تحریم‌های تازه علیه ایران، هفته آینده به سنا می رود/ شکست اوباما؟

در طرح پیشنهادی، بندی گنجانده شده است که به رئیس جمهوری آمریکا امکان می دهد در صورتی که احتمال برقراری توافق نهائی هسته‌ای با ایران ممکن شده باشد، اجرای تحریم‌های جدید را برای مدت زمانی کوتاه به تأخیر بیاندازد.
همزمان با تلاش‌های باراک اوباما، رئیس جمهوری ایالات متحده آمریکا، برای جلوگیری از تصویب دور تازه تحریم‌ها علیه ایران، مجلس سنای آمریکا در صدد است تا تحریم‌های بیشتری را علیه برنامه هسته‌ای ایران به تصویب برساند.

به گزارش سرویس بین الملل انتخاب ؛ در حالیکه دولت آمریکا در هفته‌های اخیر تلاش کرده تا نمایندگان را برای به تأخیر انداختن تصویب این تحریم‌ها متقاعد نماید، گویا این تلاش‌ها به ثمر ننشسته و بخش بزرگی از نمایندگان سنا همچنان نسبت به اعمال فشارهای بیشتر بر صنعت نفت و دیگر صنایع ایران پافشاری می کنند.

نمایندگان سنا براین باور هستند که فشارهای بیشتر، تنها عامل مؤثر برای کشاندن تهران بر سر میز مذاکره است، اما دولت آمریکا می گوید فشارهای بیشتر بر ایران ممکن است بر توافق هسته ای ژنو تأثیرات منفی بگذارد.

یکی از نمایندگان سنا که در امر تهیه طرح تحریم‌های تازه علیه ایران بسیار فعال است به خبرگزاری فرانسه گفت: فشار بیشتر علیه ایران همانند چماقی است تا مبادا «رژیم، مرتکب تقلبی در توافق موقت هسته‌ای» شود!

خبرگزاری فرانسه به نقل از یک سناتور دیگر هم تأکید می کند: در طرح پیشنهادی، بندی گنجانده شده است که به رئیس جمهوری آمریکا امکان می دهد در صورتی که احتمال برقراری توافق نهائی هسته‌ای با ایران ممکن شده باشد، اجرای تحریم‌های جدید را برای مدت زمانی کوتاه به تأخیر بیاندازد.

قرار است در روزهای پیش‌رو طرح پیشنهادی، برای بررسی به سنا ارائه شود و تا پیش از شروع تعطیلات پایان سال میلادی به تصویب برسد.

[External Link Removed for Guests]

'ایران هسته ای' در آستانه مذاکرات
[External Link Removed for Guests]
این احتمال وجود دارد که اجرای توافق ژنو دشوارتر از توافق بر سر آن، از آب دربیاید.



ایران هسته ای- این احتمال وجود دارد که اجرای توافق ژنو دشوارتر از توافق بر سر آن، از آب دربیاید.

منابع ایرانی و غربی تایید کرده اند که هیئت هایی از ایران، آژانس و گروه 1+5 روزهای دوشنبه و سه شنبه 18 و 19 آذر 1392 (9 و 10 دسامبر 2013) در وین ملاقات خواهند کرد تا شیوه اجرای توافق ژنو را به بحث بگذارند.

دیپلمات ها در تهران می گویند نشست 18 و 19 آذر چند دستور کار اصلی خواهد داشت.

اول- در این نشست زمان آغاز اجرای توافق ژنو مشخص می شود. دیپلمات ها حدس می زنند این زمان اواسط ژانویه 2014 باشد.

دوم- مسئله دوم –که احتمالا دشوارترین مسئله است- تفسیر نقاط ابهام توافق ژنو خواهد بود. کارشناسانی که هم اکنون مشغول بررسی جزئیات توافق هستند به «ایران هسته ای» گفتند عبارات مبهم بسیار زیادی در توافق ژنو وجود دارد و همین امر توافق دقیق روی چگونگی اجرای آن را سخت خواهد کرد. یک کارشناس ارشد در این باره می گوید: «دو طرف برای اینکه توافق نهایی شود در موارد مهم از عبارات مبهم استفاده کرده اند. این امر هر چقدر مسیر حصول توافق را آسان کرد، همان قدر، مسیر اجرای آن را سخت خواهد کرد».

کارشناسان ابهامات اصلی توافق را موارد زیر می دانند:

1- مقصود از عدم توسعه تاسیسات مخصوصا در راکتور آب سنگین اراک چیست؟

2- دقیقا چه زمانی ایران می تواند ادعا کند ماشین خراب است و باید جایگزین شود؟

3- آیا ایران می توان تجیزات راکتور اراک را در خارج از تاسیسات بسازد؟

4- اگر ایران و آژانس نتوانند ظرف 6 ماه آینده مسائل حال و گذشته را به طور کامل حل کنند چه اتفاقی رخ خواهد داد و چه ارتباطی میان روند مذاکرات 1+5 و ایران با روند مذاکرات ایران و آژانس وجود دارد؟ اگر آژانس نتواند به زودی مسائل خود را با ایران حل کند، آیا روند تعلیق تحریم ها آغاز نخواهد شد؟

5- ایران دقیقا چه کاری باید انجام دهد یا قطعنامه های شورای امنیت به نحو رضایت بخش پیگیری شده باشد؟

6- آیا ایران اجازه دارد بخش تحقیق و توسعه نطنز را گسترش بدهد؟

7- روند تعلیق تحریم ها دقیقا از چه زمانی آغاز خواهد شد؟

8- هر یک از دو طرف، دقیقا تحت چه شرایطی می تواند ادعا کند که طرف مقابل توافق را نقض کرده است؟

سوم- تعیین نقش آژانس در فرآیند دستور کار سوم مذاکرات چند روز آینده در وین خواهد بود. به طور مشخص، این امر باید روشن شود که چه زمانی شورای حکام توافق ژنو را تصویب خواهد کرد، بوجه لازم برای اجرای توافق چه وقت تامین می شود و چگونه می توان روند راستی آزمایی توافق ژنو را از روند عادی بازرسی ها در ایران تفکیک کرد تا میان آنها تداخل ایجاد نشود.

چهارم- روش کاهش تحریم ها آخرین موضوعی است که کارشناسان دو طرف درباره آن بحث خواهند کرد. نکات زیر در این باره اهمیت جدی دارد:

1- نخست باید روشن شود که زمان تعلیق تحریم ها دقیقا کی خواهد بود؟

2- اهمیت دارد که معلوم شود دقیقا چه تحریمی لغو می شود و چه تحریمی برقرار می ماند. به عنوان نمونه باید روشن شود که آیا ایران می تواند پول نفت خود را به طلا دریافت کند؟

3- همچنین باید روشن شود که تجارت طلا، پتروشیمی و خودرو دارای سقف مالی است یا بدون سقف است.

4- پرسش دیگر این است که هم زمان با تعلیق تحریم ها در حوزه های طلا، پتروشیمی و خودرو آیا تحریم های حمل و نقل، بیمه و بانکی مربوط به آنها هم لغو می شود؟

5- و سوال آخر این است که کدام بانک های ایرانی و خارجی مسئول نقل و انتقال وجوه ذکر شده در این توافق خواهند شد؟

[External Link Removed for Guests]

[External Link Removed for Guests]
اوباما: پس از برنامه هسته ای به سراغ حوزه های دیگر خواهیم رفت



ایران هسته ای- باراک اوباما رییس جمهور امریکا روز شنبه 16 آذر 1392 (7 دسامبر 2013) با شرکت در کنفرانس سالانه مرکز سابان (در موسسه بروکینگز) به سوالات حاییم سابان رییس این مرکز درباره توافق ژنو پاسخ داده است.

متن پاسخ های اوباما حاوی نکات مهمی درباره راهبرد امریکا در مذاکرات با ایران است.

متن اصلی این پرسش و پاسخ را[External Link Removed for Guests] ببینید.

[External Link Removed for Guests]

[External Link Removed for Guests]

گزارش ویژه
[External Link Removed for Guests]
منابع فنی می گویند بازرسان آژانس از آب سنگین تولید شده در مجتمع تولید آب سنگین اراک نمونه برداری کرده اند.



ایران هسته ای- منابع فنی می گویند بازرسان آژانس از آب سنگین تولید شده در مجتمع تولید آب سنگین اراک نمونه برداری کرده اند.

بنابراین اعلام سازمان انرژی اتمی دو تن از بازرسان آژانس با نام های آپارو، مسوول حوزه ایران در پادمان آژانس و ماکسیموآ، بازرس دیگر آژانس که اهل لیتوانی روز شنبه 16 آذر 1392 (7 دسامبر 2013) از مجتمع تولید آب سنگین ایران در خنداب اراک بازدید و از آب سنگین تولید شده در آن نمونه برداری کرده اند.

این بازدید بر اساس توافقی صورت گرفته است که روز 20 آبان میان ایران و آژانس بین المللی انرژی اتمی امضا شد و ربطی به توافق ژنو ندارد.

منابع فنی در تهران به «ایران هسته ای» گفتند این بازرسان به راکتور آب سنگین اراک دسترسی نداشته اند اما توانسته اند برای اولین بار از آب سنگین تولید شده در ایران نمونه برداری کنند.

دسترسی به مجتمع تولید آب سنگین و نمونه برداری از محصول تولید شده در آن حتی طبق پروتکل الحاقی هم وظیفه ایران نیست.

روشن نیست که آیا این بازرسان به ده ها تن آب سنگین تولید و انبار شده در اصفهان هم دسترسی خواهند داشت یا خیر.

آب سنگین از ایزوتوپ های سنگین تر هیدروژن تشکیل شده و به دلیل ظرفیت گرمایی بالا، خنک کننده موثری برای راکتورهای آب سنگین است.

[External Link Removed for Guests]

گزارش ویژه
[External Link Removed for Guests]
اسراییل به دنبال کاهش چشمگیر تعداد سانتریفوژهای ایران از 19 هزار سانتریفوژ کنونی به حدود 1000 تا 2000 است.



ایران هسته ای- یک روزنامه انگلیسی خبر داد رژیم صهیونیستی پذیرفته است که توافق نهایی با ایران باید در بر گیرنده یک برنامه غنی سازی باشد اما قصد دارد از طریق رایزنی با امریکا و بقیه اعضای 1+5 اندازه این برنامه را هر چه بیشتر کوچک کند.

جف دایر از واشنگتن و جان رید از بیت المقدس در مقاله ای برای روزنامه فایننشال تایمز که روز 16 آذر 1392 (7 دسامبر 2013) منتشر شده نوشتند: «مقامات آمریکایی،‌ اسرائیلی و غربی می گویند اسرائیل تاکتیک خود در برابر مذاکرات هسته ای ایران تغییر داده و از انتقاد شدید علنی از دولت باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا به فشار غیرعلنی درباره مرحله بعدی مذاکرات روی آورده است».

در ادامه این مقاله آمده است: «چند هفته پس از آنکه بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل علنی می کوشید افکار عمومی در آمریکا را علیه توافق هسته ای موقت ماه گذشته در ژنو تحریک کند، کابینه اسرائیل اکنون به فکر استفاده از نفوذ خود در واشنگتن برای تاثیر گذاشتن بر موضع دولت آمریکا در مذاکرات آینده است. یک گروه از مقامات اسرائیلی به سرپرستی یوسی کوهن، مشاور امنیت ملی اسرائیل، قرار است در روزهای آینده از واشنگتن دیدار و مذاکرات مفصل با دولت اوباما را آغاز کند».

یک مقام اسرائیلی در همین باره به فایننشال تایمز گفته است:«دیدگاه ما هنوز این است که توافق نخست حرکت در مسیری غلط بود. اما حالا دیگر نمی شود کاری کرد. ما حالا تمرکز خود را بر اینکه در ماههای آینده چه اتفاقی خواهد افتاد متمرکز خواهیم کرد».

یک مقام ارشد غربی نیز درباره اسرائیلی ها می گوید :«تمرکز آنها حالا بر این است که بر توافق نهایی تاثیر بگذارند نه اینکه بخواهند توافق موقت را به شکست بکشانند».

توماس پیکرینگ، سفیر سابق آمریکا در اسرائیل و از مقامات ارشد وزارت امور خارجه آمریکا به فایننشال تایمز می گوید: «رویکرد اسرائیل یکباره از انتقاد از توافق ژنو به همکاری با ما در شناسایی و پالایش برخی از پرسش ها و مسائلی تغییر جهت داده است که اسرائیل مایل است در دور بعدی مذاکرات به آنها پرداخته شود. من نمی دانم این تغییر رویکرد اسرائیل چقدر دائمی است و تا چه زمانی دوام می آورد، اما از دید من جالب بود».

نویسندگان در ادامه با اشاره به پذیرش اصل وجود غنی سازی در توافق نهایی از سوی اسراییل، نوشته اند: «در میان آن دسته از مقامات غربی که در مذاکرات هسته ای ایران شرکت دارند، این باور روزافزون وجود دارد که نتانیاهو با این فکر که ایران در موافقت نامه نهایی از نوعی توانایی غنی سازی اورانیوم برخوردار خواهد بود، کنار آمده است؛ موضعی که وی تا حالا صریحا با آن مخالفت کرده است. یک مقام غربی گفت: «نتانیاهو در ملاء عام منکر این خواهد شد، اما به نظر می رسد که اسرائیلی ها به این تلقی رسیده اند که ماهیت توافق نهایی اینگونه خواهد بود».

فایننشال تایمز ادامه می دهد: «برخی مقامات می گویند اسرائیل حالا توجه خود را برای گنجانده شدن شروطی متفاوت به توافق نهایی،‌ از جمله تبدیل رئاکتور آب سنگین اراک به یک رئاکتور آب سبک و کاهش چشمگیر تعداد سانتریفوژهای ایران از 19 هزار سانتریفوژ کنونی به حدود 1000 تا 2000 سانتریفوژ متمرکز کرده است».

در یاداشت روز کیهان به قلم مدیرمسئول روزنامه آمده است:

چرا جدی نباشند؟! (یادداشت روز)


ابتدا باید گفت در این واقعیت تردیدی نیست که تیم مذاکره‌کننده کشورمان، فرزندان انقلاب و افرادی مورد اعتماد و اطمینان هستند و این روزها انجام ماموریت خطیر و تعیین‌کننده‌ای را بر عهده دارند که حمایت و پشتیبانی از آنان را به یک وظیفه دینی و ملی تبدیل کرده است. اما، فرزندان یک خانواده و افراد قابل اعتماد هم می‌توانند علی‌رغم نیت پاک و انگیزه خدمتی که دارند، دچار «خطا» شوند بی آن که خطای آنها به اعتماد و اطمینان ملت نسبت به آنان خدشه‌ای وارد کند. در این حالت، نقد برخی از مواضع و عملکرد تیم هسته‌ای کشورمان، نه فقط «تضعیف» تیم مذاکره‌کننده نیست بلکه، اگر نقدها، منصفانه، دلسوزانه و همراه با ارائه دلیل و سند باشد، می‌تواند به جبران خطا و تصحیح عملکرد منجر شود و این، به مفهوم و معنای حمایت و تقویت اعضای گروه مذاکره‌کننده است. همین جا باید گفت؛ شواهد و قرائن فراوانی در دست است که نشان می‌دهد اصحاب فتنه آمریکایی- اسرائیلی 88 بعد از ناکامی در فتنه یادشده، پروژه ضربه زدن به نظام اسلامی را در پوشش دروغین حمایت از دولت آقای روحانی و ادعای منافقانه پشتیبانی از تیم هسته‌ای کشورمان، دنبال می‌کنند و دقیقا به همین علت، اصرار دارند هرگونه نقد دلسوزانه و خیرخواهانه را به حساب مخالفت و دشمنی با دولت کنونی و تیم هسته‌ای برخاسته از آن بنویسند.

با این مقدمه که ماهیت و انگیزه نقدهای کیهان را توضیح می‌دهد، اشاره به دو نکته درباره روند مذاکرات هسته‌ای را که این روزها شاهد بوده‌ایم، ضروری می‌دانیم؛

اول: اظهاراتی که مقامات رسمی آمریکا، انگلیس و فرانسه در جریان مذاکرات هسته‌‌ای ایران با گروه 1+5 بر زبان و قلم آورده‌اند، اگرچه کمترین تردیدی باقی نمی‌گذارد که آمریکا و متحدانش قابل اعتماد نیستند ولی این بی‌اعتمادی را نباید و نمی‌توان در نقض برخی از مفاد توافقنامه ژنو جستجو کرد، چرا که با جرأت می‌توان گفت توافقنامه ژنو علیه موجودیت برنامه هسته‌ای کشورمان تهیه و تنظیم شده است، بنابراین بدیهی است که برخلاف آنچه این روزها در شماری از محافل و مجامع سیاسی داخل‌کشور بر سر زبان‌ها و قلم‌هاست، حریف کمترین دلیلی برای نقض توافقنامه نمی‌بیند و نقض هیچیک از مفاد آن را به سود خود ارزیابی نمی‌کند!

مراجعه به متن این توافقنامه - نسخه اصلی و نه، به قول آقایان ظریف و عراقچی، نسخه ‌«FACT SHEET» منتشر شده از سوی کاخ‌ سفید - به وضوح نشان می‌دهد که جای جای آن، با هدف نهایی توقف کامل فعالیت هسته‌ای ایران اسلامی طراحی شده است که در یادداشت روز کیهان 11/9/92 و با عنوان «نه کلاهک، نه کلاه» به موارد مستندی از آن اشاره شده بود. بنابراین سخن از عهدشکنی و نقض پیمان آمریکا و متحدانش درباره متن توافقنامه ژنو نیست، چرا که حریف با زرنگی - بخوانید موذی‌گری - و با بهره‌گیری از کم دقتی و غفلت تیم مذاکره‌کننده کشورمان، هدف نهایی خود را که تضعیف و نهایتا توقف برنامه هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران است، در بندهای اصلی توافقنامه گنجانده است. از این روی آمریکا و متحدان اروپایی‌اش باید خیلی ناشی و تازه‌کار باشند که بخواهند این توافقنامه و یا بخش‌ها و بندهایی از آن را نادیده گرفته و نقض کنند.

آقای دکتر ظریف، وزیر محترم امور خارجه کشورمان در جمع ایرانیان مقیم امارات گفته است «خانم کاترین اشتون با من تماس گرفت که اطمینان بدهد کشورهای 5+1 نسبت به اجرای تعهداتشان جدی هستند»! که باید پرسید؛ چرا جدی نباشند؟ و اساساً با توجه به متن توافقنامه باید هم بر انجام بی‌کم و کاست آن اصرار و تأکید داشته باشند. به بیان دیگر، این حریف است که باید نگران پایبندی ایران به مفاد توافقنامه ژنو بوده و این دغدغه جدی را داشته باشد که مبادا جمهوری اسلامی ایران، از اجرای آن خودداری ورزیده و همه آنچه را که آمریکا و متحدانش از نشست نیویورک تا اجلاس‌های ژنو 2 و ژنو 3 رشته بودند، پنبه کند، که صد البته باید هم چنین کند.

و اما، غیرقابل اعتماد بودن آمریکا و متحدان اروپایی‌اش از آنجاست که در جریان مذاکرات نیویورک و ژنو 2 و 3، از تلاش برای رسیدن به یک راه حل مرضی‌الطرفین سخن گفته و اطمینان داده بودند که حق قانونی ایران در برخورداری از فعالیت هسته‌ای صلح‌آمیز را مطابق مفاد NPT و پادمان‌های مربوطه محترم می‌شمارند- اظهارات اوباما در مجمع عمومی سازمان ملل و جان‌کری و وندی‌شرمن در جریان مذاکرات- ولی برخلاف در باغ سبزی که نشان داده و اطمینان عزیزان مذاکره کننده کشورمان را جلب کرده بودند، با شارلاتانیزم دیپلماتیک و بهره‌گیری از بازی «پلیس‌خوب و پلیس بد» که تظاهر اسرائیل به مخالفت با توافقنامه بخش اصلی آن بود، متن توافقنامه را به گونه‌ای تنظیم کرده‌اند که اگر به همان روال به اجرا درآید، توقف برنامه هسته‌ای صلح‌آمیز ایران اسلامی را درپی خواهد داشت و یا نهایتاً، از برنامه هسته‌ای پیشرفته و بومی کشورمان، فقط فعالیتی در حد و اندازه آزمایشگاهی- و نه صنعتی- باقی می‌ماند! و البته آنگونه که حریف وعده داده است، دسترسی به 7 میلیارد دلار از 100میلیارد دلار دارایی مسدود شده ایران، امکان‌پذیر خواهد بود که در مقابل آنچه داده‌ایم یا قرار است بدهیم، بسیار ناقابل است. دیروز اوباما در جمع صهیونیست‌های مرکز «سابان» با غرور و تکبر به شرح موفقیت‌های خود در مذاکرات هسته‌ای با ایران پرداخت و گفت «کاری که ما کردیم این بود که کمی شیر آب را باز کردیم و همانطور که گفتم؛ حداکثر 7 میلیارد از 100 میلیارد دلار دارایی آنها که در نتیجه تحریم‌های ما مسدود شده است، آزاد خواهد شد... اگر ما بتوانیم به همان روشی که رونالد ریگان با جماهیرشوروی مذاکره می‌کرد و در ضمن آنها را به چالش می‌کشید، درباره برنامه هسته‌ای ایران مذاکره کنیم، در نهایت بر آنها پیروز می‌شویم»!

دوم: وزیر امور خارجه کشورمان در جمع دانشجویان دانشگاه تهران و در پاسخ به سؤال یکی از دانشجویان که انتقاداتی به توافقنامه ژنو داشت و از فراوانی آنچه داده‌ایم در مقابل ناچیز بودن آنچه گرفته‌ایم گلایه می‌کرد، گفت؛ غربی‌ها از چهارتا تانک و موشک‌ ما نمی‌ترسند بلکه از مردم ایران می‌ترسند. که تا اینجا، سخن سنجیده‌ای است، و بلافاصله افزود «آیا آمریکا که می‌تواند با یک بمب تمام سیستم دفاعی ما را از کار بیندازد، از سیستم دفاعی ما می‌ترسد»؟! این اظهارنظر نسنجیده از سوی وزیر خارجه کشور و دیپلمات ارشد تیم مذاکره‌کننده، جز بالا بردن دست‌ها به نشانه تسلیم در مقابل تهدید نظامی حریف، مفهوم دیگری ندارد. البته جناب ظریف دو روز بعد سعی کرد اظهارات آن روز خود را تصحیح کند ولی دیگر کار از کار گذشته بود و دشمن پیام تسلیم را گرفته بود! آقای ظریف باید به این نکته بدیهی توجه می‌کردند که مردم مسلمان این مرز و بوم در جریان جنگ تحمیلی 8 ساله با دست خالی در مقابل حمله نظامی مشترک همه قدرت‌های جهانی ایستاده و پیروز از میدان بیرون آمده‌اند. بدیهی است دشمن به خوبی می‌داند که کانون قدرت نظام کجاست و به همین علت از اظهارات وزیر خارجه کشورمان تنها برای توهم‌‌پراکنی درباره ضعف جمهوری اسلامی ایران استفاده می‌کند- که در سطح گسترده‌ای چنین کرد- و نه به عنوان دیدگاهی که برخاسته از کانون اصلی قدرت و اقتدار نظام است. دشمن بارها رجز خوانده است که «گزینه نظامی» روی میز است و پاسخ پرصلابت گرفته است که هیچ غلطی نمی‌تواند بکند. اما، اظهارات وزیر محترم امور خارجه، اگرچه بعدها سعی در اصلاح آن داشت، یک خطای پر آسیب بوده است که انتظار می‌رود از تکرار آن جلوگیری شود. همانگونه که اظهارنظر آقای دکتر روحانی رئیس جمهور محترم کشورمان درباره «خالی بودن خزانه»، زیانبار و غیرقابل توجیه بوده و هست. ایشان هم در جلسه رأی اعتماد مجلس به وزیر پیشنهادی ورزش و جوانان تلاش کرد خطای یاد شده را جبران کند ولی...

گفتنی است که در ادبیات گفتمانی و مخصوصا در عرصه دیپلماتیک، وقتی سخنی گفته و یا مطلبی نوشته می‌شود، آنچه مخاطب از آن برداشت می‌کند، ملاک است و نه منظور دیگری که احتمالا گوینده یا نویسنده در نظر داشته است و دقیقا از همین روی اظهارنظر آقای ظریف که ادعای مالکیت امارات بر جزیره ابوموسی را قابل گفت‌وگو دانسته بود نیز نسنجیده و از یک دیپلمات انتظار نمی‌رفت.

و بالاخره؛ اگر حریف این پیام را دریافت کند که خزانه کشور خالی است! و سیستم دفاعی نظام با پرتاب یک بمب منهدم می‌شود! و حق مالکیت قطعی ایران بر جزیره ابوموسی قابل گفت‌وگو است! و... چه انتظاری می‌توان داشت که مارش پیروزی نزند و تیم مذاکره‌کننده کشورمان را دست خالی تصور نکند و...!

خزانه خالی ، گفتگو درباره ی ناموسمون ( ابوموسی ) و حالا هم ادعای انهدام سیستم دفاعی ما با یک بمب و ...............

مثل اینکه اتفافات اواخر دفاع مقدس و برخی اقدامات که منجر به جام زهر شد با عناوینی دیگر در حال تکرار شدن است ..............

در مصاحبه با العربیه

شرمن: سیاست آمریکا در قبال ایران بر اساس اعتماد نیست/تحریم‌های بسیار اندکی به حالت تعلیق درمی‌آیند

به گزارش خبرگزاری فارس، «وندی شرمن» معاون وزیر خارجه آمریکا در امور سیاسی و رئیس تیم مذاکره کننده آمریکا در گروه 1+5 (آمریکا، انگلیس، فرانسه، روسیه، چین بعلاوه آلمان) در مصاحبه با شبکه العربیه در خصوص توافق اخیر «ژنو» تصریح کرد که آمریکا بر بازرسی‌های سرزده از تأسیسات هسته‌ای ایران تکیه دارد و بر اساس اعتماد به ایران برای کاهش برنامه هسته‌ای اش پیش نمی‌رود.

وی تصریح کرد: چندین دهه بی‌اعتمادی بین آمریکا و ایران به این مفهوم است که واشنگتن می‌بایست بر بازرسی و نظارت بر تأسیسات هسته‌ای ایران تکیه کند.

شرمن این اظهارت را در آستانه مذاکرات کارشناسی درباره برنامه هسته‌ای ایران که قرار است امروز، دوشنبه، در وین صورت گیرد، مطرح کرد و گفت که آمریکا حتی در گام اول نظارت‌ سرزده را در دستور کار خود قرار داده است.

در نشست امروز وین، کارشناسان ایران و ۱+۵ در خصوص اجرای توافق موقت و اولیه که در ژنو حاصل شد با سازمان ملل و کارشناسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی گفت‌وگو می‌کنند.

این دیپلمات آمریکایی اینگونه ادامه داد که فرایند نظارت بر تأسیسات هسته‌ای ایران بر محدود کردن قابلیت اتمی و همچنین بازرسی مداوم و گسترده از تأسیسات این کشور متمرکز است.

وی ضمن تأکید بر تعهدات آمریکا به همپیمانان عرب این کشور در خصوص گفت‌وگوها با ایران، گفت که آمریکا در حفظ امنیت منطقه در کنار کشورهای خلیج فارس قرار می‌گیرد.

شرمن ضمن کم اهمیت جلوه دادن نگرانی‌ و ترس کشورهای خلیج فارس از اینکه گفت‌وگوها با ایران ثبات منطقه‌ای را در خطر قرار می‌دهد، تصریح کرد که تنها موضوع مورد بحث در گروه ۱+۵، برنامه هسته‌ای ایران است، نه موضوعات دیگر که کشورهای عربی نگران آن هستند.

معاون وزیر خارجه آمریکا در امور سیاسی با اشاره به امتیازاتی که در توافق اولیه به ایران داده می‌شود گفت که تحریم‌های بسیار بسیار اندکی به حالت تعلیق درمی‌آیند و از یکصد میلیارد دلار دارایی‌های خارجی ایران که طبق تحریم‌های تحمیل شده مسدود شده است، آ«ریکا تنها بخش بسیار بسیار اندکی را به ایران بازمی‌گرداند.


http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=13920918000097

[External Link Removed for Guests]

گزارش ویژه
[External Link Removed for Guests]
فردی با عنوان سیما شاین (Sima Shine) مسئولیت اصلی پیگیری های اطلاعاتی درباره ایران را در دولت غاصب صهیونیستی بر عهده دارد.



ایران هسته ای- برخی گزارش های دریافتی «ایران هسته ای» حکایت از آن دارد که فردی با عنوان سیما شاین (Sima Shine) مسئولیت اصلی پیگیری های اطلاعاتی درباره ایران را در دولت غاصب صهیونیستی بر عهده دارد.

وی که زنی حدودا 60 ساله است، اکنون معاون یووال اشتاینیتز وزیر امور راهبردی و اطلاعاتی کابینه بنیامین نتانیاهو است.

وی در این وزارتخانه مسئولیت میز ایران را بر عهده دارد و آخرین اطلاعات درباره عملیات های رژیم صهیونیستی درباره ایران را دریافت می کند.

کارشناسان می گویند شاین همچنین در مرکزیت طراحی های اطلاعاتی علیه ایران مانند ترور، حمله سایبری و خرابکاری صنعتی قرار دارد.

وی که پیش از این از مسئولان مرکز بررسی های راهبردی موساد و همچنین عضو شورای امنیت ملی نخست وزیری بوده، علاوه بر موضوع هسته ای سایر مسائل مربوط به ایران از جمله ارتباط با گروه هایی مانند منافقین را هم مدیریت می کند.

شاین اخیرا مسئولیت هماهنگی در روابط اسراییل و عربستان سعودی درباره امور مرتبط با ایران را هم بر عهده گرفته است.

کارشناسان در تهران عقیده دارند وی یکی از اصلی ترین موتور های محرکه رادیکالیسم علیه ایران است و عقیده دارد ادامه پروژه تحریم مهم تر از هر چیزی حتی ساخته نشدن سلاح هسته ای از سوی ایران است.

[External Link Removed for Guests]

گزارش ویژه
[External Link Removed for Guests]
من بدون هیچ تردیدی اطمینان دارم که اسرائیل از لحظه ای که این توافق به اجرا گذاشته شود، امن تر خواهد بود.



ایران هسته ای- جان کری وزیر خارجه امریکا روز یکشنبه 17 آذر 1392 (8 دسامبر 2012) با حضور در اجلاس سالانه مرکز سابان در بروکینگز دیدگاه های خود را درباره مذاکرات با ایران مطرح کرد.

متن کامل سخنان او در این نشست چنین است:

ما از دیپلماسی بهره می گیریم تا به صورت کامل و قابل راستی آزمایی به تهدیدی که از برنامه اتمی ایران ایجاد می شود، رسیدگی کنیم. این تهدیدی واقعی است و ما نیز همواره به همین چشم به آن نگاه کرده ایم. هیچ توهم و فریبی هم در این خصوص نداریم. موضوعی را که رئیس جمهور اوباما از روز اول بر آن تاکید کرده است، باز می گویم و امروز بعد از ظهر نیز بر آن پای فشرد؛ ما اجازه نمی دهیم ایران به سلاح اتمی دست یابد. نه حالا و نه هیچ وقت دیگر. حال؛ باور کنید که آمریکا کاملا واقف است که اسرائیل، ایران اتمی را به چشم یک تهدید موجودیتی نگاه می کند، چرا؟ چون واقعا اینگونه است. ما نیز این را درک می کنم. در حالی که ما در برخی موارد گزینه های تاکتیکی متفاوتی را دنبال می کنیم، آمریکا و اسرائیل همواره یک هدف مشترک و راهبردی را دنبال می کنند. در حالی که ما در این مذاکرات پیش می رویم، ما همچنان به صورت خیلی نزدیک با اسرائیل و دیگر متحدان و دوستانمان در منطقه و سراسر دنیا رایزنی می کنیم زیرا این مساله برای ما در این فرایند بسیار اهمیت دارد.

این هفته، یوسی کوهن مشاور امنیت ملی نخست وزیر نتانیاهو به آمریکا می رود تا گفتگوی مستقیمی با کارشناسان امور ایران در آمریکا داشته باشد و به ما کمک کند تا مواضع خود را در خصوص یک توافق جامع هماهنگ کنیم و شکل دهیم. در حالی که ما برای توافق نهایی وارد گفتگوها می شویم، این کار را با چشمان کاملا باز انجام می دهیم و باید بگویم من قانع نشده ام که ایران قطعا همه تصمیم های دشوار را برای رسیدن به چنین توافقی عملی کند. با این حال این گفتگوها نمی تواند بی پایان باشد و با توجه به سابقه شناخته شده ای که از این کشور داریم، سابقه ایران در خصوص برنامه اتمی خود، سایت های پنهان در دل کوهها، شمار غیر قابل باور سانتریفیوژ، سانتریفیوژهای سریعتر و موثر تر و همه چیزهایی که می دانیم، حق داریم که بدبین باشیم و از این روست که مساله اعتماد مطرح نیست، موضوع کلمات مطرح نیست بلکه موضوع اقدام مطرح است، یعنی محک زدن فرایند و تعهد آنان؛ موضوع پای بند بودن به معیارهای روشن و قابل راستی آزمایی بین المللی مطرح است و فقط دیپلماسی می توانست ما را به جایی که اکنون قرار داریم برساند. یک مساله دیگر را نیز روشن کنم؛ من بدون هیچ تردیدی اطمینان دارم که اسرائیل از لحظه ای که این توافق به اجرا گذاشته شود، امن تر خواهد بود. این را تکرار می کنم، اسرائیل از روزی که این توافق اجرایی شود در مقایسه با روز پیشتر از آن امن تر خواهد بود. این را می گویم زیرا با اجرا، ما در کنار گروه پنج بعلاوه یک، متحدان و شرکای متحد و ایران می نشینیم و بحث هایی جامع را که نخست وزیر نتانیاهو همواره گفته است طرفدارش هست، انجام می دهیم و ما این کار را با یک امتیاز و احترام ویژه انجام می دهیم: این اطمینان را داریم که برنامه اتمی ایران در مدت زمانی که گفتگوها برگزار می شود، توسعه بیشتری نمی یابد.

وزیر امور خارجه آمریکا ادامه داد در حالی که ما مذاکره می کنیم، ایران ذخیره بیست درصدی خود را که نخست وزیر اسرائیل در سخنرانی 2012 خود در سازمان ملل آن را برجسته کرده بود و تقریبا گامی کوتاه و نزدیک به سطح قابل استفاده در سلاح اتمی است، می بندد. در حالی که مذاکره می کنیم، ایران دیگر نمی تواند بر ذخایر سه و نیم درصدی اورانیوم غنی شده خود بیفزاید یا دیگر نمی تواند بر شمار سانتریفیوژهای خود در فردو و نطنز بیفزاید. ما اولین بار توانسته ایم برای بازرسی وارد کارگاه ها و انبارهای این مواد شویم. در حالی که مذاکره می کنیم، بازرسان بین المللی دسترسی بی سابقه ای را به تاسیسات اصلی ایران می یابند که تا امروز نداشتیم. ما دسترسی روزانه ای را به فردو و نطنز داریم و دسترسی دائمی به سایت مجتمع آب سنگین اراک داریم و قرار است آنان طرح خود را از این سایت به ما بدهند. در حالی که گفتگو می کنیم، در تاسیسات اراک که هنوز تحت بازرسی است و می تواند یکی از راه های جای گزین به سوی ساخت بمب باشد، نصب هر گونه تاسیسات بیشتر در آن یا آزمایش سوخت های بیشتر ممنوع خواهد بود. در حالی که ما مذاکرات را دنبال می کنیم، وزارت خزانه داری ما به اجرای تحریم های اصلی که ایران را از بیش از هشتاد میلیارد دلار درآمد نفتی از دو هزار و دوازده محروم کرده است، مصمم خواهد بود. در حالی که ما در یک و نیم سال، آنان را از هشتاد میلیارد دلار محروم کرده ایم، در این توافق ما چهار میلیارد دلار آزاد خواهیم کرد، آیا تفاوتی ایجاد می کند؟ بیست و پنج میلیارد دلار، در واقع بین پانزده تا بیست و پنج میلیارد دلار همچنان از آنان در این شش ماه دریغ داشته می شود و با این حال، هیچکدام از این اقدامات یک روزه انجام نمی شود بلکه به صورت تدریجی و ادامه فرایند آزاد می شود. همانطور که می دانید، ما آنان را از دسترسی به نظام بانکداری بین المللی محروم کرده ایم. ما با شرکای بین المللی خود همکاری می کنیم تا اطمینان یابیم این تعهد متزلزل نمی شود.

در حالی که گفتگو می کنیم، شخص من به همه دفترهای وزارت امور خارجه و هر کدام از سفارت های خود در سراسر دنیا دستور داده ام تا درباره تزلزل و تخطی درباره هر یک از این تحریم ها هشیار باشند. در حالی که مذاکره می کنیم، این مساله را نیز برای ایران روشن کرده ایم که برای ایران، تاوان پیروی نکردن از قانع کردن جامعه جهانی درباره برنامه اتمی خود، تشدید فوری تحریم ها و نیز گام های لازم دیگر برای جلوگیری از رسیدن این کشور به تسلیحات اتمی است که از جمله همانطور که رئیس جمهور اوباما نیز روشن کرد، گزینه نظامی را نیز در صورت لزوم، شامل می شود. از این رو نباید جای هیچ تردیدی باشد. این بحثی است که نباید مطرح کنیم. سوال باید این باشد که توافق نهایی به چه صورت خواهد بود. آمریکا با قاطعیت در کنار دوستان اسرائیلی و متحدان منطقه ای و جهانی است و نتیجه گام هایی که برداشته این است که زمان فرار هسته ای ایران، مدت زمانی که لازم است تا مواد لازم قابل استفاده در سلاح اتمی به کار رود تا سلاح اتمی درست شود، به علت دیپلماسی که ما داشتیم، افزایش یابد. البته این را نیز می دانیم که حتی یک توافق جامع نیز نمی تواند همه مشکلات ما را با ایران حل کند و نمی خواهیم وانمود کنیم که اینگونه خواهد بود. این توافق، به حمایت آنان از حزب الله رسیدگی نمی کند. درباره سوریه نیز همینطور، البته تاثیراتی خواهد داشت ولی (این توافق) به موضوع دیگر گروه های تروریستی نیز رسیدگی نمی کند، همینطور تلاش های آنان برای بی ثبات کردن دیگر متحدان منطقه ای ما؛ نتیجه مذاکرات آتی هر چه که باشد، ایران هنوز کارهای زیادی برای انجام دادن دارد.

با این حال من باور دارم که ما گام نخست محکمی را برای امن تر کردن دنیا و اسرائیل برداشته ایم، هر چند که برای حل وفصل کامل این مشکل هنوز کار داریم. از این رو می خواهم بار دیگر تاکید کنم، توازن محتاطانه بین قدرت و دیپلماسی به ما بهترین فرصت را برای رسیدن به هدف های مشترک بدون نیاز به استفاده از توان نظامی مان را می دهد.

[External Link Removed for Guests]

ارزیابی راهبردی
[External Link Removed for Guests]
با حفظ خطوط قرمز، انجام یک معامله خوب امکانپذیر بود ولی توافق ژنو یک معامله خوب نیست.



مهدی محمدی، وطن امروز- پس از توافق ژنو سوء تفاهمی در حال ایجاد شدن است که همین حالا باید آن را برطرف کرد.

کسانی از دولتیان و در میان آنها بویژه وزیر خارجه سعی کرده اند اینگونه القا کنند که اکنون در جامعه ایرانی یک دو قطبی وجود دارد میان کسانی که خواستار یک توافق (یا معامله و بده بستان) درباره موضوع هسته ای هستند و آنها که با چنین کاری از اساس مخالفند.

شکل دادن به یک دو قطبی با این مشخصات، برای دوستان دولتی خوشایندترین سناریوی ممکن است چرا که حریفان و منتقدان آن را مستقیما در موضع مقابل افکار عمومی می نشاند و به تیم دولت امکان می دهد ادعا کند کسانی، با آنچه به نظر مردم ضروری می آمده و اکنون آنها را تا حدودی راضی و خوشحال کرده است، مخالفند. وقتی چنین صف آرایی ایجاد شد، یعنی وقتی این مارک به پیشانی منتقدان چسبید که آنها با رضایت و آسودگی مردم مخالفند، آن وقت دیگر هیچ مجالی برای بحث های جدی نمی ماند و هاله ای از تقدس و نقد ناپذیری به دور اقدامات دولت کشیده می شود که حاصل آن ترکتازی در میدانی بی رقیب و سرخوش از امنیتی بادآورده خواهد بود.

با این حال، منتقدان دولت فعلی بویژه در حوزه امنیت ملی و سیاست خارجی هرگز در آن قایقی نخواهند نشست که دولتی ها آنها را سمت آن هل می دهند.

مدعای جریان اصولگرا در حوزه مذاکرات هسته ای مشخصا 3 چیز است:

1- ما هم خواهان توافقیم -و در واقع همواره بوده ایم- اما نه هر توافقی، بلکه یک توافق خوب؛ و کشور را آنقدر ضعیف نمی دانیم که یک توافق بد را به توافق نکردن ترجیح بدهیم.

2- با حفظ خطوط قرمز، انجام یک معامله خوب امکانپذیر بود ولی توافق ژنو یک معامله خوب نیست.

3-توافق در موضوع هسته ای، ابزاری برای مقاومت در سایر موضوعات است نه روشی برای تسری دادن سناریوی بده بستان به همه حوزه های درگیری ایران و غرب.

این ادعا که طالبان و منادیان توافق، به یکباره از راه رسیده اند و تا امروز کشور توسط کسانی اداره شده که به هیچ قیمتی خواهان هیچ توافقی نبودند و از جنگیدن با جهان حتی وقتی یک معامله برد-برد روی میز بوده لذت می بردند، فقط به درد خام کردن جوان هایی می خورد که آقای وزیر خارجه را ساعتی با سوت و کف خود مشعوف کردند والا در عمل نگاهی سرسری به گذشته نشان می دهد داستان چیز دیگری است.

میان اصولگرایان و تیم فعلی اختلافی اگر هست در اینجاست که معیارهای یک توافق خوب چیست؟ تیم قبلی اگر معامله نکرد، فقط به این دلیل بود که معامله خوبی پیش روی خود نمی دید و در حال کار کردن روی گزینه های موجود بود تا آنها را به یک معامله خوب تبدیل کند. بحث دقیقا بر سر این است که آیا توافقی که برنامه ما را به سخت گیرانه ترین شکل ممکن متوقف می کند، به پیگیری قطعنامه های شورای امنیت متعهد شده است (که مستلزم تعلیق کامل برنامه جایی بین گام اول و گام نهایی است)، اطلاعاتی بسیار فراتر از پروتکل الحاقی به دشمن ترین دشمنان این ملت می دهد، طی آن بناست ما مشخص کنیم که در هر ساختمان از ساختمان های موجود در هر کدام از تاسیسات هسته ای ما چه می گذرد(؟!)، اجازه ساخت هیچ ماشین جدیدی به ایران نمی دهد، اجازه انباشت مواد 5 درصد را هم از ایران می گیرد و عملا غنی سازی 5 درصد را بی خاصیت می کند، نهانخانه های امنیت ملی ما را به روی چشم هایی سخت نامحرم می گشاید و در ازای همه اینها هیچ نمی گیرد جز مقداری پول نقد از دارایی های خودمان، یک توافق بد است.

مناقشه بر سر این نیست که چرا توافقی حاصل شده بلکه مسئله این است که این چه توافقی است که هر طرفی از آن یک چیز می فهمد و هر یک از دو طرف هم بر درستی فهم خود اصرار دارند و دیگران را به نشنیدن موضع طرف مقابل می خوانند؟ آیا به آینده چنین توافقی می توان اعتماد کرد؟ بیایید منطقی باشیم؛ دوستان، که شکر خدا مذاکره کنندگانی زبردستند لابد این مقدار را از ما می پذیرند که دو طرف، که با هم بر سر موضوعاتی مهم اختلاف دارند، زمانی که متن مشترک می نویسند که تصمیم گرفته باشند تکلیف اختلافات خود را به صریح ترین وجه ممکن یکسره کنند. یا یک طرف باید از مواضع خود کوتاه بیاید، یا اینکه دو طرف باید به موضعی مشترک رسیده باشند که هر دو به اندازه کافی آن را به نفع خود بدانند. در هر دو حالت، متنی که نوشته می شود باید تکلیف اختلافات را یکسره کرده باشد و موضع دو طرف در دو وضعیت ماقبل و مابعد نگارش متن، لااقل از حیث موضوعات محل اختلاف، کاملا تغییر کند. یکی از بزرگترین سوال ها درباره توافق ژنو این است که این چه متنی است که هر یک از دو طرف پس از امضای آن، همان حرف سابق خود را تکرار می کنند و مدعی هستند که آنچه درون متن آمده دقیقا منطبق با نظر آنهاست. ما در اینجا درباره یک مسئله هرمنوتیکی یا تفسیری بحث نمی کنیم. این یک متن فلسفی نیست که طرفین بتوانند سال ها درباره عبارات مبهم آن بحث کنند و به جایی هم برنخورد. این سند، ورق زننده یکی از حساس ترین مقاطع تاریخ ایران است و بناست درباره حقوق و تکالیف ایران در حوزه هایی که مستقیما با آینده و سرنوشت کشور و ملت مرتبط است، تعیین تکلیف کند. علاوه بر این، این سند بناست از یک دو هفته دیگر اجرایی شود. وجود عبارات مبهم شاید به روند مذاکرات برای رسیدن به توافق سرعت داده باشد، اما خواهیم که حین اجرا چه دردسرهای حادی ایجاد می کند. طرف غربی می توان سخت گیرانه ترین تفسیر ممکن از متن را روی میز بگذارد و عدم اجرای آن از سوی ایران را به معنی نقض توافق تفسیر کند. واقعا دوستان در این حالت چه پاسخی خواهند داشت و آیا تصور می کنند در شرایطی که دشمن را به این جمع بندی رسانده اند که ایران در مقابل هرگونه فشار جدید به شدت آسیب پذیر است، راهی جز انعطاف های بیشتر برای خود باقی گذاشته اند؟

مسئله دیگر این است که تیم ایرانی به نحو عجیبی درتوافق ژنو پذیرفته است که در توافق نهایی بخش هایی از زیرساخت فعلی غنی سازی ایران برچیده شود. راقم این سطور چند روز مانده به مذاکرات ژنو 6 یادداشتی نوشته و در آن یا استناد به یک از مصاحبه های جان کری که در آن گفته بود توافق موقت گام اول برای برچیدن زیرساخت غنی سازی در ایران است، به تیم مذاکره کننده هشدار داده بود که درباره ترسیم شراطی که ایران در انتهای کار با آن مواجه خواهد بود، به شدت محتاط و دقیق باشند. آن یادداشت، هیچ به مذاق دوستان خوش نیامد و تا توانستند درباره آن حاشیه ساختند. اکنون و پس از توافق ژنو می بینیم که «ادبیات برچیدن» به ادبیات مسلط مقام های امریکایی تبدیل شده است. اگرچه آنها همانند صهیونیست ها از برچیدن کامل سخن نمی گویند ولی همانطور که اوباما، کری و شرمن هر یک جداگانه گفته اند امریکا عقیده دارد ایران باید بخش های مهمی از برنامه هسته ای خود را در توافق نهایی برچیند و مهم تر از آن به صراحت می گویند ایران از همین حالا پذیرفته است که این برچیدن بخشی از توافق نهایی خواهد بود.

وقتی به توافق ژنو نگاه می کنیم بدبختانه شواهد غیر قابل گذشتی در این باره وجود دارد. ایران در بند مربوط به توصیف شرایط توافق نهایی پذیرفته است که برنامه غنی سازی ایران در طول مدت اجرای گام نهایی –به گفته آقا ظریف حداقل 5 سال و به گفته امریکایی ها 20 سال است- از حیث گستره، درصد، نوع ماشین ها، مکان و میزان انباشت، دارای محدودیت های جدی باشد. این عبارت هیچ معنایی جز این ندارد که تیم ایرانی پذیرفته است که در مدت زمان اجرای گام نهایی، باید بخش هایی از برنامه غنی سازی ایران برچیده شود و آنچه در 6 ماه آینده درباره آن مذاکره خواهد شد میزان این برچیدن است نه اصل آن. ملاحظه می فرمایید که موضوع برچیدن اکنون بخشی از توافق دو طرف است نه صرفا ادعایی که امریکایی ها آن را مطرح کرده باشند. سوال مهمی که پیش روی دوستان وجود دارد این است که مگر نه اینکه ادعا می کنند اجرای گام اول میان دو طرف اعتماد ایجاد خواهد کرد و ایران هم بناست در گام آخر حداکثر شفافیت را درباره برنامه غنی سازی اش بپذیرد؛ با این وصف، پس دیگر چه معنایی دارد که بخش های مهمی از برنامه هسته ای کشوری که هم اعتماد ایجاد کرده و هم برنامه اش کاملا شفاف است برچیده شود؟

دقیقا به این دلایل است که من ادعا می کنم توافق ژنو یک توافق بد است و هر چه زمان بگذرد شرایط بازگشت به عقب و جبران خسارات ناشی از این توافق برای ایران دشوار تر خواهد شد.

این همه در حالی است که به لطف مقاومت انجام شده در سال های گذشته امکان ایجاد یک معامله خوب برای تیم مذاکره کننده کاملا فراهم بود. همین حالا مذاکره کنندگان سابق امریکا مانند گری سیمور و رابرت آینهورن و همچین چهره های رادیکالی مانند دیوید آلبرایت به صراحت می گویند از میزان امتیازهایی که ایران در گام اول داده تعجب کرده اند و در ادوار سابق مذاکرات باور نمی کردند که مثلا بتوان ایران را راضی کرد که اصلا ماشین سانتریفیوژ نسازد. نیاز شدید سیاست داخلی اوباما به شکل گیری یک توافق و عدم جذابیت مطلق گزینه های بدیل و همچنین مقاومت سال های گذشته که خطوط قرمز و توقعات طرف مقابل را به شدت پایین آورده بود، این فرصت را به تیم مذاکره کننده می داد که توافق واقعا خوب به دست بیاورند. اگر مدل پیشنهاد آلماتی –به عنوان گام نخست- مدنظر قرار می گرفت، بدون تردید توافق موقتی بسیار بهتر اینکه اکنون روی میز ماست، قابل حصول بود.

این بحثی است که راقم این سطور در آینده به تفصیل به آن خواهد پرداخت اما آنچه اکنون مهم است این است که دولت آقای روحانی اگر آدرس های غلطی را که ظرف ماه های گذشته به طرف خارجی ارسال کرده به سرعت تصحیح نکند و رویه خود را تغییر ندهد، در مذاکرات بر سر گام نهایی با چالش هایی مواجه خواهد شد که راه پیش و پس برای آن باقی نمی گذارد.

[HR]

[External Link Removed for Guests]

[External Link Removed for Guests]

گزارش ویژه
[External Link Removed for Guests]
امریکا حس می کند ناچار است یک زیر ساخت محدود غنی سازی را بپذیرد و عدم انحراف ایران را از طریق شفافیت پروتکلی تضمین کند .



مهدی جهانتیغی، ایران هسته ای- در حالیکه تیم مذاکره کننده ایرانی عمده توان خود را برای تعریف یک «توافق خوب» در گام نهایی گذاشته است ظاهرا مقامات آمریکایی با سخنانشان اصرار دارند ابتدا تعریفی از شاخص های یک «توافق بد» ارائه بدهند سپس از شرایط یک «توافق خوب» در آینده سخن بگویند.

تکرار سخنانی مبنی بر عدم به رسمیت شناختن حق غنی سازی، توقف کامل برنامه هسته ای ایران، برچیدن بخشی از تاسیسات هسته ای ایران و تشدید تحریم ها در صورت عدم رسیدن به توافقنامه نهایی از طرف مقامات آمریکایی ضمن آنکه حاوی پیام هایی برای محافل دیپلماتیک ایران است، نشان دهنده آن است که امریکایی ها اصرار دارند پیام هایی خاص را به افکار عمومی خود، صهیونیست ها و برخی کشورهای منطقه هم منتقل کنند.

یک ارزیابی راهبردی در این باره نشان می دهد که مقامات آمریکایی با در پیش گرفتن سناریوی رسانه ای «هرگز یک توافق بد را نخواهیم پذیرفت» به دنبال دادن پاسخ اطمینان بخش به نگرانی های اسراییل و عربستان به عنوان دو متحد اصلی این کشور در منطقه هستند.

در همین باره یک کارشناس ارشد مسائل استراتژیک که موضوعات مشترک مرتبط با پرونده هسته ای ایران در مثلث ارتباطی آمریکا، اسراییل و عربستان را در تهران رصد می کند در گفت وگو با «ایران هسته ای» اظهار داشت: «برخی استراتژیست های امریکایی معتقدند منافع دولت آمریکا در این است که هر چه زودتر درباره توافقنامه ژنو6 به نگرانی های متحدینش پاسخ اطمینان بخش بدهد. بهترین روش ارائه تعریفی دقیق از یک «توافق بد» می باشد که طرف آمریکایی تاکید کند زیر بار آن نخواهد رفت».

وی افزود: «سخنان اخیر مقامات آمریکایی بدین منظور صورت می گیرد که آنها می خواهند به طرف ایرانی این محاسبه را منتقل کنند که اولا عدم توافق را بهتر از یک توافق بد می دانند و ثانیا با شفاف کردن چارچوب های یک «توافق بد»، عملا خط قرمزهای خود را برای ایران معلوم کنند».

وی اضافه کرد: «اما مهم ترین مشکل امریکا این است که مشخصات توافق بد از دید آن با آنچه اساییل و سعودی آن را یک توافق بد می دانند تا حدودی متفاوت است».

وی ضمن بیان این تذکر که «درباره ابعاد این اختلاف نباید اغراق کرد» گفت: «واقعی ترین اختلاف میان دو طرف این است که امریکا حس می کند ناچار است یک زیر ساخت محدود غنی سازی را بپذیرد و عدم انحراف ایران را از طریق شفافیت پروتکلی تضمین کند ولی اسراییل و سعودی عقیده دارند هیچ زیرساختی برای غنی سازی نباید در ایران وجود داشته باشد».