شناخت تازه از کوتوله‌های قهوه‌ای

[Shahryar]

کوتوله‌های قهوه‌ای تا‌به‌حال دنیاهایی شبیه سیارات گازی و ناتوان در تولید همجوشی هسته‌ای هیدروژن تصور می‌شدند که نور بسیار ضعیف آنها فقط در تابش فروسرخ ردیابی می‌شد، اما خبرهای تازه حاکی از کوتوله‌ای قهوه‌ای است که تحت تأثیر میدان مغناطیسی همدمِ ستاره‌ای خود گرم و تابان شده است. کوتولهِ قهوه‌ای دیگری منبع تابش‌های تَپ­‌مانند رادیویی -‌مثل تَپ‌اخترها- شناخته شده و کوتوله‌ای دیگر که مانند یک ستاره در حال تغذیه کوتولهِ سفیدی در همسایگی خود است.

 [External Link Removed for Guests] 

کوتوله‌های قهوه‌ای اجسامی اسرارآمیزند که برای ستاره بودن زیادی کوچک و برای سیاره بودن زیادی بزرگ‌اند. آنها را گاهی <ستارهِ نارس> می‌نامند زیرا جرمشان آن‌قدر کم است که نمی‌توانند در هستهِ خود همجوشی هسته‌ای -‌عامل اصلی درخشش ستاره‌ها- راه بیندازند (گرچه کوتوله‌های قهوه‌ای پُرجرم‌تر در دوران جوانی مدت نسبتاً کوتاهی با همجوشی دوتریومِ ضعیف می‌درخشند اما گرمای مرکزی کافی برای همجوشی هیدروژن -‌مانند ستاره‌ها- ندارند). این اجرام از ۱۵ تا ۸۰ برابر مشتری -‌پُرجرم‌ترین سیارهِ منظومهِ شمسی- جرم دارند. دانشمندان سال‌ها می‌دانستند که آنها وجود دارند اما تا سال ۱۳۷۴/۱۹۹۵ هنوز چنین جرمی کشف نشده بود. البته تا به حال چند دوجین از آنها کشف شده‌اند.
[External Link Removed for Guests]