اینطور که پیش میره
من حدس می زنم تنها یه جور حالیش میشه
و یک کسی هست که حالیش کنه
اون نه با زبان حرف میزنه
نه احتیاج به سواد خاصی داره
اون زمونه است
زمونه
به آدم همه چی رو حالی میکنه
این بابا که جای خودشو داره
به خیلیها که آدم نمیشن با چوب معلم و پدر ...
زمان همه چیزو یاد میده
و چه سخته
ما خودمون وقتی عزیزی رو از دست میدیم تازه می فهمیم حضور اون چی بود و تازه درک میکنیم چه بلای سرمون اومده
اون بنده خدا هم وقتی ببینه کسی دیگه دست محبت به سرش نمی کشه...
خدای ناکرده بردنش مراکز نگهداری از این آدمها
اون وقت می فهمه
پس دیگه فکر نکنین
دعا کنید ما که بینا هستیم قدر عزیزانمون رو قبل از این که از دستشون بدیم بدونیم
