لولوها و هالوها

[aseman10]

اين روزها فيلم ضد ايراني «300» به كارگرداني يك فيلم ساز هاليوودي (زاك سنايدر) در آمريكا و برخي كشورهاي ديگر به اكران در آمده است. ماجرا به عهد قديم و جنگ هاي ايران و يونان برمي گردد. در قالب اين فيلم، 300 يوناني در كنار لئونيداس پادشاه اسپارت در برابر سپاه 120 هزار نفري خشايارشا كه همگي خشن و نادان و ناتوان تصوير شده اند، مقاومت مي كنند و طرف يوناني (سمبل دموكراسي در برابر وحشي گري) به پيروزي مي رسد. فيلم آن گونه اغراق آميز بود كه صداي منتقدان و رسانه هاي آمريكايي را هم درآورد و با الفاظي نظير احمقانه، مغرضانه، غير واقعي و اغراق آميز مورد ارزيابي قرار گرفت.
اينكه كسي در هاليوود- پنتاگون فرهنگي صهيونيسم و سرمايه داري جهاني- چنين فيلمي بسازد كه در آن ايراني ها خشن اما ترسو و شكست خورده تصوير شوند البته پذيرفتني تر است تا اينكه برخي مدعيان همراهي با ملت ايران- در داخل كشور باشند يا از لندن و لس آنجلس و پاريس اظهار فضل كنند- نوعي قلم بچرخانند كه عريان تر و ناشيانه از نسخه هاي جنگ رواني هاليوودي و پنتاگوني، بر استيصال و ناتواني و شكست ايران در مناقشه با آمريكا اصرار داشته باشد. براي مثال يكي از همين مدعيان كه سوابق خدمتگزاري مطبوعاتي به دربار پهلوي دارد و اينك در اروپا اقامت گزيده، از طريق سايت نشاندار «روز»، ادعا كرده شركت ايران در كنفرانس امنيتي بغداد از سر ترس و اجبار بود چرا كه كشتي اش به گل نشسته و به خاطر فشارهاي مؤثر به مذاكره با آمريكا تن داده است. بعد هم براساس اين تحليل موهوم، اظهار فضل ديگري كرده مبني بر اينكه كاش مسئولان زودتر از آن كه عرصه اين گونه تنگ شود، از حمار بد عهد شيطان پايين آمده بودند تا به اين وضع دچار نشوند. شبيه اين مضمون را پايگاه هاي مطبوعاتي و اينترنتي هماهنگ با موج بيگانه طي ماه هاي اخير كوك كرده اند.
در اينكه جماعتي با حمار شيطان هم پا شده اند، البته شكي نيست. وگرنه دليلي نداشت شركت مقتدرانه ايران در كنفرانس بغداد را كه عملاً تبديل به صحنه محاكمه اشغالگران عراق به عنوان عاملان اصلي نا امني و بي ثباتي در عراق شد، حمل بر ترس و ضعف و درماندگي ايران نمي كردند و در شمار سياهي لشگرهاي هاليوودي پنتاگون قرار نمي گرفتند. اگر غرض و مرضي در كار نبود، همين طيف بايد اعتراف مي كردند كه نفس رفتن سفير عالي رتبه آمريكا (زلماي خليل زاد) به پاي پلكان هواپيماي هيئت ايراني، حاكي از پيام قدرت ايران است، همچنان كه اگر غير از اين آقاي خليل زاد يك دست دادن خشك و خالي با طرف ايراني را حمل بر «مذاكره سازنده رو در رو» نمي كرد. اگرچه مذاكره اي ميان ايران و آمريكا در آن نشست صورت نگرفت، اما مقامات متعدد آمريكايي چند روز قبل از نشست، از تمايل آرزوگونه خود براي مذاكره با طرف ايراني خبر داده بودند و البته با بي اعتنايي حكيمانه ايران مواجه شدند. خود اين ماجرا سنگيني كفه ايران را نشان مي داد. ضمن اينكه مذاكره سازنده اي كه خليل زاد از آن ياد مي كند، چيزي نبود جز اظهارات صريح نماينده ايران مبني بر اينكه اشغالگران و تروريست ها دور باطل افزايش ناامني را ايجاد كرده اند و مقدمه رفع نا امني خروج فوري اشغالگران همزمان با واگذاري امور به دولت عراق است. اما اينكه اين موضع صريح، «سازنده» تلقي شود، تداعي اظهارات يك مقام دون پايه در دستگاه يكي از حاكمان است كه ادعا مي كرد حضرت والا به او بسيار التفات و عنايت دارد. وقتي پرسيدند كه سندت كدام است، گفت همين كه ايشان با همان دو لب مباركشان شخصاً به بنده فرمودند پدرسوخته عوضي!(البته تعبير آن شخص، لفظ اهانت آميز ديگري است كه نگارنده معذور از آوردن آن لفظ است).
واقعيت آن چيزي كه در بغداد روي داد، جداي از اتفاق كلي تري كه ميان ما و آمريكا مي گذرد، نيست. آمريكا البته آرزويش اين است كه فضايي از فشار و تهديد فراهم كند و آنگاه در اين فضاي ارعاب- و صرفاً در اين فضا- پاي ميز مذاكره بيايد و باج بستاند. اما مشكل اساسي اين است كه طرف مقابل اصلاً به روي مباركش نمي آورد كه اين همه شلوغ بازي و قطعنامه و كنفرانس و تهديد به تحريم و حمله نظامي براي ترساندن و خالي كردن دل اوست. پس بايد لابد جماعتي ديلماج بسيج شوند و با گويشي فارسي كه تداعي خودي بودن كند، ملت و دولت ايران را بترسانند كه چرا متوجه نيستيد، آمريكا دنبال تهديد شماست و شما بي اعتنايي مي كنيد. پس غريزه ترستان كجا رفته؟!
واقعيت اين است كه به تعبير خبرگزاري روسي «ريانووستي»، «تضاد ايران و آمريكا، تضاد ابرقدرت قديمي با يك قدرت منطقه اي نيرومند شده است» و «چيزي كه واشنگتن را ناراحت كرده اين است كه ايران بخواهد بر روي فرايندهاي تهمين كننده منافع بلندمدت آمريكا اثر بگذارد. آمريكا نمي خواهد اين توان تهثيرگذاري را تقسيم كند آن هم در شرايطي كه هيچ كدام از تغييرات مورد نظرش در داخل حكومت ايران به وقوع نپيوسته است». با اين وجود جريان رسانه اي هماهنگ با پنتاگون مي كوشد برخي تك صداها را چنان پژواك دهد كه دوگانگي و تضاد و ترس را در ايران القا كند.
مضمون مورد نظر ريانووستي را نوام چامسكي تحليل گر آمريكايي به بياني ديگر در روزنامه گاردين نوشته است حاكي از اينكه «ايران نقطه اوج هلالي است كه از خود ايران تا عراق و سوريه و لبنان امتداد يافته و تابع دستورات آمريكا نيست. اين هولناك ترين كابوس براي واشنگتن درباره كنترل نفت جهان است... براي واشنگتن، گناه اصلي ايران نافرماني اي است كه از سال 1979 با بركناري شاه آغاز شد... آمريكا ممكن است در حالي كه مي كوشد چيزي را حل كند، اوضاع را وخيم تر كند. دولت بوش بي شك يك فاجعه غيرقابل تصور در عراق به وجود آورده و نتوانسته دولت قابل اعتمادي را براي خود در بغداد ايجاد كند... دولت ايران در سال 2003(4 سال پيش) پيشنهاد مذاكره را مطرح كرد كه با سرزنش آمريكا مواجه شد. يك سال بعد از آن، ايران و اروپا به توافق هايي در زمينه هسته اي رسيدند كه اروپا تحت فشار آمريكا، به معامله خود عمل نكرد. اگر آمريكا واقعاً مايل باشد جلو پيشرفت هسته اي نظامي ايران را بگيرد، بايد معامله اتحاديه اروپا با اين كشور را به اجرا بگذارد و با مذاكرات سازنده موافقت كند.»
بنابراين آمريكا در شرايط ضعف فعلي ذاتاً قائل به مذاكرات در سطح جهاني نيست چرا كه دقيقاً مي داند در چنين فرايندي تنها طرفي كه سرش بي كلاه خواهد ماند، خود اوست. بنابراين طي چند سال اخير صرفاً به اخلال در برابر اين فرايند سازنده براي صلح و امنيت جهاني همت گماشته است. آمريكا فقط يك نوع مذاكره را مي پسندد كه فقط «نمايش مذاكره» باشد و بتواند اين پيام را القا كند كه اين قدرت هاي تازه پا و اين ملت هاي مصمم به مقاومت! ديديد كه ايران هم بالاخره از پا درآمد و پاي ميز مذاكره با من نشست. همين و بس!
بنابراين ايران نه نيازي به مذاكره با آمريكا دارد و نه حداقل شرايط براي چنين مذاكره اي فراهم است. ايران قدرتمندانه، مدبرانه، حساب شده و گام به گام پيش مي رود و جاي پاي خود را در عرصه قدرت و سياست بين المللي محكم تر مي كند. كنفرانس بغداد هم خارج از اين مدار قابل فهم و ارزيابي نيست هم چنان كه روزنامه انگليسي اينديپندنت طي تحليلي، اين كنفرانس را سرآغاز احتمالي براي برون رفت آمريكا از اشغال فاجعه بار عراق ناميد و نوشت: «جدل نماينده ايران و آمريكا در كنفرانس بغداد بايد براي مقامات كاخ سفيد هشدار دهنده باشد كه مذاكره آسان نيست و بايد بهايي براي آن پرداخت. آيا اين بها، خاتمه دادن به بحران هسته اي با ايران است يا...؟ اما آمريكا براي برون رفت از اشغال فاجعه بار عراق چه بهايي را نبايد پرداخت كند؟... نماينده ايران به ديويد ساترفيلد نماينده آمريكا در كنفرانس گفته بود اتهامات شما درباره حمايت ما از تروريست ها، براي سرپوش گذاشتن بر ناكامي هايتان در عراق است... ظاهراً موضع ضد ايراني آمريكا در خصوص عراق مفهوم چنداني ندارد. آمريكا در حالي ايران را متهم مي كند كه به عنوان يك حقيقت، دولت عراق را احزاب بزرگي تشكيل دادند كه در ايران تأسيس شدند و رشد كردند. به عبارت ديگر ايران، از قبل در بغداد است و همفكران آن، مديران نمايشي بودند كه در منطقه سبز در نزديكي وزارت خارجه تحت عنوان كنفرانس امنيتي بغداد برگزار شد. ايران دنبال خروج نيروهاي آمريكايي است همچنان كه نماينده اش خطاب به خليل زاد تأكيد كرد.»
اين حقيقت را علاوه كنيد به تحليل روزنامه فرانسوي فيگارو كه درباره كنفرانس نوشت: «آمريكا در اين مذاكرات در موضع دفاعي قرار داشت... جرج بوش در حالي دست دوستي به سوي ايران دراز كرده كه 5 سال پيش نام اين كشور را در فهرست محور شرارت قرار داده بود... نبرد جدي ميان دولت بوش و كنگره آمريكا بر سر تعيين تاريخي براي خروج نيروهاي آمريكايي از عراق آغاز شده و البته هر دو طرف ممكن است پس از اين نبرد تضعيف شوند. در هر صورت دولت بوش در موضعي دفاعي بر سر ميز مذاكره با دشمنانش نشست. رايس حتي براي پيدا كردن راهي براي مذاكره با ايران مجبور شد ديك چني را دور بزند. نتيجه اين است كه راهبرد واضحي وجود ندارد.»
و سرانجام علاوه كنيم به همه تحليل ها و خبرها، اين خبر ديروز روزنامه آمريكايي لس آنجلس تايمز را كه به نقل از مقامات ارشد ارتش و وزارت دفاع (پنتاگون) نوشت: «برنامه ريزان و طراحان ارتش آمريكا شروع به كار بر روي استراتژي عقب نشيني در صورت شكست طرح افزايش نيروها در عراق يا افزايش فشار كنگره كرده اند. اين استراتژي براساس تجربه آمريكا در السالوادور دهه 80 پايه ريزي شده است... مقامات پنتاگون مي گويند اين نقطه از دنيا (عراق) همواره به حضور بيگانگان حساسيت داشته است. شما در اين منطقه شانس ناچيزي براي پيروزي داريد و امكان نفوذ با نيروهاي گسترده محكوم به شكست است.»
راستي پياده نظام هاي پنتاگون، چقدر بايد تحميق شده باشند كه در روزگار از كار افتادگي آمريكا، به جنگ خاورميانه اسلامي و پيشاهنگ آنها، ملت شجاع ايران فرستاده شوند. امثال مسعودخان بهنود راعرض مي كنم. نكند باورشان شده با بيل مي توان در برابر سيل ايستاد. آنها آيا بازيگران نقش رزمي و جنگي اند يا قرار است نقش مضحكه آميز هالو هفت شنبه ها را در فيلم هاي كمدي ايفا كنند؟