ایسکانیوز: مردی که زن مورد علاقه اش را در تهران قربانی مشتی طلا کرد و به مرگ محکوم شدبا پرداخت دیه، از یک قدمی چوبه دار به زندگی برگشت.
به گزارش روز یکشنبه خبرنگار گروه حوادث ایسکانیوز: شامگاه 9 بهمن 1375 مرد جوانی به نام علی به خانه خواهرش زهرا که تنها زندگی می کرد رفت اما هرچه در زد جوابی نشنید.
دلشوره به جانش افتاد و با پلیس تماس گرفت. وقتی در ساختمان مورد نظر در خیابان شیخ بهایی گشوده شد علی و ماموران با جنازه زهرا روبه رو شدند.
اثر خفگی روی گردن زن 27 ساله نمایان بود و قاضی کشیک جنایی وقت، پس از بررسی صحنه جنایت دستور بردن جنازه به پزشکی قانونی را صادر کرد. پلیس جنایی اداره آگاهی نیز برای راز گشایی جنایت به تکاپو افتاد و تحقیق محلی نشان داد زهرا مدتی بود با مرد غریبه ای رفت و آمد داشت.


با افشای این مساله و بررسی فهرست ریز مکالمه های تلفنی زهرا، دست متهم 40 ساله به نام اسماعیل رو شد و او که در تلاش برای فرار از تهران بود ردیابی و دستگیر شد.
اسماعیل در شعبه 1601 دادگاه جنایی وقت پای میز محاکمه نشست و گفت: به لیلا علاقه داشتم اما به خاطر نیاز مالی او را خفه کردم و طلاهایش را دزدیدم.
قاضی با توجه به درخواست اولیای دم و همچنین مدرک های موجود در پرونده، اسماعیل را به مرگ محکوم کرد و حکم به تایید شعبه 34 دیوان عالی کشور رسید. گزارش ایسکانیوز می افزاید: آدمکش در یک قدمی چوبه دار قرار داشت که سرانجام تلاش 10ساله اعضای شعبه اجرای احکام و واحد صلح و سازش دادسرای جنایی تهران نتیجه داد و امروز برادران قربانی با دریافت دیه از خونخواهی گذشتند.

آيا چنين جنايتي، جنبهء اجتماعي ندارد؟ آيا مي توان به صرف داشتن پول، رضايت خانوادهء داغ ديده را كسب كرد؟ يعني پول داد و آدم كشت؟ آيا نبايد مدعي العموم براي اين جنايتكار تقاضاي اعدام مي كرد؟

وقتي پرونده يک قتل 10 سال طول مي کشه واضح است که خانواده داغدار پس از مدتي موضوع را فراموش کرده و از حرف اولي خود يعني اعدام کوتاه خواهند امد

حتما موضوع به اين راحتي نبوده که مدت دادرسي ده سال طول کشيده
بايد اين قتل را از زواياي گوناگوني بررسي کرد