اگر در گذشته سیارات سرگرمی خوبی برای مردمان باستان بوده اند، امروزه اما چهار سیاره زمین گون (داخلی) به سوژه اصلی منجمان در مطالعات سیاره ای بدل شده اند ...
سیارات عطارد، زهره، زمین و مریخ را به ترتیب فاصله شان از خورشید با یک خط فرضی به هم وصل کنید. خواهید دید که توزیع سیارات به لحاظ اندازه تقریبا متقارن خواهد بود بطوریکه دو سیاره بزرگتر در میان دو سیاره کوچکتر قرار می گیرند. و اگر این ویژگی از دل حلقه ای از ذرات شنو خرده سنگ پدیدار شده باشد چنین تقارنی تصادفی نخواهد بود.
«براد هانسون»(Brad Hansen) از دانشگاه کالیفرنیا موفق به ساخت یک شبیه سازی عددی شده است تا دریابد چگونه حلقه ای از مواد سنگی در دوران اولیه منظومه شمسی منجر به شکل گیری سیارات شده است. او متوجه شد که در این شبیه سازی دو سیاره بزرگتر نزدیک به لبه های داخلی و خارجی حلقه شکل می گیرند (مانند زمین و زهره) و تعدادی جرم کوچکتر نیز در میانه حلقه تشکیل می شود. این اجرام توسط دو جرم بزرگر به اطراف پراکنده می شوند و چنانچه در بین راه برخوردی با آنها صورت گیرد می توانند در مدارهایی پایدار قرار گیرند، مشابه با مدارهای عطارد و مریخ. آنهایی هم که در بیرون از حلقه قرار گرفته اند قادر به جرم اندوزی و افزایش جرم خود نبوده و کوچک و خرد باقی خواهند ماند.
به اعتقاد هانسون این نتیجه با خصوصیات پیشین عطارد و مریخ به خوبی سازگار است. او که این مطالب را در جلسه انجمن نجوم امریکا بیان می کرد در ادامه افزود:" هر دو سیاره ی کوچک ویژگی هایی دارند که می تواند ناشی از برخوردهای عظیم باشد.
در یکی از اجراهای شبیه سازی هانسون زمین نیز ضربه ای را دریافت کرد، بسیار شبیه به ضربه ای که گفته می شود منجر به پیدایش ماه شده است.
منبع : www.nojumnews.com