10 دی ماه، سالروز خیزش مردم نخجوان برای پیوستن به میهن مادریشان (ایران) گرامی باد.
به دنبال سست شدن شیرازه حکومت استبدادی و ضد دینی شوروی در اواخر دهه 90 میلادی و امکان انجام حرکتهای مردمی در میان مسلمانان شوروی، در 10 دی ماه 1368 ( 31 دسامبر 1989) هزاران تن از مردم مسلمان نخجوان که با انعقاد عهدنامه های ننگین گلستان و ترکمانچای از ایران جدا مانده بودند، در کنار رود ارس در منطقه پلدشت جلفا و... در حاشیه مرزها تجمع کرده و با شعارهای « الله اکبر » « لااله الا الله » « یاددان چیخماز ایرانیمیز » ( ایران، هرگز فراموشت نمیکنیم ) در برابر مرزبانان روسی به اعتراض برخاسته و با کندن موانع مرزی و سیم خاردارها، خواستار پیوستن نخجوان به ایران و الغای معاهده های ننگین گلستان و ترکمانچای شدند. هزاران تن از اهالی با عبور از موانع مرزی و پشت سر نهادن مرزیانان روس به خاک میهن مادری خود وارد شده و از سوی مرزنشینان ایرانی مورد استقبال قرار گرفتند.
خبر این اتفاق بزرگ، در همان روزها در روزنامه های ایران نیز انعکاس یافت ... ای دریغا که آن فرصت طلایی برای الحاق نخجوان به ایران، در میان مقامات دولت وقت ایران که تازه از جنگ تحمیلی صدام فارغ شده بودند ، اهمیت تاریخی خود را باز نیافت ...
شگفت انکه سه سال بعد از این خیزش تاریخی، دولت باکو برای تحریف این قیام، اعلام کرد که مردم نخجوان خواستار اتحاد با آذربایجان ایران بودند! بعد از گذشت مدتی دولت نو پیدای باکو با استفاده از سکوت مقامات دولت وقت ایران، روز 10 دی ماه را به عنوان «روز آذری های جهان» اعلام کردند! تا به طور کلی ماهیت قیام مردم مسلمان نخجوان را از اساس تحریف کنند ......
در هر حال ، اقدام بزرگ مردم نخجوان در 10 دی ماه 1368 برای همیشه در تاریخ ثبت شد . البته این نخستین اقدام مردم نخجوان برای پیوستن به میهن مادری خودشان نبود . در زمان جنگ جهانی اول نیز مقامات و چهره های شاخص و معتمدین نخجوان با امضای رسمی تومار و ارسال آن به دولت ایران ، خواستار پیوستن دوباره به خاک وطن شده بودند... دولت ایران، چگونه این مطالبات تاریخی و واقعی هموطنان مسلمانی را که با زور و با عهدنامه های تحمیلی از وطن خود جدا شده اند، پاسخ خواهد گفت ؟...
گرامی باد یاد و خاطره خیزش تاریخی اهالی مسلمان و مظلوم نخجوان برای پیوستن به میهن مادری در 10 دی ماه 1368.
"برگرفته شده از وبلاگ ایران شمالی"
چو ایران نباشد تن من مباد بدین بوم و بر زنده یک تن مباد
