دوستی از دوستان خود به من بنما

[كيارش]

روزی عیسی (ع) در مناجات گفت: خداوندا! دوستی از دوستان خود به من بنما. در ساعت جواب آمد: ای عیسی! در فلان بیابان رو که آنجا ما را دوستی است او را دریاب. چون عیسی (ع) این ندا شنید، رو به بیابان نهاد و رفت. زنی را دید که نه چشم داشت و نه دست و نه پا، افتاده، مور و مگس بر وی جمع آمده و آن زن، ورد زبانش بود. عیسی (ع) گوید: چون آن زن را بدان طریق بدیدم و این کلمات از وی شنیدم، متعجب شدم، پیش رفتم و بدان زن سلام کردم. گفت: علیک السلام یا روح الله. گفتم: ای زن! تو هرگز مرا ندیده ای، چه دانستی که من عیسی ام؟ زن گفت: آن دوست که تو را به من راه نمود، مرا معلوم کرد. گفتم: ای زن! تو را نه چشم، نه دست و نه پا. اندام تو تباه شده، کدام نعمت خدا را شکر می کنی؟ گفت: الحمدلله، دلی دارم ذاکر و زبانی دارم شاکر و تنی دارم صابر و خدا را به یگانگی یاد می کنم که هر چه آلات معصیت بود، از من حق تعالی برداشت؛ اگر چشم داشتمی به نامحرم نگاه کردمی و اگر دست داشتم لقمه ی حرام خوردم و اگر پا داشتم از پی لذات و شهوات می رفتم. این نعمت که حق تعالی به من داده، به هیچ کس نداده.

[External Link Removed for Guests]

[Mardaviz]

درود
«اگر من به زبان انسان ها و فرشتگان سخن بگویم،اما عشق و محبت نداشته باشم،طبلی پر هیاهو یا سنجی پر سروصدایم.واگر قدرت پیشگویی داشته باشم و همه رمزها و رازها و همه دانش هارا درک کنم،و اگر از چنان ایمانی برخوردار باشم که کوهها را جابجا کنم ،اما عشق و محبت نداشته باشم ،هیچ نیستم.اگر تمام اموالم را ببخشم،واگر بدنم را به آتش بسپارم،اما عشق و محبت نداشته باشم،هیچ نصیبی نمیبرم.محبت شکیبا و مهربان است؛محبت حسود یا خود ستا نیست؛خود پسند یا گستاخ نیست........محبت همه چیز را میپذیرد،همه چیز را باور میکند،به همه چیز امید میبندد،همه چیز را تاب می آورد........
زمانی که کودک بودم،کودکانه سخن میگفتم،کودکانه می اندیشیدم،کودکانه استدلال میکردم؛آن گاه که مرد شدم ،از راه و روش کودکانه دست کشیدم .اکنون در آینه تار میبینم،اما بعدها رو در رو .اکنون تا حدی میدانم؛اما بعدها کاملا درک خواهم کرد،درست همان زمان که کاملا درک شده باشم.
پس ایمان،امید،وعشق،هرسه ماندگارند؛اما عشق بزرگترین آنهاست»

[از نامه های پولس،رساله کورنتیان اول(1\13-13)]