به گزارش خبرنگار «بازتاب ورزشی» به نقل از سایت «جربرید»، رینولد در بيست سالگي موفق شده بود بيشتر مسيرهاي سوخت كوهستانهاي Dolmits و آلپ غربي را همراه با برادرش «گونتر» صعود كند و به تدريج سبك جديدي را در كوهنوردي جهان با فلسفه خودش مبني بر صعود سبكبار به روش آلپي را ايجاد كرد.«گونتر» پس از آن در اثر بهمن در نزديكي كمپ اصلي قله «نانگاپاربات» جان خود را از دست داد.
آنها موفق شده بودند براي نخستين بار از جبهه موسوم به «روپال» به اين قله بالاي 8000 متر صعود كنند. اين نخستين صعود «مسنر» و برادرش در كوهستانهاي هيماليا بود كه ضربه روحي سختي را به «رينولد» وارد كرد و چند سال طول كشيد تا بر پيامدهاي اين ضربه روحي غلبه كند.
وي پس از نخستين صعود بدون اکسیژن و تكنفره به «نانگاپاربات» و «اورست» اولين انساني شد كه هر چهارده قله بالاي هشت هزار متر را صعود كرده و سومين نفري كه هفت قله را صعود كرده بود. او يك افسانه زنده در ميان كوهنوردان جهان است.
خودش ميگويد: «صعودهاي به ياد ماندني من به اورست بدون اكسيژن و صعود انفرادي به نانگا پارپات قابل تکرار نيستند». او خودش صعود جالب توجهش به «گاشربروم 1 و 2» به همراه «هانس كامرلندر» در سال 1984 را يكي از عاليترين دستاوردهايش در هيماليا ميداند.
در سال 1975 او و «پيتر هابلر» اعلام كردند كه قصد دارند يك قله بالاي هشت هزار متر را به روش آلپي صعود كنند. او منظور خود را از سبك آلپي اينگونه بيان كرد: «شروع صعود از پايين كوهستان بوده در صورت يافتن محل مناسب و نياز كمپ موقت احداث ميشود. هيچ تعيين مسيري انجام نشده و از اكسيژن استفاده نميشود».
آنها بدون طناب و پس از جا گذاشتن بيشتر وسايل خود در راه موفق به صعود سریع به «Hidden peak » از مسيري جديد شدند. اين دومين صعود موفق به اين قله بود.
چيزي كه بيش از همه مسنر را در يادها نگه ميدارد و به طور واقع نشاندهنده تواناييهاي اوست، اين است كه تا به امروز او تنها انساني است كه از جبهه بسيار خطرناك و سخت «روپال» به «نانگاپاربات» و به تنهايي به قله اورست صعود كرده است. امروزه اين كوهستانها آنقدر شلوغ است كه كسي نميتواند ادعا كند صعود انفرادي كرده است به اين معني كه صعود وي از كمپ آخر تا قله بدون كمك هيچ شخصي صورت گرفته است. البته بايد توجه كرد كه صعود وي در تابستان انجام شد كه فصل بادها و بارشهاي موسمي ميباشد.
مسنر همچنين يكي از معدود غربيهايي است كه ادعا كرده موفق به رويت Yeti (موجود عظيمالجثه پشمالويي به شكل انسان كه گفته ميشود در كوهستانهاي هيماليا زندگي ميكند و به Snow man هم معروف است) شده است. او گفته كه دو بار او را ديده است که بار آخر آن در آخرين سفرهايش به منطقه يخچال «كاراكروم» بوده است و ادعا كرده كه عكسهايي را نيز از وي تهيه كرده است.
عدهاي بر اين باورند كه شخصيت مسنر پس از صعودهايش به ارتفاعات بالا به علت عدم استفاده از اكسيژن و آسيبهاي مغزي تغيير كرده است و از او به عنوان نمونهاي هشداردهنده از پيامدهاي حضور در ارتفاعات زياد نام می برند. «ناظر صابر» كوهنورد پاكستاني كه در چند صعود همراه مسنر بوده گفته بود كه مسنر را با كشيدن حشيش در ارتفاع زياد آشنا كرده است ولي او اين كار را دوست نداشته.
به هر حال «مسنر» نه تنها شهرت زيادي را به دست آورد بلكه شخصيت قوي او باعث شد خيليها در مورد او اظهارنظر كنند.
او در صعودهايش در دهه 1970 با انتقادات زيادي روبهرو شد و بسياري از شكستهاي وي خوشحال ميشدند و او را متهم به آسيبهاي مغزي ميكردند. او طي دو صعود اولش در هيماليا سه همنورد خود از جمله برادرش را از دست داد و پس از بازگشت به وطن متهم به جا گذاشتن دوستانش در كوهستان شد و يا مانند گاشربروم متهم به رد شدن از روي اجساد براي رسيدن به قله.
عدهاي محاسبه كردهاند كه او در صعودهايش 9/99 درصد شانس كشته شدن داشته است اما طبق همين آمار و محاسبات او داراي تواناييهاي فيزیكي و روحي بسيار بالا همراه با ذهني فعال است كه به او توانايي اين را داده كه در وضعيتهاي بسيار سخت تصميمهاي درستي بگيرد.
البته مسنر تنها يك كوهنورد بزرگ نبود. در سال 1990 او دوباره با پيمايش قطب جنوب به صورت پياده نامش را مطرح كرد و سپس هم قطب شمال را پيمايش كرد.
اما بيشك خاطرات مسنر به عنوان يك كوهنورد بزرگ و يك اسطوره واقعي در كوهنوردي تا چند دهه ديگر نسلهاي مختلف كوهنوردان را به خود مشغول خواهد كرد.
مسنر در سال 2004 صحراي «گوبي» را در شش هفته از شرق به غرب پيمايش كرد.
در تابستان سال 2000، سي سال پس از صعود موفقيتآميزش به «نانگاپاربات» به اين قله بازگشت و تصميم گرفت از مسيري تازه صعود كند. «هوبرت»، برادر وي نيز با او بود ولي مسير را براي صعود بسيار خطرناك ارزيابي كردند.
كارنامه مسنر:
1964 : بيش از 500 صعود در کوهستانهای آلپ شرقي به طور عمده در دولمیتس
1965: جبهه شمالي اورتلر (اولين صعود)
1966: يروپاجا
يروپاجا چيكو (اولين صعود)
واكر اسپور
جبهه شمالي روجتا آلتا دي بوسكوترو
1967: جبهه شمال غربی کی وتا (اولين صعود)
یال شمالي انگر (اولين صعود زمستاني)
جبهه شمال شرقی انگر (اولين صعود)
جبهه شمالی فورچتا (اولين صعود زمستانی)
1968: جبهه شمالی انگر(اولین صعود زمستانی)
1969: جبهه شمالي دقووا (انفرادي)
جبهه جنوبي مارمولاتا (انفرادي)
کی وتا (انفرادي)
صعود از دیواره یخی تقریبی 90 درجه
1970: نانگاپاربات (8125 متر، جبهه روپال، اولين صعود، تنها صعود)
1971: صعودهايي در نپال، پاكستان، ايران، آفريقاي شرقي و گينه نو
1972: ماناسلو (8156 متر، جبهه جنوبي)
نوشاق (7492 متر، در هندوكش)
1973: جبهه شمال غربي پلمو (اولين صعود)
جبهه غربی فورچتا (اولين صعود)
1974: جبهه شمالي ایگر (ده ساعت)
آكونكاگوا (6959 متر، جبهه جنوبي، اولين صعود)
1975: لوتسه (8516 متر، جبهه جنوبي، ناموفق)
جبهه شمال غربي گاشربروم يك (اولين صعود به روش آلپي)
1976: مك كينلي (6193 متر)
ديواره خورشيد نيمه شب (اولين صعود)
1977: دالاگيري (8167 متر، ناموفق)
1978: اورست (8850 متر، اولين صعود بدون اكسيژن)
نانگاپاربات (8125 متر، جبهه «دمير» اولين صعود انفرادي يك قله هشت هزار متري)
كليمانجارو (5963 متر،اولين صعود ديواره بریچ)
1979: K2 (8611 متر، اولين صعود به روش آلپي)
آمادابلام (عمليات نجات)
1980: اورست از جبهه شمالي (8850 متر، اولين و تنها صعود انفرادي واقعي)
1981: شيشا پانگما (8012 متر)
جبهه شمالي چام لانگ (7317 متر، اولين صعود)
1982: «كانچن جونگا» جبهه شمالي (8589 متر، اولين صعود)
گاشربروم دو (8035 متر)
برودپيك (8048 متر)
چوايو (8222 متر تلاش براي صعود زمستاني)
1983: چوايو (8222 متر به روش آلپي)
1984: گاش بروم يك و دو (اولين تراورس بين دو قله 8000 متري)
1985: آناپورنا از جبهه شمال غربي (8091 متر، اولين صعود)
دالاگيري يال شمال شرقي (8167 متر، به روش آلپي)
1986: ماكالو (8485 متر، صعود زمستاني ناموفق)
ماكالو (8485 متر)
لوتسه (8511 متر)
مونت وینسون (4897 متر در قطب جنوب)
1987: سفر به بوتان و پامير
1988: سفر به تبت و مشاهده Yeti
1989: لوتسه (8511 متر، تلاشي از جبهه جنوبي)
1990: قطب جنوب (اولين پيمايش پياده، 2800 كيلومتر در 92 روز)
1991: پيمايش بوتان (شرق به غرب)
1992: پيمايش صحراي تاكلاماكان (جنوب به شمال)
1993: سفر به دوپلو، موستانگ و ناحيه مانانگ در نپال، پيمايش گرينلند (از جنوب شرقي به شمال غربي 2200 كيلومتر)
1994: اكتشاف در كوهستانهاي هيماليا در هند (6543 متر)
روونزوري (5119 متر، اوگاندا)
1995: تلاش براي پيمايش قطب شمال (از سيبري به كانادا)
بلوچا (4506 متر، سيبري)
1996: سفر به شرق تبت
1997: اكتشاف در كاراكروم
سفر به خام (شرق تبت)
فيلمي مستند در مورد Ol Doniyo Lengai در آفريقا
1998: سفر به كوهستنهاي آلتايي (مغولستان)
سفر به پونا د آتاكاما (آند)
1999: مستندي در مورد كوهستانهاي سانفرانسيسكو، آمريكا
2000: جورجياي جنوبي
نانگاپاربات (8125 متر تلاش براي صعود از مسيري جديد)
2002: كوتوپاكسي (آند)
2004: پيمايش صحراي گوبي
منبع: سايت جربريد
