جناب تایفون بنده که نگفتم حتما باید اقتصاد دولتی باشه تا پیشرفت کنیم اما اگر شرکتهای خصوصی هم نباشن مانع پیشرفت نیست ! من میگم اگر خوب سرمایه گذاری بشه چه تو سیستم اقتصاد دولتی چه خصوصی و حتی نیمه خصوصی به نتیجه خواهیم رسید که واسه هر سه ش هم نمونه های موفق در دنیا وجود داره .
در مورد اصل 44 هم قابل توجه که اساسا در این اصل چیزی در مورد لزوم خصوصی سازی صنایع به میان نیامده ! فقط این نکته ذکر شده که نظام اقتصادی ایران بر پایه سه بخش دولتی، تعاونی و خصوصی استوار است و مالکیت در این سه بخش تا جایی که با اصول دیگر این فصل مطابق باشد و از محدوده قوانین اسلام خارج نشود و موجب رشد و توسعه اقتصادی کشور گردد و مایه زیان جامعه نشود مورد حمایت قانونی جمهوری اسلامی است.

باید رو موتور وسایل پرنده سرمایه گذاری کرد مثل بالگرد و هواپیما، ولی با این بودجه فکر نکنم بشه
تو این مدت بیشتر روی طراحی بدنه متمرکز شدیم که به تنهایی کافی نیس

عجب تاپیک جامعی شد .
مثل اینکه دوستان فقط زیر سوال بردن(با مدرک یا بی مردک) رو بلند هستند.
خوب خودم ادامه میدم
همانطور که می دانید ، صاعقه جنگنده ایرانیست که نمونه توسعه یافته جنگنده معروف F-5 ملقب به تایگر 2 (ساخت امریکا ) است .


F-5 Tiger II‏(ساخت ایالات متحده امریکا)

صاعقه (ساخت جمهوری اسلامی ایران)

ولی نمونه های دیگری نیز هستند که به طور مستقیم یا غیر مستقیم از تایگر برداشتهایی داشتند و ما می توانیم از تجربیات آنها استفاده کنیم و نمونه خود (صاعقه) را توسعه دهیم .

برای نمونه
1-
F-20 tigershark
که در اصل نمونه توسعه یافته خود تایگر توسط امریکا است
در ادامه به توضیحاتی که درباره جنگنده فوق آمده است توجه کنید .
(درباره این جنگنده قبلا در انجمن بحث شده است)


   جنگنده تاکتیکی برخلاف جنگنده اف-5 با دو موتور، از[HIGHLIGHT=#ffff00]   [HIGHLIGHT=#ffff00]     [HIGHLIGHT=#ffff00]موتور نیرومند   404 ساخت شرکت جنرال الکتریک با قدرت کشش یا کشش خشک       18000 پوند بهره می برد. لازم به ذکر است این موتور یک از کارآمدترین       ترین موتورها در جهان بوده که در هواپیمای ناونشین اف-18 ای نیز       قرار می گرفت. جنگنده اف-20 را می توان یکی از سازگارترین هواپیماها از       به حساب آورد. همچنین این جنگنده از ترکیب ویژگیهای جالبی برخوردار است که       می توان به توانایی حمل بیش از 8300 پوند تسلیحات خارجی و 5 پایلون سوخت      . به علاوه این هواپیما قادر به حمل 6 موشک سایدوایندر در ماموریت های      . برای نبردهای هوابه زمین نیز 6800 پوند تسلیحات قابل حمل وجود دارد. دو    20    متری داخلی نیز جزو تجهیزاتی بوده که در اف-20 تعبیه شده بودند. همچنین       اویونک این جنگنده می توان به رادار چند حالته جنرال الکتریک، لیزر       ول، سیستم هد آپ دیسپلی یا دستگاه مربوط به هدفگیری و اطلاعات مربوط به آن       شیشه کابین جلو خلبان تعبیه شده جنرال الکتریک، سیستم ها و نمایشگر های       دستگاه های کنترلی بندیکس و سیستم ماموریت کامپیوتری تلدیان        .  
   [COLOR=#a0a0a0]  از موارد فوق نیز کارایی جالبی به این جنگنده داده است،      مثال سیستم رادار چند حالته خلبان را قادر به شناسایی و یافتن و مسیریابی       رسایی وبردی معادل 48 ناتیکال مایل می سازد همچنین سیستم ماموریت       را در هماهنگ سازی و سازماندهی مهمات و تسلیحات جنگی یاری می نماید.       ذکر است سیستم اچ یو دی هد آپ دیسپلی این جنگنده نیز قابلیت های جالبی را       مکان یابی و وضعیت استقرار سلاح ها در شرایط بحرانی را برای خلبان ودر سطح       چشم وی فراهم آورده   .     

  

   های تایگر   براي گرفتن  


   امکانات خلبان را قادر به شناسایی صحیح هدف بدون       به پایین و نشان دهنده ها می سازد، چرا که تمام اطلاعات اعم از ارتفاع       در این صفحه نقش می بندند. نورثروپ در این طرح یک کاناپی وسیع و در عین       را طراحی نمود که میدان دید را نسبت به جنگنده های پیشین این شرکت نزدیک به       افزایش داده بود. توسعه در زمینه جا و وضعیت سر نیز هرچه بیشتر و بیشتر       دید خلبان می افزود چرا که این مسایل در شرایط بحرانی بسیار موثر و       هستند. از ویژگی های       این جنگنده می توان به بزرگتر       روی بال ها اشاره کرد که 30 درصد برا را برای مانورهای گوناگون افزایش        .  

  
  تایگرشارک در روی باند    حال تيك  

   دماغه نیز جنگنده را برای انجام مانورها در ارتفاعات       طرف لبه حمله خود توانا می ساخت. بدنه هواپیما نیز قادر به مقاومتی به نسبت 9       شتاب گرانشی زمین بود. جنگنده اف20 برای نگهداری نیز ساده و قابل اطمینان بوده       مقایسه با جنگنده های همزمان از درجه بهتری برخوردار بود. اف-20 حدود 53 درصد       بهینه تری برخوردار بوده و کم مصرف تر به حساب می آمد و 63 درصد از نظر       مقرون به صرفه تر بوده و به این شیوه از چهار نظر قابل اطمینان به نظر      . حداکثر سرعت این هواپیما 2 ماخ و از سقف پروازی نزدیک به 20 کیلومتر       که مشخصاتی بسیار مطلوب برای یک شکاری محسوب می شوند.  


    
  ادامه دارد.....  

چینگ کو (ساخت تایوان)
ماجرای ساخت این جنگنده به آنجا باز می گردد که آمریکا به عنوان اصلی ترین تأمین کننده تسلیحات مدرن برای تایوان، در پی بهبود روابط خود با چین از تحویل برخی اقلام درخواستی تایوانیها از جمله جنگنده خودداری کرد.



  




با توجه به تمایل دیرینه سران سیاسی تایوان برای داشتن حکومت مستقل از چین قدرتمند، این کشور ناگزیر از افزایش توان نظامی خود بوده است، آن هم در برابر پرجمعیت ترین کشور دنیا که دارای یکی از بزرگترین و مجهزترین ارتشهای دنیا نیز هست. ضرورت موازنه قوا با چین از نگاه قدرتهای جهانی خصوصاً ایالات متحده آمریکا نیز به عاملی برای توجه آنها به تایوان و تقویت بنیه نظامی این کشور منجر شد.
در نتیجه انواع گوناگونی از تسلیحات غربی و آمریکایی از جمله هواپیماهای جنگنده، روانه تایوان گردید اما آمریکا به عنوان اصلی ترین تأمین کننده تسلیحات مدرن برای تایوان، با نگاه منفعت طلبانه، در پی بهبود روابط خود با چین از تحویل برخی اقلام درخواستی تایوانیها از جمله جنگنده های چند منظوره، خودداری نمود. بازخورد ناشی از این عمل در بین مسئولین تایوان، آنان را به این فکر واداشت تا خود، وارد عرصه شده و برای تجهیز نیروی هوایی کشورشان به یک جنگنده پیشرفته دست به کار شده و با اتکا بر توان داخلی چنین محصولی را به تولید انبوه برسانند.
اما با توجه به روابط خوب این کشور با غرب، سعی در استفاده از تجربه شرکت های مطرح و بهترین تجهیزات قابل دستیابی از آنان نیز داشتند. حاصل این تلاشها، جنگنده F-CK-1 با نام عمومی «چینگ کو» شد. چینگ کو، نام رئیس جمهور فقید تایوان، «چیانگ چینگ کو» است.
در سال 1980، شرکت توسعه صنایع هوافضایی تایوان(AIDC) که یک شرکت دولتی می باشد، مأمور طراحی یک رهگیر سریع بومی شد و پس از امضای ابلاغیه مشترک 1982 چین-آمریکا، که فروش های نظامی به تایوان را محدود می ساخت و تا حد زیادی امکان دستیابی نیروی هوایی تایوان را به اف-16 ویا اف-20 را محدود می کرد، ادامه پروژه جنگنده بومی(IDF) حتمی شد. اما موضوع انتقال پنهان برخی فناوری ها به تایوان، همواره به این برنامه کمک می نمود.
در سال 1989 نخستین پرواز نمونه تکنفره این هواپیما انجام شد و در سال 1994 عملیاتی گردید. تا سال 1999 تعداد 131 فروند به علاوه 6 فروند پیش نمونه، از این جنگنده بمب افکن سبک وزن ساخته شد.
در راستای این برنامه دفاعی، صنایع هوایی تایوان، کار توسعه موشک های هوابه هوای بومی را نیز در دستور کار قرار دادند که حاصل آن، موشک های « تین چین-1و2» است. موشک کوتاه برد تین چین-1 (TC-1) دارای جستجوگر فروسرخ کوتاه برد بوده و از 1991 وارد خدمت شد و موشک تین چین-2 (TC-2) نیز یک موشک آشیانه یاب فعال راداری برد متوسط است. البته این دو نوع موشک با نام های «اسکای سورد 1و 2» نیز شناخته می شوند.
پیکربندی این جنگنده دارای شباهت هایی با برخی از جنگنده های مطرح غربی است. از جمله فرم دماغه و آنتن های جلوی کابین خلبان، که دارای شباهت هایی با هواپیمای جنگنده اف-16 است که همواره مورد توجه تایوان بوده و بعدها هم بدان دست یافت.
[HIGHLIGHT=#ffff00]نوع بالها، سکان های افقی و سکان عمودی تکی و دو موتور کوچک این جنگنده و برخی موارد دیگر نیز، از توجه طراحان آن به طرح جنگنده اف-5 تایگر که سالیان متمادی در خدمت نیروی هوایی تایوان بوده خبر می دهد. جنگنده اف-5 به دلیل طرح ساده اما کارآمد خود، از سوی دیگر کشورها نیز به عنوان مبنایی برای توسعه طرح های بومی مورد استفاده قرار گرفته است. 
شکل ورودی های هوای موتور و ریشه بال امتداد یافته بر روی آن نیز شباهت زیادی به این طرح در جنگنده تهاجمی اف/آ-18 دارد.
در زمینه پیشرانه، پس از عدم همکاری شرکت های مدنظر AIDC، سرمایه گذاری مشترک با یک شرکت کمتر مطرح به نام «گرت» که هم اکنون با نام «هانی ول»شناخته می شود، تنها راه حل عملی شمرده شد. اما این بخش از برنامه هم بارها به دلیل مسائل سیاسی، دستخوش تغییرات گردید و برخی از فعالیت های انجام شده در زمینه پیشرانه برای پیشگیری از اعتراضات چین به همکاری های بین المللی با AIDC ، به طور رسمی اعلام نشد و منجر به محدودیت های وزنی در فرآیند طراحی و توسعه این هواپیما گردید.
چینگ کو مجهز به یک رادار پالس داپلر چندحالته GD-53 با نام عمومی «گولدن دراگون» بوده که در واقع [HIGHLIGHT=#ffff00]توسعه¬ای از رادار AN/APG-65 شرکت جنرال الکتریک برای جنگنده اف-20 تایگرشارک است   دارای توانایی «نگاه به پایین، شلیک به پایین» بهبود یافته می باشد. این رادار، بیشینه برد 57 کیلومتر در حالت نگاه به بالا و 39 کیلومتر در حالت نگاه به پایین داشته و توانایی ردگیری همزمان 10 هدف و درگیری همزمان با دو هدف(به گفته برخی منابع، با یک هدف)، با موشک های هوابه هوای راداری فامد(فراتر از میدان دید) تین چین-2 را دارد.

در داخل کابین این جنگنده نیز سه نمایشگر چند منظوره دیجیتال بزرگ و دو نمایشگر کوچک قرار دارد. ساید استیک(دسته هدایت کناری) نیز نشان از وجود سامانه «کنترل پرواز با سیم(FBW)» در این جنگنده دارد.
تایوانی ها پس از خروج آخرین فروند نمونه A/B چینگ کو از خط تولید، برنامه ارتقاء این جنگنده را سرعت بخشیدند بطوریکه در سال 2006 دو پیش نمونه از مدل C/D این جنگنده ساخته شده بود. در نتیجه این برنامه، امکان حمل 771 کیلوگرم سوخت اضافی و یک مجموعه اویونیکی بهبود یافته، توانایی های بهتر در جنگ الکترونیک، و ارابه فرود مستحکم تری برای F-CK-1 فراهم شد.
این جنگنده با طول 14.21، دهنه بال 9.46 و ارتفاع 4.42 متر، و برخورداری از دو موتور توربوفنF125 با بیشینه رانش 9500 پوند برابر با 42 کیلونیوتن، دارای وزن خالی 6500 و بیشینه وزن 12000 کیلوگرم بوده و توان حمل حدود 3900 کیلوگرم محموله جنگی را دارد.
چینگ کو همچنین، سقف پرواز 16800متر، بیشینه سرعت 1.8 ماخ برابر با 1911 کیلومتر بر ساعت در ارتفاع بالا، و برد 1100 کیلومتر دارد.
چهار جایگاه حمل جنگ افزار زیر بالها، دو جایگاه در نوک بالها و دو تا هم در زیر بدنه به همراه یک قبضه توپ شش لول 20 میلیمتری معروف «ولکانM61A1» مستقر در ریشه بال چپ، امکان حمل چهار موشک هوا به هوای کوتاه برد و چهار موشک میانبرد و همچنین مخازن سوخت اضافی در زیر بالها و بدنه، از جمله قابلیت های این جنگنده شرق آسیایی است.
این جنگنده، که یک نمونه آموزشی نیز از آن توسعه داده شده، تنها در خدمت نیروی هوایی تایوان بوده و قیمتی بین 25 تا 30 میلیون دلار دارد.


[لینک خارجی برای کاربران مهمان مخفی است، لطفا برای مشاهده لینک ثبت نام نموده و یا وارد سایت شوید]
منبع:
[لینک خارجی برای کاربران مهمان مخفی است، لطفا برای مشاهده لینک ثبت نام نموده و یا وارد سایت شوید]
ادامه دارد.......

علاوه بر دو موردی که در پستهای قبلی ام آوردم ، می توان به دو مورد دیگر نیز اشاره کرد
F/A-18 Hornet که شباهتش به تایگر مشهود است.


و جنگنده چینی JF-17 که آمریکا در زمان همکاری در این پروژه با جمهوری خلق چین از چند سیستم و اجزا پروژه (کنسل شده) تایگر شارک (که خود نمونه مدرن و بهینه سازی شده تایگر بوده است ) مانند ارابه قابل هدایت دماغه استفاده کرده است . البته اگر به شکل معمولی به JF-17 نگاه بیاندازیم ، متوجه شباهت آن به تایگر(یا تایگر شارک ) میشویم.



از مثالهایی که دربالا زده ام می توان به صورت کلی این پیشنهادات را برای توسعه طرح صاعقه ارایه کرد که هر یک در جای خود قابل بحث هستند :
1-استفاده از یک موتور نیرومند به جای دو موتور برای کاهش مصرف سوخت و در نتیجه افزایش برد و همینطور کاهش هزینه تولید،تعمیر و نگهداری (مانند F-20 و FJ-17)
2- انتقال بالها از زیر بدنه به بالای ورودی موتور و تغییر و تقویت آن برای حمل بیشتر مهمات ، رسیدن به سرعت های بالاتر (8/1 ماخ یا 2 ماخ و حتی بیشتر ) و مانور پذیری بیشتر جنگنده و کاهش سطح مقطعی راداری( مانند JF/17 ، F/A-18 و چینگ کو )
نکته: البته بال را می توان جوری طراحی کرد که در خود قابلیت حمل سوخت را داشته باشد
3-تبدیل دو مسلس به یک مسلس قوی تر و انتقال آن از دماغه(برای بازتر شدن دست طراحین برای نصب رادار قوی تر ) و انتقال آن به زیر بدنه و مابین ورودی هوا و بدنه (مانند JF-17)
4- ایجاد هماهنگی تغییرات اعمال شده با دیگر قسمتهای بدنه
5- استفاده از رادار و تجهیزات الکترونیک مناسب و پیشرفته و در عین حال ارزان در تولید و تعمیر و نگه داری .
6- توسعه تسلیحات هوابه هوا و هوا به زمین برای جنگنده
7- دیگر چیزی به نظرم نمیرسه
اگر دوستان نکته و پیشنهادی در این باره دارند لطف کنند در پست خود بیاورند

باتشکر

سلام
یکسری نکات است که احساس می کنم بایستی برای چندمین بار به خدمت دوستان عرض کنم.
دوست عزیز ،سامان عزیزی
تمامی جنگندهایی که شما نام بردید با کمک و مشارکت یکی از کشورهای اصلی و صاحب دانش هوانوردی به سرانجام رسیده اند.مسئله اینجاست که با هیچ کدام از این کشورها این چنین روابطی نداریم.
کشورهایی مثل تایوان و یا پاکستان و حتی ایران هنوز توانایی ساخت موتور و رادار های مورد نیاز برای یک جنگنده بومی را ندارند.همین کشور چین هم هنوز در تامین سیستم های پیشرانه جنگنده های خود به روسیه وابسته است و موتورهای سری دبلیو اس چین هنوز نتوانسته اند به یک وضعیت مطلوب برسند.مسئله این است که در استراتژی فعلی دفاعی ایران حق تقدم با موشکها است و نه هواپیما.
در مقام مقایسه بین جنگنده و موشکهای بالستیک و یا کروز ،موشکها در زمانی کمتر و با هزینه ای به مراتب کمتر و در تعدادی بسیار بیشتر آماده استفاده می شوند و دردسرهایی مثل پایگاه هوایی و آموزش خلبانان و خدمه زمینی و تعمیر و نگهداری و ارتقاء های سنگین را ندارند.در ضمن در طول این سالها با داشتن رابطه نزدیک با کره شمالی توانستیم تا حد زیادی زیر ساختهای لازم را برای ساخت موشک فراهم کنیم،اما هواپیما چطور؟
در کشور ما چند آزمایشگاه تونل باد،ابر رایانه ،آزمایشگاه های مخصوص برای ساخت آلیاژ بدنه و بسیاری از زیر ساختهای دیگر وجود دارند؟
کافی است که نگاهی به وضعیت هواپیماهای فعلی موجود در جهان بیاندازیم و متوجه شویم که در صورتی که بخواهیم یک جنگنده بومی بسازیم بایستی حداقل یک جنگنده نسل چهار و نیم باشد،وگرنه به هدر دادن سرمایه و زمان است.تمام مسائل و پیشنهاداتی که شما مطرح کردید ،با توجه به شرایط کشور ما اموری بسیار گران قیمت و بسیار زمان بر از کار درخواهند آمد.مسئله اینجاست که اقتصاد ما توانایی پوشش دادن تمام این هزینه ها را ندارد.مگر این که بخواهیم به مانند کشورهای کمونیستی از اموری مثل بهداشت و آموزش کم کنیم به امور نظامی برسیم. این یک اشتباه وحشتناک است.

جناب typhoon عزیز

حق با شماست ، ولی نمی توانیم دست روی دست بگذاریم ، باید کاری انجام بدیم .

منظور من از آوردن مثالهای فوق این است که این جنگنده صاعقه ای که ساختیم نیاز به توسعه بیشتر داره و با توجه به کشورهای دیگر این امر ابتدا شدنی و سپس لازم است .

در رابطه با کمک خارجی و نداشتن دانش فنی تولید موتور و رادار ، ایرانیان تاکنون ثابت کردن که در عرصه های مختلف بدون کمک خارجی توانستند پیشرفت کنند . پس میشه گفت بدست آوردن دانش طراحی موتور و توسعه رادار برای ایرانی نشد ندارد ( شعار ما می توانیم) و با به کارگیری جوانان خلاق و با استعداد این سرزمین ، بدست آوردن اطلاعات مورد نیاز از طرق مختلف ، مدیریت صحیح در تمامی ابعاد و به ویژه بودجه کافی این امر محقق می شود.

در رابطه با هزینه ها هم حق با شماست ، اما می توانیم از طرق مختلف منجمله استفاده از بخش خصوصی و سرمایه گذاری کشورهای دوست (ونیازمند) نظیر کره شمالی و سوریه و سرانجام مدیریت صحیح و جلو گیری از هزینه های بیهوده مشکل هزینه را حل کنیم .

دوست عزیز حرف شما متین و به حق
ایرانی ها کلا در دانش سعی کردن بر روی پای خود باشند .حتی تو دوره قبل ار انقالاب هم با وجود اینکه نیازی دیده نمیشد ولی ایرانی ها همیشه به دنبال یادگیری بودن نه اینکه کارها رو به دیگران بسپارن
ولی دانش فنی پیشرانه و رادار و کلا اویونیک چیزی فراتر از بدنه و سازه هستش
با اینکه میدونم کارهایی در این رابطه انجام شده ولی هنوز به نتیجه مطلوب به این زودی ها نمیشه رسید
ببینید یکی از مهمترین مسایل در شاخه پیشرانه مواد هستش که عمر و کارایی به این مورد زیاد بستگی داره
در مورد الکترونیک هم ایران هنوز تکنولوژی تولید کامپیوترها رو نداره برای همین به سختی میشه کاری کرد
با این وجود باز هم میشه در مورد اویونیک و رادارها کاری کرد البته با اتکا به قطعات موجود در بازار که شاید به نظر نیاد به درد این کار میخورن
مهمترن چالشهای امروز ایران همین دو مرود هستش که مورد پیشرانه شاید با همکاری حل بشه که این گزینه همکاری هم جز چین جایی نیست ولی رادار مورد حساسی هستش
یک مورد جالب رو براتون بگم
پرادازنده های رادار awg-9 از یک پردازنده پنتیوم ظعیفتر هستن . شاید در حد پردازنده های arm
البته این مورد رو من یه جایی خوندم و مطمئن نیستم
توضیح اینکه میشه یک کامپیوتر کوچک ساخت که از چند ده پردازنده کم توان تشکیل شده
این یک ایده خام هستش و هنوز روش بحثی نکردم

ramin-am عزیز ،
درباره کمک از چین در مورد موتور ، جناب typhoon در پست خودشون جواب شما رو داده :
{همین کشور چین هم هنوز در تامین سیستم های پیشرانه جنگنده های خود به روسیه وابسته است و موتورهای سری دبلیو اس چین هنوز نتوانسته اند به یک وضعیت مطلوب برسند.}
پس نمی توانیم در رابطه با تامین موتور از چین کمک بگیریم ، مگر اینکه ایران علاقه مندی خودش رو در سرمایه گذاری و همکاری در توسعه موتورهای جت چینی ابراز کند و چین هم قبول کند .

ولی این رو هم در نظر بگیرید که به احتمال 80 درصد چین به ایران کمکی نخواهد کرد و یا درخواست ایران برای همکاری رو رد خواهد کرد (مگر اینکه اتفاقی بیافتد )

البته در گذشته ای نه چندان دور این امر میسر بوده است . به عنوان مثال بعد خروج آمریکا از پروژه JF-17 و باز گشت مجدد پاکستان به این پروژه ، ایران نیز می توانست در همان زمان به این پروژه ملحق شود . ولی حیف که از فرصتها (به هر دلیلی ) استفاده نشده است .



همینطور از دوستان تشکر می کنم که ایده و راهکار من را مورد نقد قرار داده اند و از این نقد کاملا خوشنود ام .
فقط از دوستان می خواهم علاوه بر نقد ایده های دیگران ، ایده و راهکار خود را نیز ارایه نمایند.

با تشکر

حالا به فرض مثال ! ما اومدیم ایده دادیم و نظریات خوبی هم شکل گرفت چه سودی داره ؟ کی توجه می کنه ؟

بنظر من اصول ساخت جنگنده مستقل در ایران انهم با طراحی کلی ان شدنی است اما با شرائط ذیل :

1- تامین بودجه های لازم

2- تخصیص امکانات صنایع لازم

3- تجمیع نیروهای مهندسی و متخصص لازم

4- یک مدیریت قوی برای برنامه ریزی های اولیه و شروع یک طرح قابل اجرا و پیشرفته

5- اقدام به ساخت یک موتور توربوجت فوق العاده قبل از طراحی بدنه هر نوع جنگنده ای

6- استفاده اولیه از بعض قطعات موتور خارجی مثلا رگولاتورهای سوخت و سیستم انژکتور و فیدر روغن وغیره برای تقلیل هزینه ساخت و صرفه جویی در وقت

7- بکار گرفتن قوی مهندسی متالوژی برای تهیه مواد اولیه قطعات موتور و بدنه که من این را از اصولی ترین بخش اقدام به طراحی جنگنده می دانم

8- جمع اوری کلیه اطلاعات صنعتی لازم از ضعف ها یا نقاط قوت جنگنده های مرسوم دنیا

9- طراحی واحد های الکترونیکی هواپیما قبل ازطراحی بدنه

10- طراحی بدنه

تنها راه حل خوداتکایی کامل عدم امید به همکاری از سوی کشورهای دیگر میباشد.