بنا به اظهارات توماس راو (Thomas Rowe)، سازنده این دلفین های مصنوعی، امید آن می رود که در سال 2007 این وسیله که قطعا کاربردهای بسیاری مانند نجات افراد در شرایط ناملایم جوی نیز خواهد داشت، برای استفاده آماده باشد.
او در این باره معتقد است : "این دلفین ها که قادرند مسافت 300 مایل را بدون سوخت گیری مجدد طی کنند، علاوه بر استفاده تفریحی، به عنوان تاکسی های آبی، بدون شک کاربردهای بسیار دیگری نیز خواهند داشت."
در حقیقت عملی کردن این ایده بسیار فراتر و دشوارتر از تنها ارائه یک وسیله جدید به بازار است.
راجر هاگی (Roger Hagie) مدیر مسئول شرکت کاوازاکی موتورز (Kawasaki Motors) در این باره اظهار داشته : "هر چند این ایده بسیار جالب است اما در عین حال اولین باری نیست که مطرح شده است."
این دلفین مکانیکی به یک موتور 425 اسب بخار مجهز است و قادر است با سرعت 55 مایل بر ساعت آب ها را در نوردد. مسافرین با کمربندهای ایمنی دو طرفه (four-point) مانند کمربندهایی که در ماشین های مسابقه استفاده می شوند، تجهیز خواهند شد.
دلفین ها طوری طراحی شده اند که در شرایط نامناسب نیز امنیت لازم را دارا باشند و در مقابل بادهایی با شدت 200 مایل بر ساعت نیز مقاومت کنند، به همین منظور در ساخت بدنه آنها از Kevlar، الیاف مخصوصی که در جلیقه های ضد گلوله استفاده می شود، به کار رفته است.
توماس راو امیدوار است موانعی که در حال حاضر در سر راهش وجود دارد در آینده نزدیک مرتفع شود و او قادر به واقعیت بحشیدن به رویای دیرینه اش باشد.
تصویب و تایید این محصول توسط گارد ساحلی آمریکا، یکی از مشکلات ارائه آن به عنوان وسیله ای است که مشابهش وجود ندارد.
بر طبق اظهارات سخنگوی گارد ساحلی، آنجلا مک آردل (Angela McArdle)، در حال حاضر سازندگان این دلفین به درستی نمی دانند که این وسیله را جزو زیردریایی ها تلقی کنند یا خیر؟ برای به ثبت رساندن، باید دلفین ها را در یک دسته قرار داد، یا جزو زیر دریایی ها یا در زمره تجهیزاتی که بر سطح آب حرکت می کنند و متاسفاته مابین این دو گروه هیچ انتخاب دیگری وجود ندارد که بتوان این وسیله را در آن قرار داد.
یکی دیگر از موانع موجود بحث هزینه و قیمت است که مطلقا ارزان تمام نخواهد شد. قیمت فروش در حدود 350 هزار دلار پیش بینی شده و توماس راو امیدوار است با افزیش میزان تولید، بتوان این رقم را تا مرز 120 هزار دلار برای مدل دو سرنشینه این تاکسی های آبی کاهش داد.
به هر حال چنین رقمی به هیچ وجه قابل مقایسه با قیمت 9500 دلاری که سال گذشته مصرف کنندگان برای یک خودروی آبی شخصی پرداخت نموده اند، نمی باشد.
علیرغم کلیه این مشکلات، توماس راو که از سال 1988 بر روی این پروژه مشغول به کار است، نه تنها ناامید نشده بلکه اخیرا تصمیم به آزمایش آن در مکان های مختلف کشور دارد، او در این باره اظهار داشته : "تا کنون در 23 ایالت مختلف این تاکسی آبی را آزمایش نموده ایم و هر بار با کنجکاوی و استقبال ساکنین مواجه شده ایم که برایمان بسیار خوشحال کننده بوده است."
edition.cnn.com
