به نقل از:
مشرق نيوز
[U][U]
[/U][/U] برنامه"بفرمایید شام ایرانی" و کپی های دیگر ایرانی از سبک زندگی آمریکایی میآیند و در ساختار رسانه ای و فرهنگی ایران به مدد پیش زمینه هایی که قبلتر توسط مدیران فرهنگی و رسانه ای کشور آماده شده اند جای می گیرند.ماجراساده است، لندنی ها هنوز فرهنگ ایرانی را به خوبی می شناسند.

گروه فرهنگی مشرق-آنونس "بفرمایید شام ایرانی" هم در شبکه های اجتماعی منتشر شده است؛ چندبازیگر مشهور سینما و تلویزیون در این آنونس در فضایی غیر رسمی دیده میشوند و باقی چیزهایی که باید در همین آنونس دید.اما داستان به همین سادگینیست.
درست در سال های پس از جنگ جهانی دوم، دیپلماسی عمومی جدید غربکه در هسته ی آن آمریکا و فرهنگ آمریکایی قرار داشت متولد شد؛ این نوزادچنان قدرتمند پا به عرصه حیات گذاشت که در کمتر از یکی دو دهه باقی ماندهسبک زندگی اروپایی را بلعید و از هاضمه چندم گذراند.
برای سال ها و حتیدر این روزها مهم ترین صادرات فرهنگی آمریکا برای اروپا،آسیا و آفریقا؛سبک زندگی آمریکایی بود و هست. چگونه لباس بپوشید، چگونه و چه بخورید،چگونه تفریح کنید و... حتی چگونه با دوستانتان معاشرت کنید.
عجیب نیستکه مارک های بدون مرز و بین المللی لباس امروز مدل های اصلی مدهای به روزلباس پوشیدن در پایتخت را تشکیل می دهند و رستوران های فست فود نام هایفست فود های چند ملیتی را تقلید می کنند و... و البته کار به کپی های دستچندمی از شبکه های دست چندمی تلویزیون برای معرفی سبک زندگی آمریکایی درایران می رسد.
برنامه "بفرمایید شام" مشهور ترین برنامه ای است که شبکهتلویزیونی ماهواره ای "من و تو" که از لندن به روی آنتن می رود، پخش میکند. لندن در همه سال های پس از جنگ جهانی دوم نقش ترمینال فرهنگی میانایران و غرب را داشته است و بر خلاف ارتباط های مستقیم، آمریکایی ها باایران که معمولا با شکست مواجه می شد ارتباطاتی که غرب از طریق لندن باایران می گرفت به دلیل سال ها ارتباط ایران و امپراطوری انگلیس با ایران وسابقه صدها ساله ی استعماری در ایران به نتایج مثبتی می انجامد. شناختدقیق انگلیسی ها از ایران و فرهنگ و تاریخ آنها و اینکه ایرانی ها را چهچیز به وجد می آورد، چه چیز عصبانی شان می کند و چه چیز اعتماد آنها راجلب می کند؛ باعث شد حتی در زمانی که دیگر یال کوپال امپراطوری برایانگلیس از دست رفت؛ لندن به مشاور خوبی برای آمریکایی های تازه نفس و جوانو در عین حال بی تجربه تبدیل شود؛ چه این مشاوره در زمینه عملیات های سختیمانند "پروژه آژاکس" یا همان کودتای 28 مرداد باشد و چه پروژه های نرمیمانند چتر رسانه ای بر ایران.
بههر روی برنامه بفرمایید شام کپی وطنی شده ای از برنامه های اصلی آمریکاییبود که شامل مدل زندگی در غذا خوردن، معاشرت، میهمانی دادن می شد و البتهاین برنامه گرفت و مخاطبش را به خوبی پیدا کرد؛ هر چند که ایرادی عمدهداشت. درست است که آدم های این برنامه ایرانی بودند وبه زبان فارسی تکلممی کردند اما هنوز آن همذات پنداری را که باید در مخاطبشان ایجاد می کردندتا همراه شود تقلید کند؛نداشتند. به هر حال آنها آدم هایی اروپایی نشینبودند که در جایی غیر از ایران زندگی می کردند و همین در بسیاری ازخانواده های ایرانی که هنوز برای میهمانی هایشان سفره می اندازند و دور تادور آن بر اساس یک سنت حلقه می زنند و کوچک و بزرگ جایشان مشخص است؛ فاصلهای می سازد که به این راحتی پر شدنی نیست.
حالا اگر با این وصف آدمهایی که تو می شناسی و می دانی که در همین کشور زندگی می کنند و گاه هرروز می بینی شان، همان سبک برنامه را در مقابلت اجرا کنند قطعا ماجرا فرقخواهد کرد. هنرپیشه هایی که به همت رسانه ملی برای هر خانواده ایرانی بهعنوان طبقه مرجع شناخته شده اند و یا افراد شناخته شده خط شکن های اینفاصله هستند و بعد آدم هایی که در شهر تو و شاید چند خیابان بالا تر یاپایین تر از محله ات خانه دارند. حالا مشکل همذات پنداری نیز حل شده است؛مردم به آرامی الگو برداری می کنند.
برنامه "بفرمایید شام ایرانی" وکپی های دیگر ایرانی از سبک زندگی آمریکایی می آیند و در ساختار رسانه ایو فرهنگی ایران به مدد پیش زمینه هایی که قبل تر توسط مدیران فرهنگی ورسانه ای کشور آماده شده اند جای می گیرند.ماجرا ساده است، لندنی ها هنوزفرهنگ ایرانی را به خوبی می شناسند.

تا وقتی جای اینطور برنامه وکلا برنامه های مفید در صداوسیمای ایران خالی باشد بایدهم BBCبرای ما برنامه بسازد وما از روی دست انها تقلید کنیم