گر واژه‌هایی همچون “فقر”، “خشکسالی” و “محرومیت” هم نتوانسته است محرومیت‌ها و عقب‌ماندگی‌های تاریخی مردم مناطق جنوبی استان کرمان را سامان ببخشد؛ به‌طوری که نبود ابتدایی‌ترین امکانات، ساکنان بسیاری از مناطق جنوبی کرمان را به شدت آزار می‌دهد و این مهم جای بسی تأمل و تاسف دارد.
منطقه “تی‌آب” منوجان، در ۲۲ کیلومتری مرکز شهرستان، نقطه‌ای از خاک ایران اسلامی است که با وجود همه تلاش‌های دولت‌های نهم و دهم، هنوز هم مورد بی‌مهری قرار گرفته و محرومیت و فقر مطلق حاکم بر این منطقه بر همه این ادعاها صحه می‌گذارد.
“جهانگیر تشکری”، فرماندار شهرستان منوجان، در گفت‌وگو با ایسنا گفت: منطقه “تی‌آب” از توابع بخش مرکزی شهرستان در گذشته یکی از مناطق بزرگ و وسیع در شهرستان بوده است که به ندرت با توجه به خشکسالی‌های مکرر، مردم این منطقه به جاهای دیگر نقل مکان کرده‌اند.
فرماندار شهرستان منوجان افزود: یکی از مهمترین دلایلی که این منطقه از امکانات رفاهی برخوردار نیست، پراکندگی جمعیت و کم‌بودن تعداد خانوارهاست که این امر موجب شده خدمات‌رسانی به این منطقه با مشکل مواجه شود.
فرماندار منوجان در پاسخ به سوال خبرنگار ایسنا مبنی بر اینکه چرا هیچ‌گونه امکاناتی از قبیل آب آشامیدنی، برق، خدمات بهداشتی و سایر مایحتاج ضروری مردم در این منطقه وجود ندارد؟ گفت: دولت نمی‌تواند به مناطقی که کمتر از ۱۰ تا ۱۲ خانوار باشند خدماتی مانند انتقال شبکه آب یا برق‌رسانی داشته باشد و این مهم برای دولت هزینه‌های میلیاردی درپی دارد!
وی اضافه کرد: به مردم این مناطق اعلام شده است که می‌توانند با نقل مکان به مناطق پایین‌دست، از امکانات دولتی مانند مسکن و آب و برق بهره‌مند شوند!
تشکری همچنین اضافه کرد: از ابتدای دولت نهم و در ادامه دولت دهم تاکنون بالغ بر ۷ هزار مسکن روستایی در شهرستان ساخته شده و بسیاری نیز در حال ساخت‌وساز است؛ این در حالی است که تعداد خانوارهای روستایی شهرستان ۱۵ هزار خانوار است.
حجت‌الاسلام “محمدرضا امیری”، نماینده مردم چهار شهرستان جنوبی استان کرمان در مجلس شورای اسلامی هم، در این رابطه به خبرنگار ایسنا گفت: پراکندگی جمعیت و کم‌بودن خانوارها دلیل اصلی عدم خدمات‌رسانی به مردم این مناطق است؛ چون تعداد خانوارهای این منطقه به حد نصاب نمی‌رسد.
امیری افزود: قطعا انتقال شبکه آب و برق به این منطقه هزینه‌های بسیاری برای دولت دارد که نمی‌توان در این رابطه اقدام کرد.
نماینده مردم منوجان در مجلس شورای اضافه کرد: دولت موظف است به مناطقی که بالای ۱۲ خانوار در آن محل وجود داشته باشد، خدمات‌رسانی داشته باشد و در حال حاضر ما نیز پیگیر ارائه خدمات مطلوب به این مردم هستیم.
ولی آنچه که معلوم است، اظهارات توجیه‌کننده مسؤولان شهرستان هرگز برای مردم قابل قبول نیست و می‌طلبد تا متولیان امر در شهرستان منوجان و نیز استان کرمان در جهت تامین حداقل نیازهای اولیه مردم منطقه تلاش کنند.
اما در پی حضور تعدادی از خبرنگاران جنوب استان کرمان در منوجان و شاهد بودن محرومیت مطلق در این منطقه، بر آن شدیم تا صدای مردم محروم و مظلوم منطقه “تی‌آب” منوجان را به گوش مسئولان برسانیم.
منطقه “تی‌آب” منوجان در همسایگی امامزاده فضل‌بن عباس، از نوادگان امام موسی کاظم(ع) قرار دارد که حتی وجود این بارگاه مقدس هم نتوانسته است مانع از محرومیت این منطقه شود.
فقر و محرومیت در حالی در مناطق جنوبی استان کرمان و این منطقه حاکم است که مردم با توجه به سیاست‌های عدالت‌محوری دولت، هرگز انتظار ندارند که از سوی مسئولان محلی مورد بی‌مهری قرار بگیرند.
پیرزنی که “فاطمه” نام دارد به خبرنگار ایسنا گفت: وضعیت زندگی ما را ببینید، آیا همه جا این گونه زندگی می‌کنند؟
در حالی که اشک در چشمانش جمع شده است، فرزند کوچش را نشان داد و گفت: این طفل معصوم چه گناهی کرده که باید به دلیل نبود امکانات رنج ببرد.
یکی دیگر از اهالی این منطقه اظهار کرد: مگر ما کافر هستیم که باید در دولت اسلامی این گونه فراموش شویم؟ آیا ما باید به دلیل نبود امکانات عذاب بکشیم تا بمیریم؟!
پیرزن دیگری در حالی که خانه کپری‌اش را نشان می‌داد، گفت: بعد از گذشت ۳۰ سال از پیروزی انقلاب اسلامی، ما هنوز در کپر زندگی می‌کنیم و هیچ فرقی با گذشته نکردیم، آیا این حق ما از زندگی است؟
از کودکی پرسیدم، آرزویت چیست؟ در پاسخ گفت، اینکه بابایم یک جفت دمپایی برایم بخرد، و وقتی که پاهای برهنه‌اش را دیدم دانستم واقعا که چه آرزوی بزرگی دارد.
یکی دیگر از اهالی این منطقه بیان کرد: دولت به ما گفته چون جمعیت‌مان کم است نمی‌توانیم برای شما خانه بسازیم، ولی این طور نیست، امثال ما در این منطقه چندین خانوار است آنها چگونه این حرف‌ها را به ما می‌گویند؟
آری منطقه “تی‌آب” یا به اصطلاح دیگر “زیارت” که در جوار امامزاده فضل‌بن عباس قرار دارد، منطقه‌ای محروم است که امکانات در این منطقه صفر است و مردم نیز از این موضوع به شدت گله دارند.
نبود آب آشامیدنی سالم موجب شده است تا مردم این منطقه از آب رودخانه فصلی استفاده کنند که جز لجن و بوی تعفن، چیز دیگری نمی‌توان در آن مشاهده کرد.
گرچه به گفته مسؤولان شهرستان منوجان، جمعیت این منطقه کم است، اما در عین حال کودکان زیادی مشاهده می‌شوند که به دلیل نبود امکانات بهداشتی و رفاهی و گرسنگی، چشمان فرورفته آنها همه چیز را در نگاه اول به هر بیننده‌ای نشان می‌دهد.
با این اوصاف اگر اظهارات مسؤولان این شهرستان حقیقت هم داشته باشد و آنها نتوانند به این مردم خدمات‌رسانی کنند، ولی باز هم حق مردم چه می‌شود؟ آیا آنها ایرانی نیستند؟ آیا آنها حق زندگی کردن ندارند؟ آیا این مردم از منابع غنی نفت و گاز کشور هیچ سهمی ندارند؟
مردم این منطقه همچنان منتظر نشسته‌اند تا کسی پیدا شود تا آنها را از این بدبختی و محرومیت نجات دهد و این جای بسی تامل است که در دولت عدالت‌محور این وضعیت در روستاهای جنوب کرمان حاکم باشد و این مردم هرگز یادشان نمی‌رود که ایرانی هستند و در همه حوادث و اتفاقات، کشور را یاری کرده‌اند و توقعی جز تامین حداقل نیازهای اولیه ندارند و امید دارند که روزی برسد فقر و محرومیت از این منطقه ریشه‌کن شود.
بر اساس این گزارش، شهرستان منوجان با داشتن بالغ بر ۷۰ هزار نفر جمعیت، در فاصله ۴۲۰ کیلومتری مرکز کرمان، در جنوب این استان قرار دارد و یکی از دلایل عمده محرومیت تاریخی جنوب کرمان و شهرستان منوجان، مسافت طولانی تا مرکز استان است.
[URL=http://www.tabnak.ir/fa/news/138506/%D9%85%D8%B3%D8%A4%D9%88%D9%84%D8%A7%D9%86-%D9%85%D8%AD%D8%AA%D8%B1%D9%85%21-%D8%AA%D9%8A%E2%80%8C%D8%A2%D8%A8-%D8%B1%D8%A7-%D8%AF%D8%B1%D9%8A%D8%A7%D8%A8%D9%8A%D8%AF-+-%D8%AA%D8%B5%D8%A7%D9%88%DB%8C%D8%B1]
[/URL]
[External Link Removed for Guests]