با اینکه این تصور وجود دارد که کسانی که کامل ترین و بهترین کار را در دنیا انجام داده اند مستحق گرفتن جایزه هستند اما بعضی وقت ها هم قضیه برعکس می شود و جایزه برتر به افرادی اعطا می شود که اتفاقا بدترین کار را انجام داده یا احمقانه ترین ایده را داشته اند.
نکته جالب اینجاست که با اینکه به نظر می رسد شاید خیلی ها دوست نداشته باشند اسمشان به عنوان برنده این جایزه های احمقانه سر زبان ها بیفتد اما باز هم افراد زیادی پیدا می شوند که دقیقا برای گرفتن این عنوان و بردن این جوایز خودشان را به آب و آتش می زنند.

جایزه برادران بزرگ
جایزه برادران بزرگ یا بیگ برادر از عجیب ترین جوایزی است که هر ساله در آمریکا اهدا می شود. این جایزه به اشخاص یا سازمان هایی تعلق می گیرد که بیشترین تلاش برای دستیابی به حریم شخصی مردم را انجام داده اند یا رازهای مهمی از زندگی افراد را فاش کرده اند.
نکته جالب اینجاست که چون این اطلاعات از زندگی شخصی مردم در سایت ها و کنفرانس های مختلفی بیان شده، به همین خاطر کمپانی گوگل هم چندین بار به خاطر گذاشتن این اطلاعات در سایت های مختلف، این جایزه را دریافت کرده است.
جایزه برادران بزرگ الهام گرفته از رمان جورج اورول است که در سال 1984 به چاپ رسید. در این کتاب نویسنده تاکید کرده بود که برادران واقعی همیشه با چشمانی باز مراقب زندگی مردم هستند. در این رمان زندگی مردم به طور مخفیانه توسط عده ای تحت نظر گرفته شده و رازهای آنها فاش می شد به طوری که هرگز مشخص نمی شد این اسرار چگونه به دنیای خارج از محیط زندگی شان راه پیدا کرده است.

جایزه ایگنوبل
این جایزه الهام گرفته از جایزه نوبل است اما نمونه تمسخرآمیز آن به شمار می رود. این جایزه در اوایل ماه اکتبر هرسال به 10 نفر از کسانی داده می شود که موفقیت یا اختراع آنها در ابتدا باعث خنده و تمسخر شده و نمی توان این آزمایشات را برای بار دوم انجام داد.
ایگنوبل توسط مجله طنز علمی که تحقیقات غیرممکن را به چاپ می رساند در دانشگاه هاروارد داده می شود و شامل تمام رشته ها از جمله فیزیک، شیمی، ادبیات و صلح می شود. برای مثال در یکی از تحقیقاتی که موفق شد جایزه ایگنوبل را دریافت کند گفته شده بود که سیاهچاله های فضایی می توانند به تنهایی یک جهنم باشند.
در طی این مراسم شنوندگان می توانند با پرتاب موشک های کاغذی یا گفتن حوصله ام سررفت مسخره بودن یک مقاله یا طرح را اعلام کنند. تا به حال بیشترین مبلغ که 5/7 میلیون دلار بوده است به طرحی داده شد که اگر در جنگ از بمب های خنده آور استفاده کنند سربازان دشمن قادر به جنگیدن نخواهند بود.

جایزه پا در دهان
پا در دهان نام یکی از عجیب ترین جوایزی است که هر سال در انگلیس به بدترین و احمقانه ترین جملات نقل شده در عموم به وسیله چهره های سرشناس چه هنری، علمی و سیاسی داده می شود. جمله ای که در سال 2010 باعث شد تا نویسنده آن یعنی «ریچاردگر» برنده این جایزه باشد، اینطور بود: «من می دانم چه کسی هستم. هیچ کس غیر از من نمی داند من چه کسی هستم. اگر من یک زرافه بودم و کسی به اشتباه فکر می کرد مار هستم باز هم اطمینان داشتم یک زرافه هستم و هرگز به اشتباه نمی افتادم.»
برنده 2011 به نام نائومی کمپبل گفته بود من واقعا انگلیس را دوست دارم و از آن بیشتر، غذاهای انگلیسی را. در واقع هرگز در تمام عمر هیچ چیز دیگر را به اندازه یک ظرف پاستا دوست نداشته ام.»
در سال 2008 نیز جورج بوش به خاطر گفتن «من می دانم به چه چیزی اعتقاد دارم. من همیشه در مورد آنچه اعتقاد دارم صحبت خواهم کرد و مطمئنم هر آنچه که من به آن اعتقاد دارم درست است.» در یک برنامه زنده، برنده این جایزه احمقانه شد.

جایزه استلا
جایزه استلا با الهام از شکایت زنی به نام استلا لایبک مرسوم شده و برای اولین بار در سال 2002 اعطا شد. در سال 1992 استلا لایبک در حال مسافرت با اتومبیل نوه اش بود که در میانه راه یک لیوان قهوه مک دونالد خریداری کرد.
او لیوان را در میان زانوهای خود گذاشته و آن را باز کرد تا خامه را به قهوه اضافه کند اما ناگهان لیوان واژگون شد و باعث شد پاهای استلا دچار سوختگی درجه سه شود. پس از این ماجرا استلا به خاطر داغ بودن بیش از حد قهوه از رستوران مک دونالد شکایت کرد و موفق شد مبلغ 2 میلیون و 200 دلار از مک دونالد جریمه بگیرد.
هم اکنون این جایزه به کسانی تعلق می گیرد که احمقانه ترین شکایت را به دادگاه ارائه داده و البته توانسته اند خسارت دریافت کنند. برای مثال در سال 2007 روی پیرسون توانست از یک شرکت لوازم خانگی به خاطر گم شدن زیرشلواری اش در ماشین لباسشویی مبلغ 65 میلیون دلار جریمه دریافت کند که در نتیجه جایزه استلا را نیز به خود اختصاص داد.

جایزه بدترین کتاب
جایزه بدترین کتاب به بدترین کتاب های سال هم از نظر موضوع، هم تصاویر و هم جلد اعطا می شود. البته کاملا مشخص است که کتاب هایی که هم محتوای آنها و هم جلدشان بدترین موضوع را داشته باشند در اولویت قرار خواهند گرفت. این جایزه برای اولین بار در سال 2006 به نویسنده کتاب کودکان و مادران داده شد.
این کتاب آنقدر از نظر محتوا و تصاویر ضعیف بود که هر کدام از عوامل آن از جمله طرح جلد، باب شی، تصویرگران مارک نیوگاردن و مگان مونتاگو و داستان نویس دیوید هوروویتز به طور جداگانه جایزه دریافت کردند.
این کتاب تا به حال بیشترین جایزه را به خود اختصاص داده است. پس از آن کتاب کابوی و اختاپوس نوشته جان سیزسکا به خاطر داشتن بدترین عکس ها و تصاویر رکورددار بیشترین رأی شده است.

جایزه داروین
برای دریافت جایزه داروین نیازی به زنده بودن نیست زیرا این جایزه به کسانی تعلق می گیرد که به خاطر حماقت خود جانشان را از دست داده اند. این جایزه از قانون زندگی و مرگ داروین الهام گرفته شده و اینکه روزی زمین دوباره از وجود انسان ها تهی خواهد شد.
تا به حال این جایزه به تعدادی از کسانی که به خاطر کارهای احمقانه خود جانشان را از دست داده اند تعلق گرفته است. برای مثال جایزه داروین در سال 2003 به یک برزیلی که برای تست نشتی گاز از فندک استفاده کرد و در سال 1987 به کسی که برای فیلمبرداری از یک چترباز بدون داشتن چتر خود را از هواپیما به پایین پرتاب کرد، تعلق گرفت.
از دیگر کسانی که این جایزه را دریافت کردند می توان به یک شیشه ساز که برای آزمایش مقاومت آن خود را محکم به طرف شیشه پرتاب کرد و از طبقه بیست و چهارم پایین افتاد اشاره کرد.

جایزه پیگوسوس
طرح جایزه پیگوسوس برای اولین بار توسط شعبده بازی به نام جیمز رندی ارائه شد و به کسانی داده می شود که کاری خارق العاده و ماوراءالطبیعه انجام دهند. این جایزه برای اولین بار به روانشناسی اعطا شد که ادعا می کرد می تواند از چشمان خود اشعه مغناطیسی متصاعد کند.
همچنین این جایزه تا به حال به احضارکنندگان ارواح نیز داده شده است. البته حتما لازم نیست آنها روحی را در مقابل داوران ظاهر کنند بلکه کسانی که بهترین نمایش را داشته باشند نیز برنده خواهند شد. جالب اینجاست که این جایزه درست در روز اول آوریل که روز دروغ آوریل نامیده می شود به برنده داده خواهد شد.
جایزه پیگوسوس در واقع طرحی از یک خوک پرنده است که رندی برای سایت خود طراحی کرده بود. این طرح بسیار جالب به نظر می رسد زیرا هرگز امکان ندارد که یک خوک بتواند پرواز کند و برای کسانی که ادعا می کنند کارهایی خارق العاده انجام می دهند بسیار مناسب است.

جایزه تمشک طلایی
جایزه تمشک طلایی که به طور مختصر رازیس نامیده می شود، جایزه ای است که به بدترین فیلم سال اعطا می گردد یعنی درست برخلاف جایزه اسکار. این جایزه که یک تمشک فلزی بزرگ به رنگ طلایی است، برای اولین بار توسط ناشری به نام جان ویلسون در سال 1981 به فیلم مامامیا داده شد.
او در یک میهمانی فیلم هایی را که به نظرش بسیار ضعیف بودند برای دوستان خود نمایش داده و از آنها خواست تا بدترین را انتخاب کنند.
البته این جایزه هم اکنون به بدترین بازیگر و هر موضوع دیگری که به فیلم تعلق داشته باشد نیز داده می شود. برنده شدن در تمشک طلایی بر اساس رأی 650 نفر از خبرنگاران، دوستداران سینما و سینماگران باتجربه است که از 45 ایالت آمریکا و 19 کشور دیگر برای قضاوت دعوت می شوند.

جایزه کتانی بدبو
در سال 1975 مسابقه ای برای فروش کفش های کتانی یک فروشگاه برگزار شد که این مسابقه تا سال 1988 به یک فستیوال سالانه تبدیل شد. در این مسابقه نشان داده می شد که چطور یک کتانی می تواند بدون رسیدگی و تا لحظه پاره پاره شدن کار کند.
پس از آن در سراسر آمریکا جایزه ای برای کسانی که از کتانی های خود بیشترین استفاده را می کنند در نظر گرفته شد. تعداد زیادی از شرکت کنندگان بین 5 تا 15 سال سن داشتند. قضاوت بر اساس زمان خرید تا خراب شدن کتانی، پاشنه، بندها، کف و زبانه بود و حتی کفشی که بدترین بو را داشت در اولویت قرار می گرفت.
در این مسابقه که هر سال در ایالاتی چون میشیگان، جورجیا، یوتا و کالیفرنیا برگزار می شود علاوه بر جام مبلغی برابر با 2500 دلار نیز به برنده داده می شود. در سال 2011 جایزه کتانی بدبود به یک کتانی نایک متعلق به نوجوانی 17ساله داده شد که در مدت زمان استفاده، شسته نشده و بوی بسیار بدی داشت.

جایزه فانوس روج
همانطور که تمام ورزشکارانی که در مسابقات ورزشی مقام اول را کسب می کنند، جایزه می گیرند، چند سالی است به ورزشکارانی که در مسابقات مقام آخر را هم به دس تمی آورند جایزه ای داده می شود. جایزه لنترن روج جایزه ای است که به آخرین نفر در مسابقات دوچرخه سواری اعطا می شود.
این موضوع باعث شد تا دوچرخه سوارانی که موفق نمی شدند بین 5 نفر اول باشند سعی کنند از بقیه دوچرخه سواران عقب مانده و حداقل جایزه لنترن را دریافت کنند. آنها برای عادی نشان دادن نقشه خود تلاش می کردند تا نشان دهند دوچرخه شان دچار مشکل شده یا پای آنها آسیب دیده و باید بقیه مسابقه را آرام تر ادامه دهند.
همین امر دلیلی شد تا مسوولان مسابقات دوچرخه سواری در مسابقات سالانه تور دوفرانس قانونی بگذارند که هر دوچرخه سواری که در مسابقات نفر آخر شده و جایزه لنترن را دریافت کند حق شرکت در مراحل بعدی مسابقات را نیز نخواهد داشت