صفحه 1 از 3

آشنائي با موشكهاي زمين به زمين ساخت روسيه ، شوروي

ارسال شده: پنج‌شنبه ۲۹ اردیبهشت ۱۳۹۰, ۱۰:۴۶ ق.ظ
توسط abdolmahdi
با سلام

سري موشك هاي Scud  Scud ، نام سري موشك هاي بالستيك تاكتيكي است كه توسط شوروي سابق در دوران جنگ سرد طراحي و توسعه يافت و به صورت گسترده اي به ساير كشورها نيز صادر گرديد. نام اين موشك از گزارشي متعلق به NATO برگرفته شده كه در آن ، نام SS-1 Scud از سوي منابع اطلاعاتي غربي براين موشك اطلاق كرديده است . از سوي روسها نام R-11 بر روي نخستين سري ، وR-17 و R-300 Elbrus برروي آخرين نمونه هاي ارتقاء يافته اطلاق شده است. به طور كلي ، نام اسكاد براي شناسائي اينگونه موشكها و نيز ساير نمونه هاي ارتقاء يافته بر مبناي طراحي روسي اين موشك در بقيه كشورها به كار برده مي شود. اكنون به توضيح نمونه هاي مختلف اين موشك مي پردازيم .  
[External Link Removed for Guests]

[External Link Removed for Guests]

[External Link Removed for Guests]

[External Link Removed for Guests]

[External Link Removed for Guests]


[External Link Removed for Guests]

پرتابگر شني دار مخصوص حمل موشك Scud-A در حالات گوناگون  



موشك Scud-A 
همانطور كه قبلا گفته شد ، اين موشك از سوي ناتو SS-1b Scud-A نام گرفته كه در اصل براي شناسائي موشك بالستيك R-11 بكار برده مي شده است. موشك R-11 نخستين موشك از سري موشكهاي Scud است كه در سال 1951 براي تا مين نيازهاي بالستيكي ارتش شوروي سابق طراحي گرديد و نخستين پرتاب آن در 18 آوريل سال 1953 و با استفاده از سوخت كروزين و اسيد نيتريك صورت گرفت . نمونه ابتدائي اين موشك يعني R-1 ، از سوي ناتو SS-1 Scunner لقب گرفته كه تقريبا مهندسي معكوسي از موشك V-2 آلماني مربوط به دوران جنگ جهاني دوم است. موشك R-11 از همان تكنولوژي بكار رفته در موشك V-2 آلماني استفاده مي كند اما با طراحي جديدتر ، اندازه كوچكتر و ظاهري بكلي متفاوت با نمونه آلماني . در 13 دسامبر سال 1953 فرمان توليدR-11 صادر و در سال 1957 وارد خدمت گرديد. بيشترين تغيير بوجود آمده در موتور موشكR-11 بوده كه به مراتب ساده تر از طراحي چند مرحله اي موشك V-2 آلماني مي باشد. همچنين از سامانه ضد نوسانات انفجاري استفاده گرديده كه اين سامانه به عنوان الگوي طراحي موتورهاي بزرگتر اتحاد شوروي سابق شناخته مي شود. نمونه ويژه اي با نام R-11M براي حمل كلاهك هسته اي طراحي شد كه اين نمونه هم در يكم آوريل سال 1958 رسما وارد خدمت گرديد. اين نمونه حداكثر 270 كيلومتر برد داشت اما هنگاميكه به كلاهك هسته مجهز مي شد برد آن به 150 كيلومتر كاهش مي يافت . از آنجائي كه اين سامانه به صورت موكد جهت انجام حملات هسته اي متحرك طراحي شده بود ، به ارتش شوروي توانائي انجام حملات هسته اي به اهداف اروپائي را از نزديكترين فواصل ممكن و با يك كلاهك 50 كيلو تني داده بود.  

[External Link Removed for Guests]

در اين تصوير كه در نوامبر سال 1999 گرفته شده است ، يك فروند موشك اسكاد 9M72 مجهز به كلاهك هسته اي 100 كيلوتني موسوم 9N33 را ملاحظه مي كنيد .  

[External Link Removed for Guests]

در اين تصوير همان كلاهك 100 كيلوتني 9N33 را از نزديك ملاحظه مي كنيد.  

نمونه هاي پيشرفته تر اين موشك ، يعنيSS-1c Scud-B در سال 1961 و SS-1d Scud-C در سال 1965 ساخته شده اند كه به آنها R-300 Elbrus نيز گفته مي شود. هر دو نوع موشك قابليت حمل كلاهك هاي انفجاري متعارف ، كلاهك هسته اي 5 تا 80 كيلوتني يا كلاهك شيميائي را دارند. آخرين نمونه اين موشك SS-1e Scud-D در دهه 1980 ساخته شد كه مجهز به كلاهكي هدايت شونده بوده است . تمام نمونه هاي اين موشك 11.35 متر طول ( به استثناي Scud-A كه حدود يك متر كوتاه تر است ) و 0.88 متر قطر دارند. پيشرانه اين موشك ها راكتي تك مرحله اي با سوخت مايع kerosene است .

      [External Link Removed for Guests]


[External Link Removed for Guests]

موشك R-11FM ( كد ناتو SS-N-1 ) يا همان Scud دريائي كه از زيردريائي كلاسZulu پرتاب مي گرديد .  


يك نمونه دريائي از اين موشك با نام R-11FM ( كد ناتو SS-N-1 ) در فوريه سال 1955 آزمايش گرديد. سپس در سپتامبر همان سال از روي زيردريائي كلاس Zulu و تحت عنوان Project 611 پرتاب خود را انجام داد. اين سامانه نيزپس از انجام اصلاحات مربوطه در سال 1959عملياتي شد و بر روي زيردريائي كلاس Golf و تحت عنوان Project 629 نصب گرديد. در طول دوران خدمت ، 77 فروند از اين موشك شليك شد كه 59 مورد آن با موفقيت همراه بود. 

موشك Scud-B  R-17 يا همان SS-1C Scud-B جانشين موشك قديمي تر R-11 است و پربارترين سري اين موشك ها به شمار مي رود كه حدود 7.000 فروند از آن توليد شده و به 32 كشور صادر گرديده است ضمن آنكه چهار كشور در كنار شوروي به توليد آن مشغول بوده اند. نخستين پرتاب آزمايشي R-17 در سال 1961 صورت گرفت و در سال 1964 وارد خدمت شد و قادر به حمل كلاهك انفجاري معمولي موسوم به 8F44 با وزن 982 كيلوگرم ، كلاهك شيميائي و هسته اي موسوم به 9N33 و كلاهك تركشي است. موشك Scud-B در ابتدا بر روي پرتابگر شني دار 2P19 مخصوص حمل Scud-A نصب گرديد اما چندان موفق ظاهر نشد و در نهايت در سال 1967 پرتابگر چرخ دار جديد MAZ-543 محصول دفتر طراحي Titan به توليد رسيد كه نام رسمي آن 9P117 Uragan است . اگر چه اين موشك را ميتوان به صورت مستقل از روي خودروي لانچر پرتاب نمود اما عموما اين كار توسط خودروي جداگانه فرماندهي صورت مي پذيرد. موشك در زمان 4 دقيقه توسط جك هاي هيدروليك به حالت عمودي ( براي پرتاب ) قرار مي گيرد در حاليكه انجام كليه مراحل آمادگي ، نصب و ... حدود يك ساعت زمان مي برد. موشك Scud-B از سه دستگاه ژيروسكوپ ابتدائي جهت هدايت موشك در جريان پرواز استفاده مي كند.  

[External Link Removed for Guests]

[External Link Removed for Guests]

يك سامانه كامل موشك Scud B شامل خودروي پرتابگر MAZ-543 با راكت 8K14 موشك 9K72 موسوم بهElbrus


[External Link Removed for Guests]

[External Link Removed for Guests]

بخش انتهائي راكت 8K14 متعلق به يك موشك Scud B ، كه در آن بالهاي ثابت و پره هاي گرافيتي كه هدايت مسير موشك را برعهده دارند مشاهده مي شود. 

 موشك Scud-C  موشك ، نمونه افزايش برد داده شده موشك R-17 است كه در غرب با نام SS-1d Scud-C شناخته مي شود و براي نخستين بار در سال 1965 و از منطقه كاپوستين يار Kapustin Yar پرتاب آزمايشي گرديد. برد جديد اين موشك به 500 الي 600 كيلومتر افزايش يافت اما اين افزايش برد به بهاي كوچك شدن كلاهك جنگي آن تمام شد. در نتيجه نمونه هاي مدرن تر اين نوع موشك همچون TR-1 Temp يا همان SS-12 كه به نسبت Scud-C داراي تغييراتي بود توليد شد و ظاهرا موشك Scud-C وارد خدمت نيروهاي مسلح شوروي  

موشك Scud-D  موشك يا همان پروژه SS-1e Scud-D ، در واقع تلاشي براي افزايش دقت موشك R-17 بوده است . انستيتو مركز تحقيقات علمي هدايت و هيدروليك ، كار بر روي اين پروژه را در سال 1968 آغاز نمود اما نخستين پرتاب آزمايشي آن تا سپتامبر 1979 به تاخير افتاد. بهينه سازي ها در طول دهه 1980 ادامه يافت تا سرانجام در سال 1989 با ورود جزئي آن به خدمت نيروهاي مسلح شوروي با نام 9K720 Aerofon در موافقت شد. اما اكنون سلاح هاي به مراتب پيشرفته تري همچون OTR-21 (يا(SS-21 و نيز R-400 Oka ( SS-23 ) در دسترس بود و نيروهاي مسلح شوروي ديگر نيازي به Scud-D نداشتند . درعوض در دهه 1990 اين نوع موشك به عنوان نمونه ارتقاء يافته Scud-B و جهت جايگزيني آن به ديگر كشورها صادر گرديد.

بر خلاف نمونه هاي قبلي Scud ، موشك 9K720 مجهز به كلاهكي است كه از بدنه اصلي جدا مي شود و مجهز به سيستم جهت يابي ويژه اي است . با نصب يك دوربين تلويزيوني در دماغه ، موشك مي تواند اطلاعات بدست آورده از هدف را با داده هاي كامپيوتري هنگام پرتاب تطبيق دهد. به اين ترتيب به نظر مي رسد كه اين موشك با حفظ همان برد 300 كيلومتري موشك Scud-B توانسته به شعاع خطاي دايره اي 50 متري دست يابد .   
    [External Link Removed for Guests]

يك لانچر پرتاب موشك اسكاد در اختيار نيروي هوائي انگلستان كه در اسكاتلند مستقر شده است.



[External Link Removed for Guests]

گفته شده كه موشك Scud-B توسط نيروهاي سرهنگ قذافي بر عليه انقلابيون آن كشور نيز بكار گرفته شده است. در تصوير فوق يك سامانه كامل موشك Scud-B را ملاحظه مي كنيد كه در جريان شورش هاي سال 2011 در شهر بنغازي به غنيمت انقلابيون درآمده است. بر روي اين لانچر علامت " يگان توپخانه و موشكي " ديده مي شود.

[External Link Removed for Guests]

موتور موشك    

 [External Link Removed for Guests] 
ساير تصاوير


 [External Link Removed for Guests] 
  موشك هاي [External Link Removed for Guests]Scud-A بر روي لانچر شني دار . سال  
 [External Link Removed for Guests] 
 [External Link Removed for Guests] 
  لانچر موشك Scud-A متعلق به ارتش آلمان شرقي سابق  
[External Link Removed for Guests]

 

[External Link Removed for Guests]

يك سامانه كامل موشك Scud متعلق به ارتش افغانستان

[External Link Removed for Guests]

پرتاب يك فروند موشك Scud ايراني  

Re: آشنائي با موشكهاي زمين به زمين ساخت روسيه ، شوروي

ارسال شده: شنبه ۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۰, ۱۱:۵۶ ق.ظ
توسط abdolmahdi
سلام عليكم



موشك R-2 با كد ناتو SS-2 Sibling

 [External Link Removed for Guests] 
  شده در پائيز سال 1946 ، مارشال ژيگارف Zhigarev رئيس ستاد نيروي هوائي ارتش شوروي به توكادي Tokady ، يكي از دانشمندان نيروي هوائي گفته بود : " ما بايد بپذيريم كه موشك هاي A-4، نيازهاي برد بلند ما را تامين نمي كنند. اين موشكها براي ترساندن انگليس خوب بودند اما با توجه به احتمال وقوع جنگ بين آمريكا و شوروي ، اين موشك ها كارائي لازم را ندارند. آنچه كه ما واقعا به آن نياز داريم ، موشك هاي برد بلند با قابليت انهدام اهداف در قاره آمريكاست ".     كورولف Sergei Korolev ، رئيس تحقيقات موشكي شوروي در دوران پس از جنگ ، در اواسط سال 1946 و در دوران اقامت در آلمان فعاليتهائي را براي جايگزيني موشك A-4 روسي آغاز نمود كه منجر به طراحي موشك R-2 از روي نمونه موشك آلماني V-2 گرديد. اين موشك به مخازن سوختي مجهز شده بود كه حدود 3 متر بلند تر از نمونه آلماني بود و از موتورهاي قدرتمندتر 32 تني به نسبت موتور 25 تني A-4 برخوردار بود. در نتيجه اين موشك به بردي معادل 600 كيلومتر دست يافته بود كه دو برابر برد موشك A-4 بود. كليه فعاليتهاي موشكي شوروي ، زير نظر يك دانشمند آلماني به نام Gröttrup و گروهش انجام مي گرفت. در اواسط پائيز سال 1946 ، روس ها از گروه موشكي Gröttrup درخواست ساخت موشكي با برد 1500 مايل را داشتند. هيچگونه اطلاعاتي مربوط به وزن كلاهك جنگي يا دقت اصابت موشك به هدف نيز به آنها داده نشده بود. در عرض چند روز Gröttrup طراحي موشك دو مرحله اي موسوم به A9/A10 را كه در اصل يك راكت با خلبان انتحاري بود عرضه كرد. اين موشك قرار بود در دوران جنگ جهاني دوم از سايت موشكي پينه مونده براي حمله بين قاره اي به ايالات متحده و كارخانجات اسلحه سازي شوروي در كوه هاي اورال مورد استفاده قرار گيرد.  
 [External Link Removed for Guests]

[External Link Removed for Guests]    
  موشك R-2 با كمك دانشمندان آلماني ساخته شد. اين موشك كه از سوي ناتو به آن كد SS-2 Sibling تخصيص يافته ، بر اساس طراحي موشك R-1 ساخته شده و موشكي است برد كوتاه ، زمين پايه ، سوخت مايع و تك كلاهك جنگي . اين موشك نسخه بهينه سازي شده موشك آلماني V-2 است كه توسط روسيه ساخته شده است. موشك R-1 به سرعت توسط موشك تغيير يافته و بهينه سازي شده R-2) SS-2) جايگزين گرديد كه نمونه اخير داراي برد بيشتر و حداقل 4 تغيير عمده در طراحي نسبت به نمونه قبلي خود بود. اگر چه وزن R-2 حدودا 50 درصد بيشتر از R-1 بود اما برد آن به بيش از دو برابر يعني 600 كيلومتر ( 370 مايل ) افزايش يافته بود. موشك R-2 علاوه بر تغييرات ذكر شده ، تفاوت هاي ديگري نيز با R-1 ( و طبيعتا V-2 ) داشت :
* - كلاهك جنگي R-2 قبل از بازگشت به جو زمين از بدنه موشك جدا مي شد كه به اين ترتيب يكي از مشكلات عمده موشك هاي V-2/R-1 برطرف مي گرديد.
* - مخزن سوخت ، بخش عمده اي از ساختمان بدنه موشك را تشكيل مي داد و وزن آن در موشك R-1 مشكل بزرگي بود. در طرح جديد ، وزن كلي آن كاهش يافت.
* - سامانه كنترل موشك از بالاي مخزن سوخت به پائين آن منتقل شد و در نتيجه ، مراحل آماده سازي قبل از پرتاب ساده تر گرديد. در اين حالت كه سامانه كنترل پرواز در بالاي موتور قرار گرفت ، لرزش هاي ناشي از حركت با استفاده از فولاد به جاي آلومينيوم در باله هاي موشك نيز كاهش يافت.
* - سامانه هدايت راديوئي به منظور افزايش دقت بر روي موشك نصب شد ، در نتيجه به رغم افزايش بيش از دو برابري برد ، دقت R-2 برابر با R-1 شد.
* - سوخت اتيل الكل موشك هاي V-2/R-1 با سوخت متيل الكل در موشك R-2 جايگزين گرديد. 
 [External Link Removed for Guests]    RD-101 ، پيشرانه موشك R-2   
  آزمايش پروازي R-2 در سپتامبر سال 1949 صورت گرفت و درنوامبر سال 1951 براي ورود به خدمت مورد پذيرش واقع گرديد هر چند ورود واقعي اين موشك در تعداد زياد در حدود سال 1953 صورت گرفت. در مجموع 1.545 فروند موشك R-1 و R-2 توليد گرديد. موشك R-2 آخرين موشك ساخت شوروي بود كه از روي الگوهاي طراحي آلماني توليد مي شد. در حاليكه هنوز آثار طراحي آلماني در موشكهاي ساخت شوروي به چشم مي خورد ، مي بايست تمام موشكهاي پس از R-2 بر مبناي طراحي روسي گروه OKB-1 صورت مي گرفت. موشك R-2A ويژه فعاليتهاي ژئوفيزيك ، به منظور ژرفا سنجي در پروازهاي عمودي طراحي و ساخته شد. اين موشك در دماغه خود سگ و ساير تجهيزات آزمايش فيزيك در ارتفاع بالا را حمل مي نمود. دو غلاف ويژه نيز براي بررسي هاي جوي با اين موشك حمل مي شد كه براي اجتناب از آسيب ديدگي توسط خروجي موتور از كناره هاي موشك به بيرون پرتاب مي شدند.   
 مشخصات فني :
طول : 17.65 متر
قطر : 1.65 متر
وزن (با سوخت) : 20.4 تن
سوخت : الكل ( با تركيب اكسيژن مايع)
نخستين پرتاب : 25 سپتامبر سال 1949
برد : 600 كيلومتر
وزن كلاهك جنگي : 1.500 كيلوگرم
پيشرانه :  

Re: آشنائي با موشكهاي زمين به زمين ساخت روسيه ، شوروي

ارسال شده: سه‌شنبه ۳ خرداد ۱۳۹۰, ۱:۱۴ ب.ظ
توسط abdolmahdi
با سلام

موشك R-5 با كد ناتو SS-3 SHYSTER

 [External Link Removed for Guests] 
موشك R-5 Pobeda ( پيروزي) موشكي بالستيك ، تك مرحله اي ، سوخت مايع با كلاهك جنگي جدا شونده بود كه توسط شوروي سابق در دوران جنگ سرد توسط OKB-1 طراحي و ساخته شد. اين موشك ميانبرد بود و نخستين موشك راهبردي در ناوگان موشكي شوروي سابق محسوب مي گرديد كه با داشتن 28.570 كيلو گرم وزن و برد حداكثر 1.200 كيلومتر ، به شوروي سابق اين توانائي را مي داد تا تمام خاك اروپا را هدف قرار دهد . نمونه اي از اين موشك با هدف حمل چهار كلاهك جنگي در قسمت مياني بدنه موشك طراحي گرديد.

  R-5 قابليت حمل كلاهك هسته اي را هم داشت و حمل و نقل آن به صورت جاده اي صورت مي گرفت . موشك R-5 سري M توسط پيمان ناتو با عنوان SS-3 Shyster شناخته مي شود . اين موشك نخستين موشكي بود كه مستقلا توسط شوروي ( بدون اقتباس از طراحي موشك هاي آلمان نازي ) ساخته شد و به رغم قابليت حمل بيشتر و وزن سنگين تر ، بسيار قابل اعتمادتر از نمونه هاي پيشين خود بود و جانشين موفقي براي موشك آلماني A-4 به شمار مي رفت.

 [External Link Removed for Guests] 
عمليات اجرائي اين موشك در سال 1952 آغاز گرديد . طراحي اين موشك شامل استوانه اي با ارتفاع 20 متر بود و براي نخستين بار ، سوخت و اكسيدايزر آن در مخازني از آلياژ آلومينيوم سبك و منيزيوم با ساختار "مونوكك" قرار گرفت تا بتواند وزن بيشتري را تحمل نمايد.
هدايت موشك در حين پرواز از طريق 4 باله مثلثي شكل كوچكي درناحيه دم و نيز چهار پره نصب شده در اطراف محفظه احتراق صورت مي گرفت در حاليكه در موشكهاي پيشين (R -1 و-2 R ) بالهاي بزرگي در انتهاي موشك وجود داشت. سامانه هدايت پروازي R-5 كنترل سكان هاي خروجي گاز و سكانهاي آئرو ديناميك را برعهده داشت كه مانع از انحراف موشك از محور اصلي در طول پرواز مي شد . پس از قطع فعاليت موتور ، ثبات پروازي از طريق گاز اكسيژني كه در تمام طول پرواز براي تحت فشار قرار دان مخزن اكسيدايزر سوخت بكار مي رفت تامين مي شد. براي نيل به اين مقصود ، گاز تحت فشار مستقيما به مجموعه نازل هائي كه در قسمت مخروطي شكل موشك ( دماغه ) قرار داشت هدايت مي شد تا پس از جدا شدن بدنه اصلي موشك ، كلاهك جنگي را كماكان به سمت هدف هدايت نمايد . براي كسب دقت مناسب جهت انهدام هدف در اين برد طولاني ، موشك R-5 از تركيب همزمان سامانه هدايت و كنترل و سامانه مستقل اصلاح مسير از طريق امواج راديوئي بهره مي برد كه در زمان خود بسيار پيشرفته محسوب مي شد. دقت موشك در مسير پرتاب 1.5 كيلومتر و در نقطه اصابت به هدف 1.25 كيلومتر بوده كه در مقايسه با موشك هاي R-1 و R-2 خطاي مهمي محسوب مي شود.  
 [External Link Removed for Guests]  
موتور RD-103   
موتور اين موشك RD-103 نام داشت و از تركيب 92% الكل و آب به عنوان سوخت و اكسيژن مايع به عنوان اكسيدايزر استفاده مي نمود. اين موتور در واقع نمونه پيشرفته موتور موشك A-4 بود كه بهينه سازي هائي همچون نصب سامانه هاي خنك سازي محفظه احتراق و سامانه كنترل خودكار موتور را دربر مي گرفت . يك كاتاليزور نيرومند براي تزريق پراكسيد هيدروژن داغ در خط انتقال سوخت ايجاد گرديد . يك پمپ گريز از مركز هم پراكسيد هيدروژن را به موتور تزريق مي نمود. براي نخستين بار ، لوله هاي سوخت قابل ارتجاع نيز در موشك بكار گرفته شد . طراحي ارتقاء يافته و مناسب بدنه در تركيب با موتور تقويت شده RD-103 كه توان پرتاب آن از 206 به 219 افزايش يافته بود ، به M R-5 اين امكان را مي داد تا تقريبا به بردي 5 برابر بيش از موشك R-1 دست يابد.

يكي ازعمده تفاوت هاي موشك نوع R-5M با نمونه پيشين خود يعني R-5 ، بكارگيري سامانه خودكار نظارت بر ثبات پروازي بود. از تفاوت هاي ديگر مي توان به اختلاف وزن آنها اشاره نمود. وزن خالي R-5M 4.390 كيلوگرم در مقابل 4.030 كيلوگرم وزن R-5 و برد 1.200 كيلومتري R-5M در مقابل 1.000 كيلومتر R-5 و نيز وزن عملياتي بيش از دوبرابر R-5M يعني 28.610 كيلوگرم در مقابل 13.430 كيلوگرمي R-5 را نام برد.

 [External Link Removed for Guests]

نمودار پروازي و نمايش پرتاب كلاهك هسته اي موشك R-5M  
تست پرتاب اين موشك در 15 مارس سال 1953 ( طبق گزارش منابع غربي در سال 1956 ) و در سايت كاپوستين يار Kapustin Yar صورت گرفت. يكي از مشكلات بزرگي كه در ميدان تست پرتاب Kapustin Yar با آن مواجه شده بودند، وجود موش هاي صحرائي در محوطه و تاسيسات سايت پرتاب بود كه موش ها با نفوذ به درون موشك ، به سيم كشي داخلي و ساير قطعات آن آسيب مي رساندند. در تلاش براي جلوگيري از گسترش موش ها ، كارمندان اقدام به رها سازي تعدادي گربه در تاسيسات نمودند كه سرانجام موفق به بيرون راندن مهاجمان شدند.
سرانجام در 21 ماه مه سال 1956 موشك R-5 وارد خدمت گرديد . در دوم فوريه سال 1956 نخستين آزمون پرتابي يك موشك با كلاهك هسته اي صورت گرفت . در اين آزمون يك فروند موشك R-5 ،. يك كلاهك هسته اي 300 كيلو تني را با موفقيت حمل و در محدوده هدف منهدم نمود.

[External Link Removed for Guests]
  چيني  
بين سالهاي 1956 تا 1957 حدود 48 فروند از اين موشك به توليد رسيد و در سايت هاي موشكي نزديك به مرزهاي غربي شوروي مستقر شدند. ساخت يك سايت جهت پرتاب اين موشك نياز به عمليات گسترده زمين شناسي ، تسطيح و زيرسازي و احتمالا نصب بلوك هاي بتوني در كف زمين محوطه پرتاب داشت . موشك M R-5 ( يا SS-3 ) به صورت عمودي پرتاب مي شد و و در شرايط عادي ، پرتاب موشك از زمان دريافت دستور تا مرحله نهائي پرتاب ، حدود 5 ساعت به طول مي انجاميد در حاليكه زمان مجاز براي اين كار حدود يك ساعت در نظر گرفته شده بود. اين موشك ها براي نخستين بار و تنها يكبار در سال 1959 به حال آماده باش كامل درآمدند و تا سال 1967 نيز در خدمت باقي ماندند . تعدادي از اين موشك به كشور چين صادر گرديد كه اين سري را با نام DF-2 و DF-2A مي شناسند.  
 [External Link Removed for Guests] 
 [External Link Removed for Guests] 
  تحقيقات جويW5-W با كلاهك ويژه  
  از ساخت موشك هاي پيشرفته ترR-12 ، اين موشكها از سرويس عملياتي خارج شدند. نمونه ديگري از اين موشك جهت انجام اكتشافات و تحقيقات جوي نيز استفاده شد كه اين سري را "W5-A" ، "W5-W" و "Vertikal" مي نامند.  
 [External Link Removed for Guests]   چپ به راست به ترتيب : موشك DF-2A و R-5 ، R-5M ، DF-2  

 [External Link Removed for Guests]
اين تصوير مربوط به انفجار كلاهك هسته اي موشك R-5 است  

مشخصات فني :
نام موشك : R-5
سري عملياتي : R-5M
كد NATO : Shyster
كد منابع اطلاعاتي غربي : SS-3m
تعداد مراحل : يك مرحله
طول موشك : 21 متر
قطر موشك : 1.652 متر
وزن خشك : 4.390 كيلوگرم
وزن با سوخت : 28.57 تن
وزن سوخت : 24.4 تن
نوع سوخت : 92% الكل / آب
اكسيدايزر : اكسيژن مايع
برد : 1200 كيلومتر
سال ورود به خدمت : 1956
نخستين نمايش عمومي : نوامبر 1957
سال خروج از خدمت : 1967
وزن كلاهك جنگي : 1.000 تا 1.425 كيلوگرم
دقت هدفگيري : 1250 تا 1500 متر ( منابع روسي )
2000 تا 2500 متر ( منابع غربي )
پيشرانه : راكت RD-103M



 [External Link Removed for Guests]

[External Link Removed for Guests]


[External Link Removed for Guests] 


  زير هم مربوط به موشك چيني DF-2 است كه از موشك SS-3 روسي كپي برداري شده است

[External Link Removed for Guests]

[External Link Removed for Guests]

[External Link Removed for Guests] 
 [External Link Removed for Guests]

[External Link Removed for Guests] 

Re: آشنائي با موشكهاي زمين به زمين ساخت روسيه ، شوروي

ارسال شده: پنج‌شنبه ۵ خرداد ۱۳۹۰, ۹:۰۱ ق.ظ
توسط abdolmahdi
سلام عليكم



موشك R-12 با كد ناتو SS-4 Sandal

 [External Link Removed for Guests]
يك فروند موشك SS-4 Sandal در مراسم رژه ارتش سرخ در مسكو  
  R-12 Dvina ، يا كد ناتو SS-4 Sandal ، موشكي بالستيك بود كه در جريان جنگ سرد توسط شوروي سابق طراحي و توسعه يافت. موتور اين موشك امكان حمله به اهداف در برد متوسط را با كلاهك هاي هسته اي كلاس مگاتني فراهم مي كرد . طراحي اين موشك توسط ميخائيل يانگل Mikhail Yangel در اوايل دهه 1950 و با نظارت كورولف Korolev انجام گرديد . درواقع موشك R-12 نخستين محصول دفتر طراحي ميخائيل يانگل با عنوان OKB-586 بود. طراحي اين موشك ، تركيبي از موشك R-5 و موتور بهينه شده موشك R-11 بود. موشك R-11 موشكي كوتاه برد بود كه از اسيد نيتريك بعنوان اكسيدايزر و كروزين بعنوان سوخت استفاده مي كرد كه براي مدتي طولاني قابل نگهداري بود . والنتين گلوشكو Valentin Glushko ، يكي از مهندسين ارشد صنايع موشكي شوروي كه از طرفداران پر و پا قرص سوخت هاي قابل نگهداري بود ، براي اين پروژه موتور جديدي را پيشنهاد كرد. نمونه هاي اوليه موشك هاي R-5 و R-7 از نيتروژن مايع بعنوان اكسيدايزر استفاده مي نمود و به همين دليل مي بايست دقيقا قبل از پرتاب موشك سوختگيري مي شد. گلوشكو موتور RD-214 را براي موشك R-12 ابداع نمود كه داراي 4 محفظه احتراق بود كه همه آنها به يك مجموعه توربوپمپ متصل بودند. اين موتور براي نصب بر روي موشك R-5 بسيار بزرگ به نظر مي رسيد به همين دليل يك بخش مخروطي شكل براي نگهداري موتور به موشك افزوده شد. اين موتور از زمان خودش بسيار جلوتر بود و برد زيادي را براي موشك تامين مي كرد .  [External Link Removed for Guests]
در تصوير فوق موتور RD-214 را ملاحظه مي كنيد.

 [External Link Removed for Guests]
در اين تصوير موتور RD-214 نصب شده بر روي موشك را مشاهده مي كنيد.   
  موشكي يك مرحله اي بود و مخزن اكسيدايزر آن بر روي مخزن سوخت قرار مي گرفت و با يك صفحه در وسط از هم جدا مي شدند. در هنگام پرواز ، اكسيدايزر از قسمت پائين مصرف مي شد تا ثبات پروازي موشك حفظ شود. كنترل پرواز از طريق با كمك 4 باله از جنس كربن كه در خروجي هاي موتور نصب شده بودند صورت مي گرفت. سامانه هدايت و كنترل داخلي موشك كاملا مستقل بوده و از تجهيزات تثبيت پرواز افقي شامل سامانه كنترل سرعت و يك رايانه كنترل مسافت خودكار استفاده مي نمود.

موشك R-12 ، نخستين موشك راهبردي شوروي سابق بود كه از سوخت قابل نگهداري استفاده ميكرد و مجهز به سامانه كاملا مستقل هدايت پروازي بود. كلاهك هسته اي استاندارد قابل حمل اين موشك 1.3 مگاتن بود اما تخمين زده مي شود كه براي انهدام اهداف راهبردي در برد متوسط كلاهك هسته اي 2.3 مگاتني را نيز حمل مي كرد. امكان حمل كلاهك هاي شيميائي موسوم به"tuman" نيز از قابليت هاي ديگر اين موشك به شمار مي رفت. موشك R-12 ستون فقرات موشكهاي هجومي شوروي در اروپاي غربي را تشكيل مي داد

طرح ساخت موشك R-12 در 13 آگوست سال 1955 توسط هيئت وزيران به تصويب رسيد و نخستين آزمون پرتاب اين موشك در 22 ژوئن سال 1957 با حضور نيكيتا خروشچف صدر هيئت رئيسه اتحاد جماهير شوروي سابق با موفقيت كامل انجام شد و موشك يكماه بعد به توليد انبوه رسيد. ساير آزمايشات پرتابي تا ماه دسامبر ادامه يافت و طي اين دوران موشك ضريب خطاي 2.3 كيلومتر را از خود نشان داد. طبق اظهارات مقامات روس موشك R-12 در چهارم مارس سال 1959 رسما به ارتش تحويل شد اما منابع غربي معتقدند نخستين يگان هاي اين موشك قبلا در سال 1958 آماده عمليات شده بودند. .اين موشك در طول دوره عملياتي اش پرتاب هاي آزمايشي زيادي منجمله دو پرتاب مجهز به كلاهك هسته اي را شاهد بود.  
[External Link Removed for Guests]
  اصلي موشك در حال نصب بر روي خودروي  
  R-12 از روي زمين پرتاب مي شد و طرح پرتاب ريلي آن معلق باقي ماند. اما در سال 1959 تلاشهائي براي پرتاب R-12 از سيلوي زيرزميني صورت گرفت كه در نهايت در ماه مه سال 1960 منجر به ساخت موشك R-12 U گرديد. موشك R-12 U قابليت پرتاب از لانچرهاي معمولي روي زميني و سيلوهاي مستحكم زير زمين را داشت. اين سيلوها شامل چهار لانچر مي شد و به آن Dvina مي گفتند. مرحله تست موشك R-12 U و سيلوهاي زيرزميني آن از دسامبر 1961 تا دسامبر 1963 به طول انجاميد. اين موشك براي نخستين بار در نوامبر 1960 و بار ديگر در پائيز 1962 و در جريان بحران موشكي كوبا به نمايش درآمد .

  5 هنگ عملياتي اين موشك مجهز به نمونه زمين پرتاب در روزهاي 16 و 16 سال 1960 به حالت آماده باش درآمد در حاليكه نخستين هنگ موشكهاي قابل پرتاب از سيلوهاي زيرزميني در يكم ژانويه سال 1963 به حال آماده باش درآمده بود. زمان آمادگي براي پرتاب توسط بلوك غرب در سايت هاي معمولي روي زميني بين يك تا سه ساعت و در سيلوهاي زيرزميني بين 5 تا 15 دقيقه تخمين زده شده بود . شرايط آماده باش كامل براي سايت هاي روي زميني ميتوانست براي چند ساعت و براي سيلوهاي زير زميني تا چند روز ادامه يابد.    
 [External Link Removed for Guests]
يدك كش ويژه حمل موشك با نام  
موشكهاي سري R-12 و R-12U در سالهاي بين 1964 تا 1966 به حداكثر تعداد خود يعني 608 فروند رسيدند. تعدادي از لانچرهاي پرتاب سطحي در سال 1968 از رده خارج شدند در حاليكه لانچرهاي مستقر در سيلوهاي زير زميني از سال 1972 شروع به خروج از خدمت نمودند. اين موشك ها در سال 1978به طور كامل از خدمت خارج و جايگزيني آنها توسط موشكهاي متحرك SS-20 آغاز گرديد.

معاهده موشكهاي هسته اي ميان برد و كوتاه برد[INF] در هشتم دسامبر سال 1987 امضاء و در يكم ژوئن سال 1988 اجرائي گرديد. هدف اصلي اين معاهده حذف موشكهاي بالستيك زمين پرتاب و موشك هاي كروز آمريكا و شوروي با برد بين 500 تا 5500 كيلومتر بود كه تجهيزات و خدمات پشتيباني آنها را نيز دربر مي گرفت . موشكهاي SS-4 و SS-5 و اجزاي آنها در منطقه لسنايا Lesnaya معدوم شدند. آخرين 149 فروند موشكهاي SS-4 شوروي در تاسيسات ويژه نابودسازي لسنايا Lesnaya در 22 ماه مه سال 1990 نابود شدند.

اگر چه اين موشك ها امروزه به فراموشي سپرده شده اند اما زماني سلاح هاي مهيب و هولناكي به شمار مي رفتند و بزرگترين خطر براي اروپا و خاور ميانه در دوران جنگ سرد محسوب مي شدند. اين موشكها در دهه 1980 شروع به بازنشستگي كردند و تعدادي از سيلوهاي خالي اين موشك هنوز در ليتواني وجود دارند. شوروي سابق در طول حياتش به اين موشك بسيار مي باليد . به همين دليل دفتر طراحي موشك R-12 موفق به دريافت نشان لنين گرديد و شخص يانگل هم نشان قهرمان سوسياليست كارگري ( عاليترين نشان قابل دريافت براي شهروندان شوروي ) را دريافت نمود .

 [External Link Removed for Guests] 
از زمان ساخت SS-4 ، اين موشك همواره به عنوان هدفي براي سلاح هاي ضد موشك روسي بكار گرفته مي شده است . در سال 1962 ، سامانه ضد موشكي V-1000 توانست براي نخستين بار يك موشك R-12 را با موفقيت رهگيري نمايد. در جولاي سال 1962 ، دو موشك R-12 براي شركت در پروژه K-1 و K-2 بكار رفتند. اين موشك ها كه مجهز به دو كلاهك هسته اي واقعي بودند در لايه بالاي اتمسفر منهدم شدند تا آزمايشات راداري و ديگر تجهيزات راديوئي صورت گيرد.

در اكتبر سال 1962 ، موشك هاي R-12 ، پس از تصميم نيكيتا خروشچف به استقرار اين موشكها در خاك كوبا ، جهان را به خطرناك ترين وضعيت خود رساندند. در ابتداي ماه سپتامبر سال 1962 ، تعداد 24 لانچر موشك R-12 به كوبا ارسال شد. اين لانچرها جمعي لشگر 34 نيروي موشكي راهبردي ارتش شوروي بودند. در همان موقع لشگر مذكور در حال دريافت 16 لانچر موشك هاي جديد R-14 بود. در چهارم اكتبر سال 1962 ، نخستين موشك R-12 در خاك كوبا آماده سوختگيري و نصب كلاهك هسته اي بود. در دهم اكتبر 10 موشك ديگر نيز آماده عمليات بودند . در 20 اكتبر تعداد 20 موشك ديگر نيز در منطقه پرتاب مستقر شده بودند.  
 [External Link Removed for Guests]

[External Link Removed for Guests]

[External Link Removed for Guests]
سايت هاي موشكي شوروري در منطقه سن كريستوبال كه در 14 اكتبر سال 1962 توسط هواپيماهاي شناسائي آمريكا كشف شدند.  
  14 اكتبر ، هواپيماهاي شناسائي آمريكائي توانستند موشكهاي شوروي در كوبا را شناسائي كنند. جان اف كندي رئيس جمهور آمريكا در 16 اكتبر از وضعيت مطلع شد و يك هفته بعد دستور محاصره دريائي كوبا را صادر كرد. در همان زمان ، يك كاروان از كشتي هاي مجهز به موشك هاي جديد R-14 كه توسط زيردريائي هاي شوروي اسكورت مي شدند عازم كوبا شده بودند. اين وضعيت را بحران موشكي كوبا مي نامند كه با محاصره دريائي كوبا توسط ايالات متحده و عقب نشيني شوروي خاتمه يافت. اما در مورد آمادگي كامل موشكها در خاك كوبا براي انجام حمله به ايالات متحده ترديد وجود دارد. ظاهرا در هيچ مقطعي از آن دوره ، موشكها هنوز به آن سطح لازم از آمادگي براي نصب كلاهك هايشان نرسيده بودند.  
 [External Link Removed for Guests]
يك هواپيماي گشت دريائي آمريكا در حال پرواز برفراز يك كشتي باري شوروي در جريان بحران موشكي كوبا . سال  

  28 اكتبر سال 1962و در حاليكه بحران موشكي كوبا به سختي كنترل شده بود ، يك موشك R-12 ديگر كه مجهز به يك كلاهك هسته اي واقعي بود از سايت موشكي كاپوستين يار پرتاب گرديد. در اين آزمايش كه به نام K-4 معروف است ، كلاهك هسته اي مي بايست در ارتفاع 150 كيلومتري سطح زمين منهدم مي گرديد. طبق برنامه ، دو موشك R-9 كه از سايت تيوراتام Tyuratam (بايكونور قزاقستان) پرتاب شده بودند مي بايست به سمت محدوده انفجار پرواز مي كردند. هر دو موشك چند ثانيه پس از پرتاب ( در اثر انفجار هسته اي ) منهدم شدند.  


 مراحل آماده باش موشك SS-4 Sandal

آماده باش سطح چهارم : ( دائمي )
در اين حالت موشك در آشيانه قرار دارد. ژيروسكوپ و خرج انفجاري به موشك متصل نشده و سوختگيري موشك نيز انجام نشده است. موشك در اين حالت تا 7 سال قابل نگهداري است ( عمر تضمين شده توسط سازنده ) . در اين وضعيت ، زمان مورد نياز براي پرتاب 3 ساعت و 25 دقيقه است.

آماده باش سطح سوم : ( ارتقاء سطح آمادگي )
موشك در آشيانه قرار دارد. ژيروسكوپ و خرج انفجاري موشك وصل گرديده است. موشك در اين حالت تا 3 سال قابل نگهداري است. در اين وضعيت ، زمان مورد نياز براي پرتاب 2 ساعت و 20 دقيقه است .

آماده باش سطح دوم : ( آماده باش درجه يك )
موشك به محوطه پرتاب منتقل شده ، ژيروسكوپ ها نصب و اطلاعات اوليه به آنها داده شده است. تانكرهاي سوخت در كنار موشك ايستاده اند . موشك در اين حالت تا 3 ماه قابل نگهداري است . در اين وضعيت ، زمان مورد نياز براي پرتاب يك ساعت است .

آماده باش سطح اول : ( آماده باش كامل )
موشك سوختگيري شده و سرپا ايستاده اما سوخت مخصوص استارت هنوز تزريق نگرديده است . موشك در اين حالت تا يك ماه قابل نگهداري است . زمان مورد نياز براي پرتاب 30 دقيقه است .

 [External Link Removed for Guests]  
مشخصات فني :
نام موشك : R-12 و R-12U ( زيرزميني)
كد ناتو و منابع غربي : Sandal SS-4
كد دفتر طراحي : OKB-586
كد ساخت : 8K63 و 8K63U (زيرزميني)
تعداد كلاهك جنگي : يك عدد
ظرفيت كلاهك ( هسته اي) : 1.1 الي 2.3 مگاتن
ظرفيت كلاهك ( عادي) : 1.3 تا 1.63 تن
طول : 22.1 الي 22.77 متر
قطر : 1.65 متر
وزن عملياتي : 41.7 تا 42.2 تن
وزن سوخت : 37 تن
برد : 1،800 الي 2،080 كيلومتر
ضريب خطا ء : 2،300 متر ( منابع روس)
1،500 تا 3،000 متر ( منابع غربي)
نوع سوخت : مايع قابل نگهداري
تركيب سوخت : Tm-185 92%hydrocarbon/kerosene
تركيب اكسيدايزر : AK-27 I =73% HNO3 + 27%N204 (NTO), Nitrogen Tetroxide concentrated in Nitric Acid

 [External Link Removed for Guests]
تانكر ويژه حمل و تزريق سوخت  
 [External Link Removed for Guests]
لانچر ويژه حمل و استقرار موشك  
 [External Link Removed for Guests]   اصلي موشك R-12 بدون   [External Link Removed for Guests]

[External Link Removed for Guests]
دو تصوير ديگر از موتور RD-214

[External Link Removed for Guests]

[External Link Removed for Guests]

[External Link Removed for Guests] 

Re: آشنائي با موشكهاي زمين به زمين ساخت روسيه ، شوروي

ارسال شده: پنج‌شنبه ۵ خرداد ۱۳۹۰, ۸:۲۳ ب.ظ
توسط noble1990
بسیار جالب و زیبا بود :smile: :smile: :smile:
انشا الله بتونیت موشکهای جدیدتر رو هم ازافه کنید تا مثل یه منبع جامع برای کاربران ccبشه :P

Re: آشنائي با موشكهاي زمين به زمين ساخت روسيه ، شوروي

ارسال شده: شنبه ۷ خرداد ۱۳۹۰, ۵:۵۶ ب.ظ
توسط abdolmahdi
noble1990 نوشته شده:بسیار جالب و زیبا بود :smile: :smile: :smile:
انشا الله بتونیت موشکهای جدیدتر رو هم ازافه کنید تا مثل یه منبع جامع برای کاربران ccبشه :P


با تشكر از حسن نيت جنابعالي تصویر
اين پست به ياري خدا تا آخرين مرحله تكميل خواهد شد. تصویر تصویر

Re: آشنائي با موشكهاي زمين به زمين ساخت روسيه ، شوروي

ارسال شده: دوشنبه ۹ خرداد ۱۳۹۰, ۱۰:۳۲ ق.ظ
توسط abdolmahdi
با سلام

موشك R-14 Chusovaya كد ناتو SS-5 Skean

[External Link Removed for Guests]
  عمومي موشك SS-5 Skean در رژه پيروزي در ميدان سرخ مسكو - نوامبر سال   
موشك R-14 Chusovaya سومين موشك بالستيك ميان برد شوروي سابق بود كه در طول جنگ سرد طراحي و ساخته شد. (Chusovaya نام رودخانه اي در روسيه است ) . نام عملياتي اين موشك از سوي پيمان ناتو SS-5 Skean و كد فني طراحي آن 8K65 بود. اين موشك همانند R-12 توسط ميخائيل كوزميچ يانگل در دفترOKB-586 اوكراين طراحي شده و همانند موشك R-12 از سوخت مايع قابل نگهداري استفاده مي كرد. سوخت مايع به ارتش شوروي اين امكان را مي داد تا موشك را پس از سوختگيري براي مدت زيادي آماده پرتاب نگهدارند. توليد بدنه موشك در مجتمع صنعتي شماره 1001 و موتور RD-216 در مجتمع شماره 586 كراسنويارسك انجام مي شد. در مقايسه با موشك R-12 ، اين موشك بلندتر و به شكل قابل ملاحظه اي قطور تر است . SS-5 تنها موشك ميانبردي است كه به برد 3.700 الي 4.500 كيلومتر دست يافته است و به همين دليل با اقتدار در ليست موشكهاي مذكور قرار مي گيرد.

در 21 جولاي سال 1958 ، دولت شوروي فرمان داد تا موشك بالستيكي با برد 4.000 كيلومتر ساخته شود. طرح اصلي موشك در دسامبر سال 1958 آماده شد و آزمايشات مربوط به موتور موشك در منطقه زاگورسك Zagorsk در 28 مارس 1960 آغاز گرديد . آزمايشات پروازي موشك كامل به همراه مجموعه پرتاب موسوم به 8S224، در ششم ژوئن 1960 آغاز و در 15 فوريه 1961 به پايان رسيد . آزمايشات ، انواع كلاهك هاي جنگي را در ميدان تير منطقه براتسك Bratsk شامل مي شد. موشك SS-5 Skean رسما در 24 آوريل سال 1961 به جرگه تسليحات نظامي شوروي پيوست و در 31 دسامبر همان سال نخستين مجموعه شامل 4 لانچر وارد خدمت شد.  

 [External Link Removed for Guests]    GLD  
يك سال بعد نخستين هنگ عملياتي SS-5 سازماندهي شد و تا پايان سال 1962 دو هنگ با ظرفيت كامل در لاتويا و اوكراين مستقر شدند. هر هنگ از موشك هاي R-14 به دو بخش تقسيم مي شد كه در مجموع 8 لانچر را در بر مي گرفت. موشك هاي R-14 به سمت سكوهاي پرتاب موشك هاي تور و ژوپيتر و پولاريس مستقر در تركيه ، ايتاليا ، اسپانيا و انگلستان نشانه روي شده بودند. موشك سوختگيري شده تا 30 روز قابليت نگهداري تضمين شده را داشت و زمان واكنش دو ساعت به طول مي انجاميد. در ماه مه سال 1960 تحقيقات براي ساخت نمونه موشك قابل پرتاب از سيلوهاي زيرزميني و روي زمين موسوم به R-14U آغاز و نخستين پرتاب اين نمونه در 12 ژانويه سال 1962 صورت گرفت. زمان واكنش براي پرتاب در شرايط آمادگي عادي در لانچرهاي روي زميني بين يك تا 3 ساعت و براي سيلوها بين 5 تا 15 دقيقه بوده است .

موشك Skean ، از دماغه اي نسبتا ضخيم در نوك موشك بهره مي برد. موتور اين موشك موسوم به GLD RD-216 داراي دو محفظه احتراق سوخت است كه فشار خروجي معادل 198،413 پوند ( 1.480 كيلو نيوتن) را توليد مي كند. سامانه هدايت آن داخلي و كلاهك جنگي آن حدود يك مگاتن تخمين زده شده است . در سال 1962 نخستين موشك هاي R-14 در لاتويا و اوكراين ، جمهوري هاي سابق شوروي مستقر و به سمت اروپاي غربي هدفگيري شدند. فيلم هاي موجود اين موشك را درون سيلوهاي پرتاب نشان مي دهد . اين موشك در تعداد محدودي توليد شد و تا سال 1979 حدود 100 فروند از آن در سايت هاي موشكي آماده عمليات بوده و اروپاي غربي را تهديد مي كرد.
موشك SS-5 نخستين موشكي بود كه از ثبات ساز پروازي به عنوان بخشي از سامانه مستقل هدايت مسير استفاده ميكرد . اين ثبات ساز سبب مي شد تا ميزان خطاي اجزاي موشك به حداقل برسد و در نتيجه دقت اصابت به هدف افزايش يابد. همچنين 3 راكت سوخت مايع هدايت گر براي جلوگيري از تصادم بدنه با كلاهك موشك پس از جدا شدن در مراحل نهائي پرواز تعبيه شده بود.در سال 1962 و در پي تصميم شوروي سابق در استقرار موشك هاي بالستيك در خاك كوبا ، اين موشك و موشك هاي R-12 سبب بروز خطر جنگ هسته اي ميان شوروي و ايالات متحده آمريكا شدند كه به نام بحران موشكي كوبا معروف است. بر خلاف موشك هاي R-12 كه وارد خاك كوبا شده بودند ، موشكهاي R-14 در راه اعزام به كوبا بودند . از آن پس موشك R-14 توسط پيمان ناتو و چين به عنوان بخشي از اهداف بازدارنده هسته اي در نظر گرفته شد.


 [External Link Removed for Guests]
موشك R-14U در حال بارگذاري در سيلو  
موشك R-14 با وجود برد به مراتب بيشتر نسبت به موشكهاي سلف خودش يعنيR-11 و R-12 ، از همان دقت مشابه برخوردار بود ضمن آنكه دو موشك قبلي نيز از سوخت مايع قابل نگهداري استفاده مي كردند. سوخت اين موشك كه اصطلاحا به آن UDMH گفته مي شود نتيجه 15 سال تلاش و تحقيقات والنتين گلوشكو در در دفتر طراحي OKB-456 بوده و به نسبت سوخت قبلي پايه كروزين ، 8 ثانيه سريعتر واكنش نشان مي دهد . فرآيند توليد سوخت در انستيتو شيمي كاربردي لنينگراد در اوايل دهه 1960 و در مقياس كارخانه اي صورت پذيرفت . موشك R-14 از آن جهت اهميت مضاعف دارد كه علاوه بر قابليت هاي بالستيك و هسته اي ، مبناي ساخت موشك هاي ماهواره بر نظامي سري Kosmos 1-3 است كه با اضافه كردن مرحله دوم توانست ماهواره هاي نظامي كاسموس شماره 611 و 655 را به فضا پرتاب كند. موشك هاي سري كاسموس تا ابتداي قرن 21 هنوز در خدمت بودند.

يك كهنه سرباز يگانهاي موشكي راهبردي شوروي به خاطر مي آورد كه در ابتدا موشك هاي R-12 و R-14 از لانچر هاي زميني استفاده مي كردند. در دهه 1970 يك هنگ متحرك شامل 3 واحد كنترل و 4 الي 5 لانچر تاسيس شد. زماني كه او در خدمت بود 15 سايت پرتاب موشك را در منطق مختلف ديده بود. محل خدمت او در پري كول Priekule واقع در جمهوري لاتويا واقع شده بود كه 6 سيلوي زيرزميني و سه لانچر روي زميني موشك هاي R-14 را در بر مي گرفت. به گفته او ، يگان او آخرين يگان دريافت كننده موشك هاي R-14 بود و اين يگان در اواسط سال 1984 از خدمت خارج گرديد. بيشترين تعداد موشك هاي SS-5 در سال 1964 موجود بود كه 96 لانچر پرتاب را دربر مي گرفت. اين موشك به تدريج توسط موشك SS-20 جايگزين گرديد به نحوي كه در اواسط دهه 1980 اكثر موشك هاي R-14 از رده خارج شده بودند . مورخين مي گويند آخرين موشك R-14 نيز در سال 1987 از خدمت خارج و در نهم آگوست سال 1989 اوراق گرديد .  
 [External Link Removed for Guests] 
مشخصات فني :
نام عملياتي موشك : R-14 و R-14U ( زيرزميني)
كد پيمان ناتو : Skean
كد منابع اطلاعاتي غربي : SS-5
كد دفتر طراحي : OKB-586
كد توليد صنعتي : 8K65 و 8K65U (زيرزميني)
سال طراحي : 1958 و 1960 ( زيرزميني)
سال آزمون هاي پرتاب : 1958 تا 1960 و 1960 تا 1962 (زيرزميني)
نخستين پرتاب : 22 ژوئن 1960
زمان خدمت : سال 1962 تا 1971
سال آغاز خروج از خدمت : 1971
مراحل موشك : يك مرحله
برد : 3.700 الي 4.500 كيلومتر
طول موشك : 24.4 متر
قطر : 2.4 متر
وزن كامل با سوخت : 86 تن
وزن سوخت : 79.2 تن
تركيب سوخت : دي متيل هيدرازين نامتقارنUnsymmetrical Dimethyl Hydrazine
اكسيدايزر : تتراكسيد نيتروژن
پيشرانه : يك موتور RD-216 مجهز به 2 موتور احتراقي RD-215
كشش خروجي موتور : 138 تن
كلاهك جنگي معمولي : يك عدد با وزن 1.5 الي 2.2 تن
كلاهك هسته اي : يك عدد ، 2 مگاتن
انحراف از هدف : 1.250 الي 1.900 متر ( منابع روسي)
900 الي 1.900 ( منابع غربي)


مهندسين طراحي و ساخت :
سر طراح : ميخائيل كوزميچ يانگل در دفتر طراحي OKB-586
طراح پيشرانه : والنتين گلوشكو در دفتر طراحي OKB-456
مهندس پرتاب : سولو وي يف در سايت KBTM

نمونه هاي ماهواره بر : SL-7 Cosmos و SL-8 Cosmos 3M


 
در تصوير فوق به خوبي ميتوان شعاع پرتاب و مناطق تحت پوشش دو موشك SS-4 SANDAL با برد 2 هزار كيلومتر و SS-5 SKEAN با برد 3.700 الي 4 هزار كيلومتر( در صورت استقرار در پايگاه موشكي سن كرسيتوبال كوبا ) را مقايسه نمود. 
 [External Link Removed for Guests]
باقيمانده يك سيلوي پرتاب موشك R-14U در  

Re: آشنائي با موشكهاي زمين به زمين ساخت روسيه ، شوروي

ارسال شده: پنج‌شنبه ۱۲ خرداد ۱۳۹۰, ۱:۴۵ ب.ظ
توسط abdolmahdi
سلام عليكم

موشك R-7 با كدناتو SS-6 Sapwood

 [External Link Removed for Guests] 
  R-7 ، نخستين موشك بالستيك قاره پيماي جهان بود و در جريان جنگ سرد و توسط اتحاد جماهير شوروي از سال 1959 تا 1968 بكار گرفته شد. در غرب اين موشك را با كد عملياتي پيمان ناتو به نام SS-6 Sapwood مي شناسند در حاليكه در شوروي سابق كد فني 8K71 به آن اطلاق مي گرديد. اگر چه اين موشك كمتر به نمايش عموم درآمده است اما نمونه بهينه شده اين موشك ، نخستين ماهواره موسوم به اسپوتنيك Sputnik را در مدار زمين قرار داد و سبب شد تا خانواده موشكهاي R7 تبديل به مبنائي براي پرتاب ماهواره هاي اسپوتنيك Sputnik ، لونا Luna ، مولنيا Molniya ، وستوك Vostok و پرتابگرهاي فضائي هاي سويوز Soyuz سري /L/U/U2/FG/2 و واسخود Voskhod به عنوان نمونه هاي بعدي از موشك پايه محسوب شوند. بيشترين عنواني كه توسط روس ها براي اين موشك بكار برده ميشد ، semyorka به معني مهربان و خونگرم بود .

اين موشك از يكسو بيانگر يك جهش كمي بزرگي در دانش موشكي شوروي بود و از سوي ديگر توان درنده خوئي و جهالت نهفته در طراحي اين موشك پرقدرت كه قادر بود يك كلاهك هسته اي بزرگ را در يك موشك قاره پيما قرار دهد به نمايش مي گذاشت. در نبود موتورهاي راكتي بزرگ ، بديهي ترين پاسخ ، افزودن تعداد موتورهاي بيشتر ، و در مورد SS-6 ، روشن كردن 32 راكت همزمان براي برخاست موشك بود كه تماما از كروزين و اكسيژن مايع به عنوان سوخت استفاده مي كردند.
در طراحي اين موشك از دستاوردهايي كه دانشمندان آلماني در گذشته به دست آورده بودند استفاده شد. براي مثال به جاي استفاده از باله براي هدايت موشك ( كه خود سبب ايجاد مقاومت در مقابل نيروي رانش خروجي موشك مي شد ) ، موشك R-7 از راكت هاي كنترل كننده ويژه اي استفاده مي نمود . از اين راكت ها در آخرين مرحله ( مرحله دوم ) موشك به عنوان پرتابگرهاي كمكي استفاده مي شد.   
 [External Link Removed for Guests] 
بر خلاف موشك هاي چند مرحله اي آمريكائي ، R-7 موشكي بود دو مرحله اي كه موتور هاي آن از كروزين kerosene و اكسيژن مايع(LOX) به عنوان سوخت استفاده مي كردند . اين موشك 34 متر طول ، 3 متر قطر و 280 تن وزن داشت و بردي معادل 8.800 كيلومتر را با دقت اصابت 5 كيلومتر طي مي كرد و يك كلاهك هسته اي گرمائي 3 مگاتني را با خود حمل مي نمود. موشك R-7 از 5 قسمت اصلي تشكيل شده بود ، يك موشك مركزي كه توسط 4 موشك كمكي در اطرافش دربر گرفته شده بود ومراحل پرتاب توسط همين 4 راكت كمكي سوخت مايع و موتور مركزي كه نيروي رانش در دو مرحله اول و دوم را تامين ميكرد صورت مي گرفت . هر موشك كمكي شامل دو راكت پرتابگر فرعي از نوع RD-107 بود كه داراي چهار نازل اصلي و دو موتور كمكي مي شد كه تمام آنها در يك محور قرار داشتند كه در ابتدا كششي معادل 211.640 پوند را توليد ميكردند كه بعدا به 224.868 پوند افزايش پيدا كرد. در اطراف اين موشك اصلي ، چهار راكت كمكي قرا داشت كه هر كدام از يك موتور RD-108 با قدرت كشش 224.868 پوند استفاده مي كرد كه اين در واقع مرحله دوم موشك تلقي مي شد. دوازده راكت ديگر ، گروه هاي كوچكي از راكتهاي فرعي بودند كه براي هدايت موشك در مسير پرواز به كار مي رفتند. هدايت داخلي موشك توسط يك سامانه كنترل راديوئي براي كنترل راكت هاي پرتابگر فرعي صورت مي گرفت.
ساختار كنترل و هدايت پروازي موشك حالتي تركيبي داشت كه يك سامانه داخلي و يك سامانه هدايت راديوئي را شامل مي شد. سامانه هدايت داخلي ، ارتفاع پرواز را طبق نقشه پروازي با مركز پرتاب هماهنگ مي كرد. همچنين انتقال همزمان سوخت از مخازن به موتورها را در تمام مدت پرواز مرحله اول تحت نظارت داشت . سامانه كنترل راديوئي ، خط سير موشك در حين پرواز را تصحيح مي كرد و سبب افزايش دقت در اصابت موشك به هدف مي گرديد.

 [External Link Removed for Guests] 
 [External Link Removed for Guests] 
 [External Link Removed for Guests] 
طراحي

كار طراحي اين موشك در سال 1953 در دفتر طراحي كورلف OKB-1 در مسكو و با هدف توليد موشكي دو مرحله اي با 170 تن وزن و برد 8.000 كيلومتر و توانائي حمل كلاهكي 3.000 كيلوگرمي صورت گرفت. بدنبال انجام نخستين تست هاي زميني در اواخر سال 1953 ، طراحي اصلي موشك دستخوش تغييرات اساسي گرديد به نحوي كه طرح نهائي موشك تا قبل از ماه مه سال 1954 آماده نشد.
به دليل طراحي خوشه اي ، هر بوستر مخزن سوخت جداگانه اي داشت . گروه طراحي يك سامانه مركب تنظيم نسبت سوخت و هماهنگ كننده مصرف سوخت بوسترها را طراحي نمود. براي آغاز انجام تست هاي پروازي ، يك موشك R-1 ، كه خود رونوشتي از موشك آلماني V-2 بود و هنگام پرتاب به صورت آزاد مي ايستاد ، بر روي سكو به حالت افقي استفاده گرديد. اين كار سبب مي شد تا مونتاژ مجموعه موشك مركزي و چهار راكت كمكي بدون نياز به تفكيك ، به صورت يكجا آزمايش شوند. علاوه بر اين ، تندباد خروجي از موتورهاي موشك ( در شرايط پرتاب عمودي )مي توانست سكو و لانچر پرتاب را نابود سازد. در نتيجه سكوي پرتاب موشك تخريب نشد و خود موشك نيز بر روي داربست هاي قرار گرفت كه هم وزن موشك و هم نيروي تند بادهاي خروجي موتور را تحمل مي نمود . بدين ترتيب ، سامانه پرتاب وضعيت پرواز مي توانست حركت موشك را به همراه موتورهاي كمكي شبيه سازي نمايد .

نخستين آزمايش موشك جديد با كد 8K71 در 15 ماه مه سال 1957 از پايگاه بايكونور در قزاقستان صورت گرفت. دوازده سري آزمايشات بعدي نيز تاپايان ژانويه سال 1958 تكميل گرديد. در جريان اين آزمايشات مقدماتي ، يك نمونه بهينه شده از موشك توانست در 4 اكتبر سال 1957 ماهواره اسپوتنيك 1Sputnik 1 را از پايگاه بايكونور به مدار زمين پرتاب نمايد . متعاقب آن ، اسپوتنيك 2 Sputnik 2 نيز در سوم نوامبر همان سال به فضا پرتاب گرديد. پرتاب اين دو ماهواره ، توانائي برنامه موشكي شوروي را به آمريكائي ها نشان داد. بروز يك آتش سوزي در يكي از موشك هاي كمكي سبب شد تا موشك در 400 كيلومتري خارج از سايت ( به صورت محاسباتي) سقوط نمايد. بررسي شكست در نخستين پرتاب R-7 منجر به انجام بهينه سازي هاي گسترده اي مخروط دماغه موشك و چگونگي تفكيك آن از بدنه اصلي گرديد. بين ماه مارس تا اوايل جولاي 1958 موشك با طراحي جديد و دماغه بهينه سازي شده آماده پرتاب شد كه سرانجام در 21 آگوست اين موشك نخستين پرواز طولاني 6.000 كيلومتري خود را با موفقيت انجام داد كه خبر آن توسط خبرگذاري رسمي شوروي سابق ، TASS در 26 آگوست منتشر گرديد.   
[External Link Removed for Guests]

[External Link Removed for Guests] 
تاريخچه عملياتي  
شوروي سابق با ساخت اين موشك توانائي انجام يك حمله مستقيم اتمي به خاك آمريكا را به دست آورد. اين حمله مستقيم با عبور موشك از اقيانوس منجمد شمالي انجام مي شد و شوروي قصد داشت تا سايت هاي پرتاب SS-6 را هر چه بيشتر در شمال قرار دهد تا بتواند برد آنها را افزايش دهد . به همين دليل وزارت دفاع روسيه روستاي پلستسك Plesetsk واقع در شمال غربي روسيه را بعنوان نخستين سايت پرتاب SS-6 در نظر گرفت. اولين يگان عملياتي اين موشك راهبردي در 9 فوريه سال 1959 در پلستسك مستقر و در 15 دسامبر همان سال نخستين موشك R-7 از همان سايت پرتاب گرديد. در همان ماه و در همان سال ارتش شوروي نيروي راهبردي موشكي را تاسيس نمود كه تمام يگانهاي موشكي را دربر مي گرفت . اين موشك ها در سال 1962 به طور كامل مستقر شدند. اين موشك هرگز به صورت گسترده اي بكار گرفته نشد وتعداد كل موشك هاي مجهز به كلاهك هسته اي آماده به پرتاب ، هيچگاه از ده فروند فراتر نرفت. تنها يك سايت پرتاب در بايكنور و شش الي هشت سايت نيز در سايت پلستسك آماده عمليات بود.

بدنبال انجام نخستين آزمون هاي پروازي ، ايجاد اصلاحاتي بر روي موشك ضرورت يافت كه انجام آنها تا قبل از دسامبر سال 1959به پايان نرسيد. در دوم جولاي 1958 طي يك فرمان رسمي كار بر روي يك موشك بالستيك جديد بر مبناي نمونه اصلاح شده R-7 آغاز گرديد . در نتيجه تحقق اين اصلاحات ، موشك R-7A با كد فني 8K74 توليد گرديد كه مزاياي زيادي همچون وزن سبكتر ، سامانه ناوبري بهتر ، موتورهاي قدرتمندتر ، برد طولاني تر ( 12.000 كيلومتر) ، توان حمل سوخت بيشتر و قدرت حمل بالاتر معادل 5.370 كيلوگرم را داشت. كلاهك جنگي نيز يكبار در اكتبر سال 1957 در نووايا زملايا Novaya Zemlya و مجددا در 1958 تست گرديد كه تقريبا 2.9 مگاتن ظرفيت داشت. سامانه پيشرفته و جديد هدايت و كنترل پرواز نيز سبب شد تا دقت اصابت به هدف تا حد زيادي افزايش يابد. اتحاد جماهير شوروي براي آزمايش سامانه جديد كنترل پرواز 16 تست پروازي را انجام داد. متعاقبا نخستين مجموعه پرتابگر R-7 در ژانويه 1960 به مرحله آمادگي عملياتي رسيد. در ژانويه همان سال روسها 8 موشك با دماغه جديد را در اقيانوس آرام آزمايش كردند كه 7 مورد آن با موفقيت همراه بود . به دنبال آن در اوايل سال 1960 موشك جديد R-7A عملياتي گرديد. 
 [External Link Removed for Guests] 
  هاي اين سامانه موشكي سرسام آور بود و اين موشك هرگز در تعداد زياد به كار گرفته نشد. مخصوصا احداث سايتهاي بزرگ پرتاب در مناطق دورافتاده هزينه هاي زيادي مي طلبيد. در يك نقطه ، ايجاد هر سكوي پرتاب موشك ، 5% بودجه دفاعي شوروي را به خود اختصاص مي داد . اما اين هزينه هاي سنگين نگهداري موشكهاي نسل اول فقط منحصر به اين موشك نبود و ايالات متحده نيز با چنين مشكلات مشابهي مواجه بود. در كنار مسائل مالي ، خود سامانه موشكي نيز دستخوش دشواري هاي عملياتي بود. موشك بسيار بلند بود و همين امر سوختگيري را دشوار مي كرد. مجموعه عظيم لانچرهاي موشك R-7 از ديد هواپيماهاي جاسوسي آمريكائي كه برفراز مناطق استقرار آن پرواز مي كردند مخفي نمانده بود از اين روي احتمال مي رفت تا در صورت وقوع هر جنگ هسته اي به سرعت هدف حمله قرار گرفته و نابود شوند. علاوه بر اين موشك R-7 براي پرتاب ، به 24 ساعت آمادگي قبلي نياز داشت و به دليل سيستم سوختگيري برودتي تنها يكروز مي شد آن را در شرايط آماده باش كامل نگهداري كرد.

به همين دليل ، ارتش شوروي نمي توانست در حالت آماده باش دائمي باشد و همواره در معرض خطر يك حمله هوائي قبل از پرتاب موشك قرار بگيرد. با وجود اصلاحات فني زيادي كه روي آن انجام شد ، موشك R-7 به عنوان يك سلاح هسته اي سريعتر از آنچه كه مي بايد از خدمت بازنشسته شد. محدوديت هاي موشك R-7 شوروي را به سرعت به سمت طراحي و توسعه موشك هاي نسل دوم كه مي توانستند ساده تر و ماندني تر باشند سوق داد. به همين دليل موشك R-7 در سال 1968 از خدمت نظامي خارج و تبديل به مبنائي براي پرتابگرهاي ماهواره اي به فضا گرديد . موشكهاي مشتق شده از R-7 تبديل به موفقترين پرتابگرهاي ماهواره ها به فضا شدند كه هنوز در شكل بهينه شده در حال استفاده هستند .  
 [External Link Removed for Guests] 
مشخصات فني :
نام روسي موشك : R-7 و R-7A
نام و كد منابع غربي و ناتو : Sapwood SS-6
كد طراحي فني : 8K71 و 8K74/8K710
كلاهك جنگي : يك عدد
ظرفيت كلاهك : 3 الي 5 مگاتن
توان حمل : 3 الي 5.5 تن
طول موشك : حدود 34 متر
قطر موشك : موشك مركزي 2.9 متر و با جمع موشكهاي كمكي 10.3 متر
وزن عملياتي : 280 تا 283 تن و 274 تا 276 تن
وزن سوخت : 250 تا 253 تن
برد : 8.000 تا 8.800 و 9.000 تا 9.500 و براي نمونه ماهواره بر 12.000 تا 14.000 كيلومتر
دقت : 2.500 تا 5.000 متر (منابع روسي)
3.000 تا 5.000 متر (منابع غربي)
تعداد مراحل : دو مرحله

Re: آشنائي با موشكهاي زمين به زمين ساخت روسيه ، شوروي

ارسال شده: پنج‌شنبه ۱۹ خرداد ۱۳۹۰, ۱:۴۱ ب.ظ
توسط abdolmahdi
سلام عليكم


موشك R-16 كد ناتو SS-7 Saddler 
SS-7 موشكي دو مرحله اي (پي در پي) بود و بيش از 30 متر طول و سه متر قطر داشت و وزن عملياتي آن بالغ بر 141 تن بود . حداكثر برد آن 11.000 كيلومتر ( با حمل كلاهك سنگين 5-6 مگاتن TNT ) و 13.000 كيلومتر با حمل كلاهك سبك 3 مگاتن TNT و شعاع خطاي آن حدود 2.7 كيلومتر بود .
پيشرانه مرحله اول موشك شامل سه موتور با دو خروجي احتراق ( شبيه موشك R-14 ) و يك موتور با چهار محفظه احتراق خروجي است. خروجي هاي احتراق اصلي هدايت موتور در يك سطح بيروني قرار دارند كه به عنوان ثبات ساز پروازي نيز عمل مي كنند. مرحله دوم موشك يك موتور با دو بخش خروجي احتراق دارد كه نازل هاي آن از نازل هاي مرحله اول با چهار خروجي موتور موشك بزرگتر است. راكتهاي كمكي كوچكتر نيز براي افزايش تحمل در جدا سازي مراحل موشك و كلاهك آن در نطر گرفته شده است. يك سامانه خودكار هدايت و كنترل پروازي جديدتر و مطمئن تر كه درمقابل اختلالات راديوئي مقاوم است براي اين موشك طراحي شده است. سامانه كنترل
پرواز موشك توسط دفتر فني OKB-692 در اوكراين طراحي گرديد.
موشك R-16 به معناي واقعي يك موشك قاره پيماي نسل اول بود كه و بهينه سازي هاي بسيار گسترده اي كه بر روي آن انجام گرديده بود با اين حال هنوز از نمونه هاي مشابه آمريكائي خود عقب تر بود. اين موشك براي نخستين بار از سكوهاي پرتاب روي زميني كه در مقابل حملات هسته اي مقاوم سازي نشده بودند پرتاب مي گرديد. در ماوريت هاي عادي ، موشك درون آشيانه ها نگهداري مي شد و حدود يك تا سه ساعت طول مي كشيد تا آنها را مستقر كرده ، سوختگيري نموده و سكوي پرتاب را آماده سازند. بدليل خاصيت خورندگي اسيد نيتريك موجود در اكسيژن سوخت ، اين موشكها پس از سوختگيري فقط براي چند روز قابليت نگهداري داشتند . پس از اين مدت ، سوخت موشك مي بايست تخليه شده و موشك براي بازسازي به كارخانه فرستاده مي شد. حتي پس از سوختگيري و در حالت ايستاده براي پرتاب ، موشكهاي روسي هنوز به 20 دقيقه زمان براي نصب ژيروسكوپ ها در سامانه هدايت موشك نياز داشتند تا فرآيند قبل از پرتاب كامل شود. با وجود اين كاستي ها ، R-16 بدون هيچگونه بحثي ، نخستين موشك راهبردي هسته اي واقعا بازدارنده و قابل اطمينان ساخته شده توسط شوروي بود.   [External Link Removed for Guests]
اين همان موشكي است كه فاجعه ندلين Nedelin را بوجود آورد. هنگام انفجار ، مارشال ندلين Nedelin در يك كاميون در سمت راست موشك نشسته بود . ( در تصوير مشخص نيست) .

[External Link Removed for Guests]
مارشال ميتروفان ندلين Mitrofan Nedelin    جريان يك پرتاب آزمايشي درسايت پرتاب بايكونور قزاقستان در 24 اكتبر سال 1960، خسارت سنگيني به بارآمد. هنگام آماده سازي و سوختگيري يك موشك روي سكوي پرتاب ، موتور مرحله دوم به صورت تصادفي روشن شد . در نتيجه انفجارو آتش سوزي حدود يكصد نفر منجمله يك مارشال نيروي موشك هاي راهبردي به نام ميتروفان ندلين Mitrofan Nedelin كشته شدند. اين حادثه به عنوان يك راز توسط دولت شوروي مكتوم نگه داشته شد اما براي نخستين بار جزئيات آن ( نه به صورت كاملا صحيح) توسط شخصي به نام جيمز اوبرگ James Oberg در دو كتاب او با نام هاي "ستاره سرخ در فضا" و "فجايع نامكشوف شوروي" افشاء گرديد. تا قبل از آن غربي هاي تصور مي كردند اين حادثه مربوط به پرتاب ناموفق يك كاوشگر به سياره مريخ بوده است . مورخين از اين حادثه با عنوان فاجعه ندلين Nedelin disaster ياد مي كنند .   [External Link Removed for Guests]
موشك در حال انهدام SS-7

[External Link Removed for Guests]
وضعيت سكوي پرتاب پس از انهدام موشك    از تاخير به وجود آمده كه ناشي از كشته شدن مهندسين و كارشناسان موشكي شوروي ايجاد شده بود ، در دوم فوريه سال 1961 آزمايشات مجددا از سر گرفته شد و نخستين پرواز موفقيت آميز SS-7 در دوم آوريل 1961 انجام گرديد. اين موشك از مجتمع "Desna-N" كه يك مركز فرماندهي و ذخيره سوخت بود و دو سكوي پرتاب باز را نيز شامل مي شد صورت گرفت . در اواخر سال 1961 يك هنگ كامل از موشك R-16 به وضعيت عملياتي درآمد هر چند كه منابع اطلاعاتي غربي معتقدند اين كار تا قبل از ژانويه سال 1962 صورت نگرفت.
در ماه مه سال 1960 ، موشك قابل پرتاب از سيلوي زيرزميني موسوم به R-16U ساخته شد و همزمان ساخت سيلوهاي ويژه آن نيز در مجتمع جديدي به نام "Desna-V" آغاز گرديد. موشك R-16U نخستين موشك بالستيك قاره پيما ICBM بود كه توانائي پرتاب از پرتابگرهاي روي زمين و سيلوهاي زير زميني را داشت. از سال 1961 تا 1965 به طور ميانگين 186 فروند موشك R-16 و R-16U به كار گرفته شدند و روس ها كه به شدت مراقب آسيب پذيري موشك بودند ، از سال 1963 به بعد ، 69 سكوي پرتاب موشكهاي قابل پرتاب از سيلوي زيرزميني موسوم به R-16U را به خدمت گرفتند. هر مجموعه پرتابگر شامل 3 سيلو با فاصله 60 متر از يكديگر و چهار مركز فرماندهي و مخزن سوخت در زيرزمين بود . عمق هر سيلو 45.6 متر ، قطر آن 8.3 متر و يك درپوش به قطر 4.64 متر نيز بر روي سيلو قرار مي گرفت . به خاطر صرفه جوئي در هزينه ها ، اين سه سيلو در زيرزمين با هم در ارتباط بودند تا بتوانند از يك سامانه سوختگيري مشترك استفاده كنند .
نخستين تست هاي پرتابي موشك R-16U از دهم اكتبر سال 1961 تا فوريه سال 1962 انجام شد. تست هاي پرتابي از سيلو در ژانويه 1962 آغاز و در 15 جولاي 1963( همزمان با موشك R-12U ) عملياتي شد . نخستين هنگ سيلوهاي پرتابگر زيرزميني در 15 فوريه همان سال وارد خدمت گرديد.
در سال 1971 دوران بازنشستگي هر دو نمونه اين موشك آغاز و تا سال 1976 به پايان رسيد. حداكثر تعداد آماده به پرتاب آن موشك 202 فروند و در سال 1965 بود در حاليكه روس ها در جريان بحران موشكي كوبا در سال 1962 كمتر از 50 فروند از اين موشك را در اختيار داشتند. اين احتمال وجود دارد كه تنها حدود 20 فروند پرتابگر موشك R-16 در طول بحران كوبا عملياتي بوده باشند .

مشخصات فني :
نام موشك : R-16 و R-16(U)
كد منابع اطلاعاتي غربي : SS-7
كد ناتو : Saddler
كد فني روسي : 8K64(U)
دفتر طراحي : OKB-586
سال هاي طراحي و تست : 1961-1962و 1961-1963 (U)
كلاهك جنگي : يك عدد
قدرت كلاهك هسته اي : 3.5 الي 6 مگاتن
توان حمل : 1.5 و 2.2 تن (U)
طول : 31 و 34.3 (U)
قطر : سه متر
وزن عملياتي : 141 و 148 تن (U)
وزن سوخت : 130 تن
برد : 11.000 تا 13.000 كيلومتر
انحراف از هدف : 2.700 متر (منابع روسي)
2.750 الي 2.800 متر (منابع غربي)
تعداد مراحل موشك : دو مرحله
مشخصات مرحله اول :
طول : 14.5 الي 16.8 متر
قطر : سه متر
طراح و نوع موتور : گلوشكو - RD-218 (8D712)
تعداد موتور : سه عدد با دو محفظه احتراق و چهار هدايتگر گازهاي خروجي
نوع سوخت : مايع قابل ذخيره UDMH (heptyl)
اكسيدايزر : AK-27 I, ,= 73%HNO3 + 27% N204 (NTO), Nitrogen Tetroxide concentrated in Nitric Acid N02
مدت سوختن : 90 ثانيه
مشخصات مرحله دوم :
طول : 10.8 الي 12.7 متر
قطر : 2.4 متر
طراح و نوع موتور : گلوشكو - RD-219 (8D713)
تعداد موتور : يك عدد با دو محفظه احتراق ( نازل ها بزرگتر از مرحله اول ) و چهارهدايتگر گازهاي خروجي
نوع سوخت : مايع قابل ذخيره UDMH (heptyl)
اكسيدايزر : AK-27 I,= 73%HNO3 + 27% N204 (NTO), Nitrogen Tetroxide concentrated in Nitric Acid N02
مدت سوختن : 125  [External Link Removed for Guests]
موشك R-16U مستقر در سيلو و آماده پرتاب   

Re: آشنائي با موشكهاي زمين به زمين ساخت روسيه ، شوروي

ارسال شده: دوشنبه ۲۳ خرداد ۱۳۹۰, ۴:۰۸ ب.ظ
توسط abdolmahdi
سلام عليكم

موشك R-9 با كد ناتو SS-8 Sasin  
[External Link Removed for Guests]
موشك R-9 و در جلوي آن يك تانك T-34 در يك موزه    R-9 ، موشكي بالستيك ، دو مرحله اي و قاره پيما بود كه توسط شوروي سابق طراحي و ساخته شد و توسط پيمان ناتو SS-8 Sasin كد گرفت. كد تخصيص يافته پيمان ناتو به اين موشك ، به اشتباه براي دو نوع موشك كاملا متفاوت ساخت شوروي اطلاق گرديد. اين كد يكبار تصادفا براي موشكR-26 هنگاميكه يك نمونه از آن در رژه به نمايش درآمد اطلاق شد اما برنامه توليد اين موشك به طور كلي كنسل شد و هيچگونه توضيحي نيز در اين زمينه از سوي پيمان ناتو داده نشد.

در آوريل سال 1958 طرح پيشنهادي مهندسين مبني بر طراحي يك موشك بالستيك قاره پيماي جديد با سوخت اكسيژن – كروزين و با وزن عملياتي حدود 100 تن ( يعني 3 برابر كمتر از موشك R-7 ) ، به دولت شوروي تسليم گرديد. در 13 ماه مه سال 1959 مصوبه ساخت موشك R-9 ابلاغ و دفتر طراحي كورلف OKB-1 به عنوان سازنده موشك برگزيده شد. بدليل بروز اشكالات جدي در موتور ، 15 پرتاب از 32 پرتاب موشك لغو گرديد. در مجموع 54 فروند موشك پرتاب شد.   
[External Link Removed for Guests]   موشك در سال 1959 طراحي و نخستين بار در سايت بهينه سازي شده بايكنور واقع در قزاقستان در سال 1961 تست گرديد. سپس براي انجام پرتاب روزمين به سايت "Desna-N" منتقل و تا 14 فوريه سال 1963 آزمايشات پرتابي در آنجا صورت مي گرفت . در دوم فوريه سال 1964 نيز آزمون هاي پرتاب موشك از سيلو نيز به پايان رسيد. اين موشك نسبت به ساير موشك هاي قديمي تر ساخت شوروي از پيشرفت خيره كننده اي در طراحي برخوردار بود. موشك SS-8 Sasin قادر به حمل كلاهكي به وزن 1.600 كيلوگرم بود ضريب خطاي اين موشك حدود 2 كيلومتر بود كه نه تنها بسيار دقيق بلكه فراتر از نياز تاكتيكي شوروي سابق بود. موشكهاي قبلي عموما براي سوختگيري و پرتاب به چندين ساعت زمان نياز داشتند. اما موشك R-9 از زمان صدور فرمان تا لحظه پرتاب فقط به 20 دقيقه زمان نياز داشت. موشكR-9 آخرين موشك ساخت شوروي سابق بود كه از سوخت برودتي مايع استفاده مي نمود. در عين حال نخستين موشك ساخت شوروي نيز بود كه مخزن اصلي سوخت تحت فشار استفاده مي كرد كه با اين ترتيب ديگر نيازي به استفاده از كپسول هاي ايجاد فشار در مخزن اصلي سوخت وجود نداشت .

در راستاي كاهش زمان سوختگيري موشك ، ميشين Mishin ( نام شخص يا موسسه ) ؟ تكنولوژي جديدي را به كار گرفت كه اكسيژن مايع را تا 210- درجه سانتيگراد سرد مي كرد و از يك سامانه وكيوم مجزي براي نگهداري اين سوخت استفاده مي كرد كه نقطه جوش اكسيژن را در جريان ذخيره سازي ، حمل و نقل و عمليات سوختگيري 500 مرتبه پائين تر نگه مي داشت .   
[External Link Removed for Guests]   موشك SS-8 در 21 جولاي سال 1965 آغاز گرديد . برخي منابع نيز ورود به خدمت موشك را سال 1964 مي دانند. موشك هاي توليد شده قابليت استقرار در سايتهاي پرتابي "Valley" و "Desna-V" را داشتند. سايت پرتابي ديگر موسوم به "Desna-N" عملياتي نشد. اين موشك كلاهك هاي هسته اي با قدرت 1.65(سبك ) الي 5 مگاتن ( سنگين ) را حمل مي نمود. مرحله اول موشك ، موتوري با 4 محفظه احتراق داشت و گروه طراحي OKB-456 طراحي آن را بر عهده گرفته بود و از سوخت مايع سرد استفاده مي كرد. مرحله دوم كه به حالت داربست به مرحله نخست متصل شده بود نيز موتوري با چهار محفظه داشت كه براي ارتفاعات بسيار بالا طراحي شده و توسط گروه OKB-154 طراحي گرديده بود . سامانه هدايت مرحله دوم موشك از طريق نازل هائي كه بوسيله توربوپمپ از گازهاي خروجي موشك براي تغيير جهت استفاده ميكردند تشكيل شده بود . پس از جدا شدن مرحله اول ، براي ادامه پرواز در ارتفاع بالا و با توجه به فشارهاي آئروديناميك مختلف وارده بر مرحله دوم ، استفاده از ثباتگرها بسيار ضروري بود . به همين دليل براي حفظ ثبات آئروديناميك مرحله دوم موشك در نخستين ثانيه هاي پس از جدا شدن ، چهار باله در انتهاي مرحله دوم نصب گرديد كه پس از جدا شدن از مرحله اول باز مي شدند. چند ثانيه پس از آن ، قسمت انتهائي مرحله دوم موشك نيز از بدنه جدا مي شد.   [External Link Removed for Guests]
ماكتي از يك موشك SS-8 در سيلو   
دفتر طراحي GSKB Spetsmash به سرپرستي ولاديمير بارمين يك مجتمع سيلوهاي پرتاب موشك زيرزميني را طراحي و اجرا نمود. اين سايت نيمه خودكار موسوم به "Desna-V" يكي از سه سايتهاي پرتاب بود كه در منطقه LC-70 سايت موشكي بايكنور قرار داشت و مشتمل بر 3 سيلوي زيرزميني با قابليت پرتاب موشك SS-8 در عرض 20 دقيقه و امكان نگهداري موشك به حالت " آماده باش بدون نياز به سوختگيري " براي يكسال بود . در اين سايت هر سه سيلو در يك خط مستقيم چيده شده و در كنار هركدام يك مركز فرماندهي زيرزميني ، انبار ذخيره تركيبات سوخت و مركز كنترل راديويي قرار داشت. اين سيلوها 36 متر عمق و حداقل 7.8 متر قطر داشتند . موشك پس از سوختگيري تا 24 ساعت قابل نگهداري بود. بنا به گفته منابع غربي در اين شرايط ، زمان واكنش به پرتاب موشك در شرايط آمادگي معمولي براي سايت هاي پرتاب روزميني بين يك تا 3 ساعت و در شرايط آماده باش كامل بين 30 تا45 دقيقه به طول مي انجاميد. نخستين پرتاب موشك SS-8 از اين سايت در 27 سپتامبر سال 1963 صورت گرفت. در 24 اكتبر سال 1963 ، دقيقا سه سال پس از بروز فاجعه ندلين Nedelin's disaster و در همان روز، در سايت منطقه LC-70 در حاليكه يك موشك R-9 براي پرتاب آماده مي شد ، بدون اطلاع 11 پرسنل سيلوي پرتاب ، يك نشتي در سامانه سوختگيري موشك بروز كرد و ميزان فشار اكسيژن مجاز موجود در سيلو را از حداكثر 21% به 32% افزايش داد. همزمان پرتاب جرقه از يكي پانل هاي الكتريكي سبب بروز آتش سوزي در فضاي قابل انفجار سيلو شد و باعث كشته شدن 7 نفر و نابودي كامل سيلو گرديد. اين روز در تاريخ سايت بايكنور به عنوان يك روز سياه شناخته شده است .   [External Link Removed for Guests]
بقاياي مركز فرماندهي و هدايت موشك در بايكنور قزاقستان    يكي ديگر از سايت هاي پرتاب روزميني"Valley" يا Dolina نام داشت كه آن هم در منطقه LC-75 سايت موشكي بايكنور واقع شده و تقريبا خودكار بود و مي توانست موشك R-9 را در عرض 20 دقيقه از انبار خارج ، به سمت سكوي پرتاب هدايت ، مستقر ، سوختگيري و هدفگذاري و شليك نمايد . موشك بعدي نيز حدود دو ساعت و نيم بعد آماده پرتاب بود . اين سايت بسيار بزرگ بود و تاسيسات جديدي را در خود داشت و در سپتامبر سال 1962 تكميل گرديد. نمونه بهينه سازي شده موشك R-9 موسوم به R-9A در 22 فوريه سال 1963 از اين سايت پرتاب گرديد.   [External Link Removed for Guests]  
. آخرين سايت پرتاب "Desna-N" يا Romashka نام داشت كه سايتي روزميني محسوب مي شد كه در منطقه LC-51 در سايت موشكي بايكنور قزاقستان واقع و دو لانچر ، يك مركز فرماندهي موشكي و انبار ذخيره سوخت و سامانه هدايت موشك را در بر ميگرفت. اين سايت توسط دفتر طراحي GSKB Spetsmash ساخته شد. ساخت اين سايت در سال 1961 آغاز گرديد. اما هرگز به موشك مجهز نگرديد . اين سايت نيز حداقل دو ساعت براي پرتاب هر موشك زمان مي طلبيد.

طبق اظهارات منابع غربي نخستين سكوهاي روزميني درنوامبر 1963 و سيلوهاي زيرزميني در در آوريل 1964 اماده عمليات شدند. منابع روسي نيز تاريخ ورود نخستين 5 هنگ عملياتي مجهز به موشك هاي R-9A را دسامبر سال 1964 ذكر مي كنند ( چهار هنگ پرتاب زميني و يك هنگ پرتاب زيرزميني ) . حداكثر تعداد پرتابگرهاي عملياتي اين موشك به تعداد 23 عدد و در سال هاي ما بين 1963 تا 1964بوده است .

در سالهاي 1961 تا 1964 در مجموع 54 پرتاب قبل از توليد انبوه موشك R-9 انجام گرفت . نخستين سري پرتابها 29 فقره بود كه تا پايان سال 1962 صورت گرفت و 13 مورد آن با شكست مواجه شد. از 25 پرتاب آزمايشي باقيمانده ، 8 مورد آن نيز با شكست مواجه شد. البته تعدادي از اين پرتاب ها در چارچوب 62 فقره پرتابي بود كه به منظور آزمايش سامانه جديد هدايت راديوئي اصلاح شده موشك بود كه توسط شركت NII-885 طراحي و ساخته شده و به جز موشك R-9 ، موشك هاي R-36 و UR-100 را نيز دربر مي گرفت . از 13 فقره پرتاب آزمايشي موشك R-9A در سال هاي 1964 تا 1966 ، تعداد 4 فقره آن نيز با شكست مواجه شد. در حاليكه اين آزمون هاي پرتابي با سختي ادامه مي يافت ، صدها فروند از موشك R-16 ساخته دفتر طراحي يانگل و موشك UR-100 ساخته دفتر طراحي چلومي نيز توليد و استقرار يافتند.  
  جماهير شوروي از اين موشكها در طول مذاكرات محدودسازي تسليحات استراتژيك SALT-1 به عنوان برگ برنده استفاده نمود. در نتيجه اين مذاكرات ، علاوه بر تخزيب سايت هاي روزميني در سال 1971 ، موشكها در سال 1972 به حالت آماده به خدمت يا stand-by درآمده و در سال هاي 1974 تا 1977 از رده خارج شدند. 

مشخصات فني :
نام روسي موشك : R-9 و R-9A
كد غربي و ناتو : SS-8 Sasin
كد فني طراحي : 8K75 و 8K75A
دفتر طراحي : OKB -1
تعداد كلاهك : يك عدد
ظرفيت كلاهك : 1.65 الي 5 مگاتن
ظرفيت حمل : 1.1 الي 2.2 تن
طول : 24.18 و 24.227 متر
قطر : 2.68 متر
وزن عملياتي : 81 الي 82 تن
وزن سوخت : 71.1 تن
برد : R-9 = 12.000 الي 13.000 و R-9A = 12.500 الي 16.000 كيلومتر
شعاع خطاي موشك : منابع روس 3.000 الي 3.500 متر
منابع غربي : 1.800 الي 2.000 كيلومتر
تعداد مراحل موشك : دو مرحله
طول موشك : مرحله اول 14.79 متر – مرحله دوم 9.40 متر
قطر بدنه : مرحله اول 2.68 متر – مرحله دوم 2.68 متر
وزن خشك : مرحله اول 7.2 تن – مرحله دوم 3.1 و در مجموع 9.3 الي 9.9 تن
نوع موتور : مرحله اول RD-111, 8D716 – مرحله دوم RD-0106 (RO-9) 8D715
كد دفتر طراحي : مرحله اول Glushko OKB-456 – مرحله دوم : Kosberg OKB-154
نوع سوخت : مايع براي هر دو مرحله
سوخت : T-1, Kerosene براي هر دو مرحله
اكسيدايزر : Liquid Oxygen ، براي هر دو مرحله
مدت احتراق سوخت : مرحله اول 104-105 ثانيه – مرحله دوم 105 & 108 ثانيه
تعدا كل موشك ساخته شده : 130 فروند شامل 70 فروند نمونه اوليه و 60 فروند نمونه بهينه شده
سرعت : 25.920 كيلومتر بر ساعت
نقطه اوج منحني پرواز : 1000  [External Link Removed for Guests] 

Re: آشنائي با موشكهاي زمين به زمين ساخت روسيه ، شوروي

ارسال شده: یک‌شنبه ۵ تیر ۱۳۹۰, ۸:۲۶ ق.ظ
توسط abdolmahdi
سلام عليكم

موشك R-36 با كد ناتو SS-9 SCARP [External Link Removed for Guests]
موشك R-36 در حال انتقال به رژه ميدان سرخ مسكو  

نام R-36 در برگيرنده موشك بالستيك قاره پيما و دو مرحله اي پي در پي است كه در جريان جنگ سرد توسط شوروي سابق طراحي و ساخته شد كد فني طراحي اين موشك در شوروي 8K67 و كد پيمان ناتو SS-9 Scarp بوده است. آخرين سري توليدي اين موشك به نام R-36M ، در شوروي كد فني 15A14 و 15A18 را دريافت كرد و پيمان ناتو نيز آنها را SS-18 Satan ناميد. سرطراح اين پروژه ميخائيل يانگل Mikhail Yangel بود. طراحي مقدماتي بر مبناي سه گونه سبك ، سنگين و مدار پيما و با انجام تست هاي پرتاب از سال 1962 تا 1966 صورت گرفت . در طول اين مدت ، توانائي هاي اصلي عملياتي موشك تحقق يافت. [External Link Removed for Guests]
ميخائيل يانگل   Yangel ، سرطراح ارشد موشك هاي بالستيك شوروي

طراحي اين موشك توسط دفتر OKB-586 در اوكراين در سال 1962 آغاز شد و كار ساخت نيز بر مبناي برنامه موشك R-16 صورت گرفت خصوصا آنكه مرحله اول هر دو موشك شباهت زيادي به هم داشت. سامانه پيشرانه مرحله اول موشك شامل سه موتور راكتي با دو محفظه احتراق و يك موتور هدايتگر با چهار خروجي بود. مرحله دوم ، مجهز به يك موتور با دو محفظه احتراق بود . موشك R-36 نخستين موشك بالستيك قاره پيماي ساخت شوروي بود كه مخازن سوخت و اكسيدايزر مرحله دوم آن يكپارچه شده و از فضائي مشترك استفاده مي كردند . سوخت موشك از دي متيل هيدرازين نامتقارن و تتراكسيد نيتروژن تشكيل شده بود و در طول پرواز از توان گازهاي خروجي براي تحت فشارقرار دادن مخزن سوخت استفاده مي كردند. قرار بود براي افزايش دقت اصابت به هدف ، همزمان از دو سامانه هداست اينرسيائي و هدايت راديوئي بهره برداري شود اما در عمل ، موشكهاي مستقر شده فقط از سامانه خودكار اينرسائي استفاده مي كردند كه البته اين سامانه دقت مورد نياز را تامين مي نمود. طبق اظهارات كارشناسان غربي شعاع خطاي SS-9 بين 600 الي 800 متر بوده است . انتشار اخبار مربوط به نمونه هاي مدار پرواز موشك و طرح توانائي احتمالي روسها در پرتاب تعداد زيادي از اين موشكها به مدار زمين و ناتواني غرب در رهگيري آنها ، زنگ خطر را براي غربي ها به صدا درآورد. چشم انداز سلاح هاي هسته اي قادر به پرواز فراتر از مدار زمين ، هر دو طرف را به سمت معاهده منع استفاده از سلاح هاي كشتار جمعي در فضا سوق داد.
تحليلگران نظامي آمريكائي به صورت قاطع مي گويند به خاطر دقت فراوان و توان تخريب بالا ، اين موشك به شوروي اين برتري را مي داد تا خطر بزرگي براي موشك هاي بالستيك قاره پيماي آمريكائي محسوب شود و بتواند به آمريكا ضربه اول را وارد سازد . در آمريكا عقيده بر اين بود كه موشك SS-9 براي حمله و انهدام سامانه كنترل پرتاب موشك هاي مينوتمن كه " پاشنه آشيل " اين موشكها تلقي ميشد طراحي شده است . چرا كه 100 مركز كنترل پرتاب ، نظارت بر 1000 موشك مينوتمن را بر عهده داشتند ( يعني با انهدام يك مركز ، عملا ده موشك از كار مي افتاد) . برخي از نمونه هاي موشك R-36M توان حمل 10 كلاهك و حدود 40 سامانه كمكي براي نفوذ به لايه هاي دفاعي هدف يا penetration aids را داشت اما وزن سبك موشك هنگام پرتاب باعث مي شد تا به صورت تئوريك حتي توان حمل كلاهك ها و يا نفوذگرهاي بيشتري را داشته باشد در حاليكه موشكهاي بالستيك همدوره آن ، مثل مينوتمن 3 Minuteman III توان حمل حداكثر 3 كلاهك را داشت.
اين موشك قادر به حمل سه نوع كلاهك جدا شونده بود كه اختصاصا براي همان موشك طراحي شده بودند :
• - نوع اول و دوم كه يك كلاهك هسته اي 18 تا 25 مگاتني را حمل مي نمود.
• - نوع چهارم سه كلاهك چند منظوره براي حمله به اهداف جداگانه را حمل مي نمود.
يك نمونه ديگر موشك يعني نوع سوم ، براي انهدام اهداف از طريق پرواز در مدارپائين كره زمين پيشنهاد گرديد كه مشمول موشكهاي بالستيك بالاتر از جو زمين نمي شد.
موشك R-36M با كد ناتو (SS-18) شباهت طراحي زيادي به موشك R-36 داشت اما توان حمل يك كلاهك هسته اي 50 مگاتني يا 10 كلاهك هسته اي براي حمله به اهداف جداگانه را داشت كه هر كدام قدرت تخريبي معادل 550 تا 750 كيلوتن داشتند . وزن پرتاب موشك 8.800 كيلوگرم بود و همين سبكي وزن سبب مي شد تا R-36 در مقايسه با نمونه مشابه آمريكائي اش يعني LGM-118 Peacekeeper ( كه 10 كلاهك هسته اي 300 كيلوتني را حمل مي كرد و وزن 4 تني آن نيز كمتر از نصف وزن موشك R-36 بود ) بزرگترين موشك بالستيك جهان شناخته شود. موشك R-36M دو مرحله داشت. توان رانش موتور مرحله اول آن فشاري معادل460.000 كيلوگرم ( يا 4.5 مگانيوتن) و مجهز به چهار نازل و محفظه احتراق بود. مرحله دوم موشك يك موتور با يك محفظه احتراق داشت و توان رانش آن نيز فشاري معادل77.000 كيلوگرم ( يا755 كيلونيوتن ) بود.

[ =http://freeebayimagehost.com/]تصویر
موتور مرحله اول RD-251 (8D723) در لحظه بارگيري در سيلو . به خروجي هاي موتور دقت  

انواع موشك R-36M يا SS-18
• موشك R-36M يا SS-18 Mod 1 : اين موشك قادر بود تا يك كلاهك هسته اي جدا شونده بزرگ 15 تا 25 مگاتني را تا مسافت حدود 16.000 كيلومتر حمل نمايد. در ژانويه سال 1971 ، تست هاي پرتاب سرد به شيوه شليك خمپاره ، به صورت كامل و بي نقص انجام پذيرفت. پرتاب واقعي موشك Mod 1 با كلاهك هسته اي جدا شونده در 21 فوريه سال 1973 آغاز گرديد . مرحله انجام آزمون هاي مختلف بر روي موشك R-36M با كلاهك هاي گوناگون در اكتبر سال 1975 به پايان رسيد و در دسامبر همان سال استقرار اين موشكها آغاز شد. تا آغاز سال 1977 در مجموع 57 فروند موشك SS-18 استقرار يافتند كه در سال 1984 تمام آنها با نمونه هاي Mod 3 يا Mod 4 جايگزين شدند. در ايالات متحده ، اين موشك ها با قدرت تخريب بسيار بالا ، به عنوان سلاح هاي احتمالي شوروي براي حمله به مراكز كنترل پرتاب موشك هاي بالستيك قاره پيماي Minuteman در نظر گرفته شدند. تام كلنسي Tom Clancy تحليلگر معروف آمريكائي ماموريت احتمالي موشكهاي پرقدرت SS-18 را " تبديل كوه Cheyenne به درياچه Cheyenne " توصيف مي كند.

• موشك R-36M يا SS-18 Mod 2 : موشكي بود كه يك كلاهك هسته اي بزرگ با ظرفيت 18 تا 25 مگاتن را باخود حمل مي كرد و علاوه بر آن قابليت حمل 8 كلاهك هسته اي با ظرفيت هر كدام 0.5 تا 1.5 مگاتن را داشت و قادر بود تا مسافت بيش از 14.000 هزار كيلومتر را طي كند. اين كلاهك ها به صورت جفتي قرار گرفته و در دماغه موشك يك مركز با ساختار فرماندهي و سامانه پيشرانه مستقل قرار گرفته است. آزمايشات پروازي موشك R-36M با كدناتو SS-18 Mod 2 در سپتامبر 1973 آغاز و تا 1975به طول انجاميد. تقريبا 132 فروند از اين موشك تا سال 1978 توليد و مستقر شده بودند. موشك هائي كه يك كلاهك بزرگ را حمل ميكردند ، بيشترين نمونه توليد شده SS-18 Mod 2 بودند . تمام موشك هاي Mod 2 تا سال 1984 با نمونه هاي Mod 4 جايگزين گرديدند.

• موشك R-36M يا SS-18 Mod 3 : موشكي بود كه يك كلاهك هسته اي بزرگ را با خود حمل مي كرد و نمونه بهينه شده موشك SS-18 Mod 1 محسوب مي شد. در 16 آگوست سال 1976 تنها چند ماه پس از آنكه موشك R-36M وارد خدمت گرديد ، يك نمونه بهينه شده از همان موشك مورد آزمايش قرار گرفت. اين موشك نهايتا منجر به توليد نمونه موشك R-36MUTTh گرديد كه در دفتر طراحي OKB-586 تحت اقدام بود . اين نوع موشك قادر به حمل دو نوع دماغه ( حامل كلاهك) متفاوت بود. در 29 نوامبر سال 1979 استقرار نمونه بهينه سازي شده موشك R-36M يا همان SS-18 Mod 3 با توان حمل يك كلاهك هسته اي با ظرفيت 18 تا 25 مگاتن آغاز گرديد.

• موشك R-36MUTTh يا SS-18 Mod 4 : اين موشك احتمالا براي حمله و انهدام به پايگاه هاي موشكهاي قاره پيما و يا ساير اهداف مستحكم در ايالات متحده طراحي شده بود. افزايش دقت اصابت اين موشك به اهداف سبب شده بود تا با كم كردن ظرفيت انهدام كلاهك هاي آن تعداد كلاهك هاي قابل حمل آن 8 الي 10 فروند برسد. طبق پيش بيني برخي منابع غربي ، موشك SS-18 Mod 4 احتمالا توان حمل 14 كلاهك هسته اي ( با هدف به هم ريختن توان حمله متقابل آمريكا و يا عبور از سامانه هاي دفاع موشكي آن كشور) را داشته است. آزمايشات تعيين پروازي موشك R-36MUTTh در 31 اكتبر سال 1977 آغاز و در نوامبر سال 1979 تكميل گرديد. نخستين يگان هاي عملياتي شامل 3 هنگ در 18 سپتامبر سال 1979 استقرار يافتند. در طول سال 1980 حدود 180 فروند موشك SS-18 Mod 4 جايگزين موشك هاي قديمي R-36 (SS-9) شدند. در سال 1982 -83 سري موشكهاي R-36M با موشك هاي جديد R-36MUTTh جايگزين و با اين ترتيب تعداد كل موشك هاي مستقر شده به سقف مجاز 308 فروند در پيمان SALT-1 افزايش يافت. تخمين زده شده كه يگان هاي موشكي SS-18 Mod 4 تقريبا توان نابودي 65 تا 80 درصد سيلوهاي پرتاب موشك هاي بالستيك قاره پيماي ايالات متحده را با استفاده از دو كلاهك هسته اي براي هر سيلو را داشتند . حتي پس از انجام چنين حمله اي ، پيش بيني مي شد كه 1000 كلاهك هسته اي ديگر موشك هاي SS-18 هنوز با قيمانده بود تا با آنها به حملات پيشدستانه ديگر در خاك ايالات متحده پرداخت . پس از سال 2009 ، موشك هاي SS-18 Mod 4 به طور كلي به نفع موشك هاي SS-18 Mod 5 برچيده شدند.

• موشك R-36M2 Voivode يا SS-18 Mod 5 : نمونه جديدتر و به مراتب دقيق تر SS-18 Mod 4 بود كه در سيلوهاي ويژه قرار مي گرفت و اين امكان را به موشك SS-18 مي داد تا توانائي هاي خود در انهدام اهداف مستحكم دفاعي را حفظ نمايد. موشك Mod 5 قادر به حمل 10 كلاهك هسته اي جدا شونده بود كه بنا به نظر كارشناسان غربي قدرت تخريب هر كدام از آنها بين 750 كيلوتن تا يك مگاتن يعني دوبرابر بيشتر از قدرت تخريب كلاهك هاي قابل حمل توسط موشك Mod 4 بود. ( روسها اين توان را بين 550 تا 750 كيلوتن اظهار كرده اند ) . افزايش توان تخريب كلاهك هاي موشك Mod 5 در كنار افزايش دقت آن به روسها اين امكان را مي داد تا برغم كاهش 50 درصدي ذخاير موشكهاي باستيك طبق معاهده START بتوانند كماكان توان نابودي اهداف سخت را در زمان جنگ براي خود حفظ كنند. پيشنهادات فني براي ساخت نمونه پيشرفته تر موشك SS-18 در ژوئن سال 1979 ارائه گرديد. اين نمونه منجر به ساخت موشك R-36M2 موسوم به Voivode گرديد كه در ژوئن سال 1982 به طور كامل تكميل شد. اين موشك برخي بهينه سازي هاي مهندسي را به خود ديد. براي مثال ، موتور مرحله دوم به طور كامل در مخزن سوخت قرار گرفت و نحوه حمل و پرتاب موشك نيز دگرگون شد. بر خلاف R-36M ، 10 كلاهك در قسمت بالائي موشك در قالب ويژه اي به شكل دو دايره قرار گرفتند. تست هاي پرتابي موشك R-36M2 مجهز به 10 كلاهك جدا شونده در ماه مارس سال 1986 آغاز و در مارس 1988 به پايان رسيد. نخستين هنگ مجهز به اين موشك در 30 جولاي 1988 تشكيل و در 11 آگوست همان سال مستقر شد.

• موشك R-36M2 Voivode يا SS-18 Mod 6 : آزمايشات پرتابي موشك R-36M2 كه يك كلاهك 20 مگاتني را با خود حمل مي كرد در سپتامبر سال 1989 تكميل و در آگوست سال 1991 استقرار 10 فروند از آنها آغاز شد . اهداف اين كلاهك بزرگ هسته اي انجام يك انفجار در ارتفاعات بالا به منظور ناتوان سازي الكترونيك و مخابرات دشمن از طريق ايجاد يك پالس يا ضربه الكترومگنتيك بسيار بزرگ بود. تمام موشكهاي SS-18 Mod 6 در اواخر سال 2009 اسقاط شدند.


طبق اظهارات منابع غربي ، نخستين يگان هاي عملياتي سامانه SS-9 ، شامل موشكهاي Mod 1 و Mod 2 در اوايل سال 1966 وارد عمل شدند. منابع روس هم استقرار نخستين هنگ مجهز به موشك هاي R-36 را در تاريخ 5 نوامبر سال 1966 ، استقرار Mod 2 را 21 جولاي 1967 و استقرار Mod 3 مجهز به چند كلاهك را در 26 اكتبر سال 1970مي دانند. بين سال 1965 تا 1973 جمعا 283 پرتابگر موشك R-36 ساخته شد. موشك R-36 در سال 1978 از خدمت خارج گرديد . در تمام دوران خدمت ، اين موشك آماده به پرتاب بود و در ابتدا عمر عملياتي آن 5 سال ولي در نهايت به 7.5 سال افزايش يافت.


در كامل ترين وضعيت استقرار قبل از فروپاشي شوروي سابق ، تعداد 308 فروند موشك SS-18 در سيلوهاي پرتاب در وضعيت عملياتي قرار داشتند. پس از فروپاشي ، 204 فروند از اين موشك ها در خاك فدراسيون روسيه و 104 فروند ديگر در خاك كشور تازه استقلال يافته قزاقستان مستقر شده بودند . تمام موشك هاي مستقر در خاك قزاقستان تا سپتامبر سال 1996 به طور كامل خنثي شدند. در معاهده START II ، نابود سازي تمام موشك هاي SS-18 پيش بيني شده بود اما به اجرا در نيامد و موشكها هنوز هم در وضعيت عملياتي به سر مي بردند. روسيه موشك هاي عملياتي SS-18 را به نحو موثري كاهش داد تا جائي كه در جولاي 2009 فقط 59 موشك ( شامل 10 فروند SS-18 Mod 5 ) باقي مانده بود. حدود 40 فروند موشك ديگر عمر عملياتي خود را طي مي كنند و تا سال 2020 همچنان در خدمت باقي خواهند ماند و پس از آن با موشكهاي پيشرفته تر Topol-M جايگزين خواهند شد . در سال 2006 موافقتنامه اي ميان روسيه و اوكراين منعقد گرديد كه بموجب آن هر دو كشور در زمينه نگهداري موشك هاي R-36M2 با يكديگر همكاري خواهند داشت . گفته شده كه با امضاي اين توافقنامه ، روسيه قادر خواهد بود تا عمر عملياتي اين موشك ها را حداقل بين 10 الي 28 سال افزايش دهد . با بازنشستگي كلاهك هاي پرقدرت 20 مگاتني موشكهاي SS-18 Mod 6 ، به نظر مي رسد قويترين سلاح موجود در دنيا متعلق به كلاهك 5 مگاتني موشك چيني Dong Feng 5 (DF-5) يا همان CSS-4 بوده باشد.
 [External Link Removed for Guests]
پرتاب يك موشك R-36M موسوم به  

تمام انواع موشك هاي R-36 براي پرتاب از سيلوهاي زيرزميني مستحكم و پراكنده طراحي شده بودند . اين سيلوها قادر به تحمل فشار 500 psi ناشي از انفجار يك بمب هسته اي يك مگاتني بودند . موشك R-36M در يك كانتينر استوانه اي شكل ذخيره / پرتاب جاي داشت و در سيلوئي به عمق 39 متر (در برخي منابع 41.5 متر) ، به قطر 8.3 متر و درپوش خروجي به ضخامت 4.46 متر قرار مي گرفت. بر خلاف موشك R-16U ، پلتفرم پرتاب موشك R-36M حالت دوار نداشت و در هنگام پرتاب مستقيما (از طريق خط افق ) و پس از خروج از سيلو با هدايت سامانه فرماندهي داخلي به سمت هدف حركت مي كرد. موشك ، شبيه گلوله خمپاره و با انفجار ناشي از خرج كند سوز درون يك پيستون به بيرون پرتاب مي شد. موتور اصلي موشك دهها متر بالاتر از سطح زمين روشن شده و مانع از آسيب ديدگي تجهيزات داخلي سيلو توسط گازهاي آتشين خروجي از آن مي گردد. زمان واكنش در شرايط آمادگي معمولي بين 3 تا 5 دقيقه بود و هيچگونه محدوديتي در زمان نگهداري موشك در اين حالت وجود نداشت .

مشخصات فني :
Mod-1 Mod-2 Mod-3 Mod-4
كد ناتو: SS-9 SS-9 SS-9 SS-9
نام ناتو : Scarp Scarp Scarp/ FOBS Scarp/ MRV
كد روسي : R-36 R-36 R-36O R-36P
دفتر طراحي : OKB-586 OKB-586 OKB-586 OKB-586
تعداد كلاهك : يك عدد يك عدد يك عدد سه كلاهك
ظرفيت كلاهك مگاتن( منابع روس) : 5 10 5 2 الي 3.5
ظرفيت كلاهك مگاتن( منابع غربي) : 12 تا 18 18 الي 25 يك الي 3 ؟
توان حمل - تن : 5.825 3.95 1.7 6
طول متر: 32.2 31.7 32.6 الي 34.5 32.2
قطر متر: 3 3 3 3
وزن پرتاب - تن: 183.9 179 الي 183.89 180 183.9
وزن سوخت – تن: 166.9 الي 170.2 166.2 180 183.9
برد – كيلومتر : 10.200 15200 الي 15500 40.000 10200 الي 12000
شعاع خطا – متر:
منابع روس : 1300 الي 1900 1300 الي 1900 1100 1340 الي 1970
منابع غربي : 900 الي 920 920 1800 الي 5500 1850
تعداد مراحل : 2 2 2 2
طول – متر : :مرحله اول مرحله دوم
18.9 9.4
قطر – متر : 3 3
وزن با سوخت كامل تن : 121.7 الي 122.3 48.5 الي 49.3
وزن خشك – تن : 6.4 3.7 ( در مجموع 17.737 تن)
موتور (اصلي) : RD-251 (8D723) RD-252
دفتر طراحي : V. P.Glushko (OKB-456) V. P.Glushko (OKB-456)
اجزاي موتور : سه موتور اصلي با شش خروجي يك موتور با دو خروجي
سوخت : مايع قابل نگهداري مايع قابل نگهداري
تركيب سوخت : دي متيل هيدرازين نامتقارن و تتراكسيد نيتروژن UDMH UDMH
اكسيدايزر : AT =Nitrogen tetroxide AT=Nitrogen tetroxide = NTO
مدت احتراق موتور : 120 ثانيه 160 ثانيه
موتور (فرعي ) : RD-68M / RD-855 Yuzhnoy RD-854 Yuzhnoy
اجزاي موتورهاي فرعي : يك موتور با چهار خروجي يك موتور با چهار خروجي
مدت احتراق موتورهاي فرعي : 127 ثانيه 163 ثانيه
 [External Link Removed for Guests] 

Re: آشنائي با موشكهاي زمين به زمين ساخت روسيه ، شوروي

ارسال شده: سه‌شنبه ۱۴ تیر ۱۳۹۰, ۹:۴۱ ق.ظ
توسط abdolmahdi
سلام عليكم

موشك UR-200 با كد ناتو SS-X-10 SCRAG

 [External Link Removed for Guests] 
  مركزي حزب كمونيست شوروي و هيئت وزيران آن كشور فراخواني را براي ايجاد يك سامانه بمباران در مدار پائيني جو زمين FOBS صادر نمود كه قادر به پرتاب يك كلاهك هسته اي به مدار 150 كيلومتري كره زمين باشد . هدف از ايجاد چنين سامانه اي ،پرتاب يك كلاهك هسته اي به سمت دشمن بود بدون آنكه رادارهاي دشمن بتوانند آن را رديابي كنند. مزيت اين شيوه آن بود كه هيچگونه محدوديتي در برد كلاهك وجود نداشت و پرواز كلاهك در مدار پائيني جو زمين مختصات هدف را فاش نمي نمود . اين سامانه با پرواز از فراز قطب جنوب ، اهداف را ازسمت جنوبي آمريكا مورد حمله قرار مي داد و اين دقيقا بر خلاف جهت سامانه رادارهاي رهگير موشكهاي بالستيك آمريكائي موسوم به NORAD بود . به اين ترتيب ، نه تنها دشمن قادر به تشخيص هدف نهائي كلاهك هسته اي نبود بلكه تا آخرين لحظه اصابت كلاهك به هدف ، نمي توانست آن را رديابي كند و يا حتي هشدار خطر يك حمله هسته اي را بدهد .  
 [External Link Removed for Guests]
ولاديمير نيكولايويچ  
  پاسخ به اين درخواست ، چند طرح پيشنهادي FOBS براي بررسي ارائه گرديد. ميخائيل يانگل سرطراح مشهور موشكي شوروي سابق ، طرح R-36 را مطرح نمود. كورولف ، يكي ديگر از طراحان ارشد موشكي شوروي طرح 8K713 و طراح ديگري به نام ولاديمير نيكولايويچ چلومي هم طرح UR-200 را ارائه دادند. درخواست رسمي دولت براي ساخت يك راكت جهاني يا GR-1 در سپتامبر سال 1962 ابلاغ گرديد اما بدليل بروز تاخيرهاي پياپي در توليد موتور مورد نياز براي GR-1 ، از اين پروژه به نفع طرح موشك R-36 صرفنظر گرديد. پروژه 8K713 كه توسط كورولف پيشنهاد شده بود نيز در سال 1964 بدليل تاخير و بروز اشكالات در موتور ، قبل از انجام آزمون هاي پرتابي كنسل شد. در اكتبر سال 1964 و به دنبال سقوط نيكيتا خروشچف رئيس جمهور شوروي كه از چلومي حمايت سياسي به عمل مي آورد ، پروژه UR-200 كه توسط چلومي مطرح شده بود نيز كنسل گرديد.

موشك قاره پيماي UR-200 ، موشكي بود دو مرحله اي ، با مصرف سوخت مايع برودتي و با توان حمل اسمي و تقريبي 3175 كيلوگرم بار كه توسط پيمان ناتو با كد SS-10 Scrag شناخته مي شد. موشك UR-200 تقريبا با همان وزن پرتاب مشابه موشك R-16 يعني 138 تن ، براي حمل يك كلاهك بسيار بزرگ 3.3 تن يا 2.7 تن ( بسته به نوع دماغه موشك) ، طراحي شده بود. در حقيقت UR-200 موشكي بي همتا بود چرا كه اولين و آخرين موشك بالستيك ساخت شوروي بود كه از موتورهاي لولائي و تراز كننده (؟) براي كنترل ارتفاع موشك در مراحل اوليه پرواز بهره مي برد. اين موشك براي پرتاب از پرتابگرهاي سطحي يا سيلوهاي زيرزميني قبلي متعلق به موشك قديمي تر R-16U استفاده مي كرد.  
 [External Link Removed for Guests] 
  جالبي بين موشك UR-200 ( چپ) و موشك SS-8 Sasin  
  UR-200 با تعويض دماغه يا كلاهك آن ، امكان استفاده همزمان بعنوان يك موشك بالستيك قاره پيما و يك موشك ماهواره بر براي حمل ماهواره هاي رهگير نظامي را داشت. اين موشك نخستين طرح دفتر فني OKB-52 چلومي محسوب مي شد. در 16 مارس سال 1963 با ساخت اين موشك موافقت شد و متعاقبا تست هاي پرتابي آن در نوامبر همان سال در پايگاه فضائي بايكنور آغاز گرديد. در مجموع 9 پرتاب صورت گرفت كه پس از آن پروژه به دلايلي كه قبلا ذكر شد متوقف گرديد. آخرين تست پرتابي در 20 اكتبر سال 1964 صورت گرفت و به برد تقريبي 10500 كيلومتر دست يافت . اين پرتاب ظاهرا موفقيت آميز بوده است.  
 [External Link Removed for Guests]
دو فروند از اين موشك براي نخستين بار در مراسم رژه ميدان سرخ در نهم ماه مه سال 1965 به نمايش درآمدند در حاليكه توسط يك خودروي نظامي MAZ-537 و بر روي تريلرهائي كه قبلا موشك SS-9 را حمل مي كردند ، يدك كشيده مي شدند.  
  UR-200 هرگزعملياتي نشد چرا كه از لحاظ فن آوري به عنوان نمونه اي تغيير يافته از موشك SS-9 SCARP شناخته مي شد و از سوخت قديمي برودتي مايع ( اكسيژن مايع و كروزين) استفاده مي نمود كه نگهداري آن مشكلاتي داشت . اما ساخت موفقيت آميز سوخت جديد و قابل نگهداري براي موشك SS-9 تقريبا يكي از دلايل منسوخ شدن استفاده از سوخت هاي برودتي مايع قديمي و در نتيجه لغو پروژه UR-200 در سال 1965 گرديد. البته دلايل قطعي پايان بخش پروژه SS-10 ( يا همان UR-200 ) هنوز كاملا شناخته نشده است اما ( علاوه بر سقوط نيكيتا خروشچف ) ، منسوخ شدن سوخت هاي برودتي قديمي و تطبيق موشك SS-9 با سوخت مايع قابل نگهداري يكي از دلايل قابل قبولي به نظر مي رسد كه ختم پروژه UR-200را رقم زد . اين موشك توسط موشك SS-18 جايگزين گرديد.
  [External Link Removed for Guests] 
  هاي پروازي موشك UR-200 با نام موشك SS-X-10 صورت مي پذيرفت ، اگرچه منابع اطلاعاتي غربي به اشتباه اين پروازها را به موشك GR-1 كه در رژه ميدان سرخ به نمايش درآمده بود نسبت مي دادند اما همانگونه كه قبلا ذكر گرديد ، موشك GR-1 هرگز به تست پروازي نرسيد . اين موشك فقط در مراسم رژه ميدان سرخ به نمايش درآمد و از سوي كارشناسان آمريكائي SS-X-10 SCRAG نام گرفت. مشخص نيست كارشناسان آمريكائي چه وقت به اشتباه خود پي بردند و متوجه شدند كه GR-1 و UR-200 دو سامانه كاملا مجزا هستند.  
مشخصات فني :
نام موشك طبق منابع غربي و ناتو : SS-X-10 SCRAG
نام موشك طبق منابع روس : UR-200
نام دفتر طراحي : OKB-52
وضعيت عملياتي : غير عملياتي ، پروژه در سالهاي 1964/ 65 كنسل شد
تعداد كلاهك : يك عدد
ظرفيت كلاهك : 5 و 15 مگاتن
توان حمل ( تن) : 2.7 ، 3.9 و 4 تن
طول كلي : 34.65 متر
طول كلي بدون كلاهك جنگي : 30 الي 32 متر
قطر موشك : 3 متر
قطر بال هاي ثبات ساز : 4.2 متر
وزن پرتاب : 136 الي 138 تن
برد : 12000 الي 14000 كيلومتر
شعاع خطاء ، ( منابع روس ) : نامعلوم
( منابع غربي ) : 1800 الي 5500 متر
تعداد مراحل : دو مرحله
سامانه هدايت : اينرسيائي خودكار با امكان تصحيح راديوئي
طول موشك : مرحله اول : 16.9 يا 19.4متر
مرحله دوم : 12.9 متر
قطر موشك : مرحله اول : 3 متر
مرحله دوم 2.2 متر
موتور موشك : مرحله اول : RD-0203/RD-0204
مرحله دوم : RD-0206/RD-0207
موتورهاي كمكي ،مرحله اول : ندارد
مرحله دوم : 4 موتور
ساختار موشك ، مرحله اول : تركيبي از 4 موتور
مرحله دوم : يك موتور اصلي و چهار موتور كمكي
سوخت موتور ، مرحله اول : سوخت مايع UDMH
مرحله دوم : سوخت مايع UDMH
اكسيدايزر سوخت ، موتور مرحله اول : Nitrogen Tetroxide
موتور مرحله دوم : Nitrogen Tetroxide

 
[External Link Removed for Guests] 

 [External Link Removed for Guests] 
 [External Link Removed for Guests]