زندگي موموفوكا آندو
<موموفوكا آندو> در پنج مارس 1910 در يك خانواده متمول ژاپني تايواني‌تبار در شهر كاگي تايوان چشم به جهان گشود. در آن زمان تايوان در اشغال ژاپن بود.<موموفوكا> طعم محبت والدين را نچشيد، زيرا در كودكي هر دويشان را از دست داد و يتيم شد اما ارث كلاني به او رسيده بود. از آن زمان به بعد سرپرستي <موموفوكا> به عهده مادربزرگ و پدربزرگش بود. آنها در تاينان تايوان زندگي مي‌كردند لذا او به آنجا نقل مكان كرد و در دامان مهربان مادربزرگ و پدربزرگش رشد يافت.پدربزرگش يك مغازه پارچه‌فروشي و منسوجات داشت. موموفوكا پس از مدرسه به مغازه مي‌رفت و پارچه مي‌فروخت. كم‌كم راه و رسم خريد و فروش را ياد گرفت و با ارثي كه برايش مانده بود يك شركت واردات و صادرات پارچه در تايپه با سرمايه‌اي بالغ بر 190 هزار ين بر پا كرد.وي در آن زمان 22 ساله بود.
موموفوكا در سال 1933 به اوزاكاي ژاپن سفر كرد تا شركتش را گسترش دهد.
پس از جنگ جهاني دوم، موموفوكا شهروند ژاپن شد و سپس براي تكميل تحصيلاتش به دانشگاه ريتسوميكان اوزاكا رفت. او در كنار تحصيل به كار تجارت هم مشغول بود كه بخت با او يار نبود و شركت زنجيره‌اي منسوجات او ورشكست شد.در سال 1948 يك كارخانه كوچك توليد و تصفيه نمك خوراكي در منطقه ايكه‌اي اوزاكا تاسيس كرد.
<موموفوكا> عزمي راسخ داشت و از شكست‌ها نمي‌هراسيد. در آن زمان ژاپن دوران بعد از جنگ جهاني دوم را مي‌گذراند. وزارت بهداشت سعي در ترغيب مردم براي خوردن نان با آرد گندم مي‌كرد و نگران وضعيت تغذيه مردم بود، زيرا آنان از لحاظ مالي استطاعت تهيه موادغذايي را نداشتند. از اين رو موموفوكا به فكر افتاد و با آرد گندم رشته‌هايي شبيه ماكاروني امروزي درست كندكه به راحتي هم مردم مي‌توانستند با چوب‌هاي مخصوص آن را ميل كنند. او كارخانه‌اي كوچك و ابتدايي براي تهيه ماكاروني بر پا كرد.
در 25 آگوست 1958 در حالي كه 48 ساله بود بعد از آزمايش‌هاي متعدد بالاخره ماكاروني‌هاي فوري آماده شده را به نام chikin Ramen درست كرد كه طعم مرغ مي‌داد و مورد توجه همگان قرار گرفت. البته قيمت آن كمي گران بود و بسته‌اي 35 ين به فروش مي‌رفت. طرز پخت آن نيز بسيار ساده بود. ماكاروني‌هاي نيمه پخته را در آب جوش مي‌ريختند و پس از چند دقيقه غذا حاضر بود و آن را با سس مي‌خوردند. در 18 سپتامبر 1971 ماكاروني‌هاي ليواني هم درست شد. اين نوع ماكاروني‌هاي پخته شده در ليوان‌هاي يك بار مصرف به دست مشتري‌ها داده مي‌شد و با قيمت مناسب در دكه‌هاي خيابان‌هاي ژاپن به فروش مي‌رفت و يك غذاي مقوي و در عين حال سيركننده بود.
_ _ _
وي در سال 1964 به مقام رياست انجمن صنايع غذايي ژاپن نيز منصوب شد. او سعي مي‌كرد هر روز كيفيت مواد غذايي كمپاني خود را بالا ببرد تا رضايت مردم را جلب كند.
در سال 2004 اين كمپاني بيش از هفتاد ميليارد ين ماكاروني به سراسر جهان فروخته بود. هم اكنون در همه رستوران‌هاي ژاپن و چين و ديگر كشورهاي آسياي شرقي ماكاروني‌هاي موموفوكا در كاسه‌هاي سنتي سرو مي‌شود و طرفداران زيادي دارد زيرا علاوه بر قيمت ارزان بسيار خوشمزه و مقوي است.موموفوكا براي تداوم و ماندگاري محصولاتش يك موزه در اوزاكا داير كرد و در اين موزه همه اقلام ماكاروني از ابتدايي‌ترين تا جديدترين و در انواع مختلف و همچنين دستگاه‌هاي تهيه ماكاروني را در معرض ديد همگان قرار داد.
او چندين بار مدال طلا و نقره از وزارت بهداشت ژاپن براي بالا بودن كيفيت محصولات كمپاني‌اش دريافت كرد. موموفوكا در سال 2005 خود را بازنشسته كرد و خانه‌نشين شد تا به استراحت بپردازد.
او آخرين بار يك ماه و نيم پيش به مناسبت آغاز سال نو ميلادي، در جلسه‌اي با مديران شركتش به بحث و گفتگو نشست و در برابر دوربين خبرنگاران بشقابي پر از ماكاروني ميل كرد و در پنج ژانويه 2007 يعني پنج روز بعد از مراسم گفتگو با مديران شركت در سن 96 سالگي بر اثر حمله قلبي چشم از جهان فروبست و همسرش <ماساكو> و دو پسر و دخترش را تنها گذاشت.گفتني است پس از مرگ وي بيشتر رستوران‌دارهاي معروف دنيا براي او مراسم يادبود برگزار كردند اما اوضاع در ايتاليا تفاوت داشت، همه رستوران‌ها به مدت دو روزفقط ماكاروني به مشتريان خود مي دادند.
