با سلام و ضمن تشکر از جناب shafagh عزیز .
در مورد نکته دومی که گفتید بنده تا حدودی با شما موافق هستم . نمی توان منکر مشکلات اقتصادی ناشی از تحریم ها شد و بدون شک نگاه آقای عبدالهی هم خالی از جناح بازی نیست .
اما نکته بسیار مهمی که در این میان باید به آن توجه کرد ضعف ساختار اداری و بروکراسی در ایران است که باعث می شود چینی ها بتوانند یک بیمارستان 1000 تخت خوابی را 10 روزه بسازند ، اما ما یک بیمارستان 100 تخت خوابه را تازه با فرض تامین کامل بودجه 10 ساله می سازیم .
اگر نگوییم چینی ها چون نظام کمونیستی دارند اینطور هستند ، باید پذیرفت که آنها در بسیج امکانات و توده ها برای اجرای پروژه های در مقیاس عظیم عالی هستند (آنها حتی در فیلمسازی هم همین تفکر و تخیل را دارند ، کافی است فیلم پرفروش سال قبل آنها " زمین سرگردان " را ببینید تا متوجه منظور بنده شوید) . مطمئن هم باشید که این فرهنگ و تاکتیک یک شبه حاصل نشده و آزمون و خطاهایی داشته (داستان تولید فولاد را قبلاً چند جای دیگر هم گفته بودم اما دوباره تکرار می کنم : مائو می خواست چین خیلی سریع تبدیل به یک قدرت اقتصادی شود پس از مشاورانش خواست تا تحقیق کنند برای تحقق این هدف چه چیزی باید اولویت داشته باشد؟ ، آنها هم پس از چندی به مائو گفتند اصلی ترین نیاز کشور برای تبدیل شدن به یک قدرت صنعتی فولاد است ، اما رهبر چین می دانست که ساخت کارخانه های تولید فولاد زمان بر است و خرید فولاد زیاد از خارج هم بسیار گران تمام خواهد شد ، پس دستور داد تا زمان آماده شدن کارخانه های فولاد سازی ، فولاد مورد نیاز کشور به صورت خانگی و توسط تعاونی های روستایی تولید شود! ظرف مدت کوتاهی هزاران کوره ذوب آهن کوچک در روستاهای سرتاسر چین برپا شد و بسیاری از اشیا آهنی (از جمله وسایل کشاورزی مردم) سر از این کوره ها در آورد! بعد از دو سال مائو دستور توقف فعالیت این کوره ها را صادر کرد چون اولاً چین با حجم بسیار زیادی از فولاد بی کیفیت مواجه شده بود که به درد صنایع نمی خوردند و دوماً بخاطر کمبود ابزار کشاورزی و تلف شدن وقت مردم روستایی برای کار در کوره ها ، چین عملاً با مشکل کمبود مواد غذایی و قحطی مواجه شد!!!)
وقتی مسئول چینی تصمیم گرفت بیمارستان 1000 تخت خوابه را بسازد ، کسی چون و چرا نکرد ، کسی از کمبود بودجه ننالید ، کسی نگفت اول راجب قرارداد و حقوق و پاداش حرف بزنیم ... فقط ظرف چند ساعت پس از صدور دستور صدها لودر و بلدوزر و بیل مکانیکی سرگرم آماده کردن زیرسازی بیمارستان بودند ...
حالا در ایران بخواهیم همچین کاری بکنیم ، آن مسئول می گوید بودجه نداریم ، این یکی می گوید وسایلمان جور نیست و باید چند روز صبر کنید تا از فلان شهر برسد ، سومی می گوید پیمانکارش باید فلانی باشد که باجناق فلانی است ، چهارمی می گوید دو میلیارد به من بدهید تا امضاهایش را جور کنم و ...
قصه اصلی تفاوت ایران و چین این است!
در مورد نکته دومی که گفتید بنده تا حدودی با شما موافق هستم . نمی توان منکر مشکلات اقتصادی ناشی از تحریم ها شد و بدون شک نگاه آقای عبدالهی هم خالی از جناح بازی نیست .
اما نکته بسیار مهمی که در این میان باید به آن توجه کرد ضعف ساختار اداری و بروکراسی در ایران است که باعث می شود چینی ها بتوانند یک بیمارستان 1000 تخت خوابی را 10 روزه بسازند ، اما ما یک بیمارستان 100 تخت خوابه را تازه با فرض تامین کامل بودجه 10 ساله می سازیم .
اگر نگوییم چینی ها چون نظام کمونیستی دارند اینطور هستند ، باید پذیرفت که آنها در بسیج امکانات و توده ها برای اجرای پروژه های در مقیاس عظیم عالی هستند (آنها حتی در فیلمسازی هم همین تفکر و تخیل را دارند ، کافی است فیلم پرفروش سال قبل آنها " زمین سرگردان " را ببینید تا متوجه منظور بنده شوید) . مطمئن هم باشید که این فرهنگ و تاکتیک یک شبه حاصل نشده و آزمون و خطاهایی داشته (داستان تولید فولاد را قبلاً چند جای دیگر هم گفته بودم اما دوباره تکرار می کنم : مائو می خواست چین خیلی سریع تبدیل به یک قدرت اقتصادی شود پس از مشاورانش خواست تا تحقیق کنند برای تحقق این هدف چه چیزی باید اولویت داشته باشد؟ ، آنها هم پس از چندی به مائو گفتند اصلی ترین نیاز کشور برای تبدیل شدن به یک قدرت صنعتی فولاد است ، اما رهبر چین می دانست که ساخت کارخانه های تولید فولاد زمان بر است و خرید فولاد زیاد از خارج هم بسیار گران تمام خواهد شد ، پس دستور داد تا زمان آماده شدن کارخانه های فولاد سازی ، فولاد مورد نیاز کشور به صورت خانگی و توسط تعاونی های روستایی تولید شود! ظرف مدت کوتاهی هزاران کوره ذوب آهن کوچک در روستاهای سرتاسر چین برپا شد و بسیاری از اشیا آهنی (از جمله وسایل کشاورزی مردم) سر از این کوره ها در آورد! بعد از دو سال مائو دستور توقف فعالیت این کوره ها را صادر کرد چون اولاً چین با حجم بسیار زیادی از فولاد بی کیفیت مواجه شده بود که به درد صنایع نمی خوردند و دوماً بخاطر کمبود ابزار کشاورزی و تلف شدن وقت مردم روستایی برای کار در کوره ها ، چین عملاً با مشکل کمبود مواد غذایی و قحطی مواجه شد!!!)
وقتی مسئول چینی تصمیم گرفت بیمارستان 1000 تخت خوابه را بسازد ، کسی چون و چرا نکرد ، کسی از کمبود بودجه ننالید ، کسی نگفت اول راجب قرارداد و حقوق و پاداش حرف بزنیم ... فقط ظرف چند ساعت پس از صدور دستور صدها لودر و بلدوزر و بیل مکانیکی سرگرم آماده کردن زیرسازی بیمارستان بودند ...
حالا در ایران بخواهیم همچین کاری بکنیم ، آن مسئول می گوید بودجه نداریم ، این یکی می گوید وسایلمان جور نیست و باید چند روز صبر کنید تا از فلان شهر برسد ، سومی می گوید پیمانکارش باید فلانی باشد که باجناق فلانی است ، چهارمی می گوید دو میلیارد به من بدهید تا امضاهایش را جور کنم و ...
قصه اصلی تفاوت ایران و چین این است!
