32 سال از انقلاب می گذرد، مرزهای کشور به حمدالله ، به یُمن وجود انسان های پاک و مخلص در گذشته و حال در امان است. اکنون ما در ارامشیم ، اما چرا دلهایمان در آرامش نیست ؟ چرا حرص ما نسبت به گذشته بیشتر شده ؟چرا به هم دیگر فکر نمی کنیم؟چرا هرکس فقط به فکر خود می باشد ؟ پس آن زندگی شیرینه ، لبریز از عشق و محبت نسبت به هم دیگر چه شد،مگرقرار نبود ما هم دنیا خود و هم آخرت خود را آباد کنیم؟
مگر قرار نبود مشکل دیگران را مشکل خود بدانیم و نقطعه ضعف های هم دیگر را بپوشانیم ، هم دیگر را یاری کنیم تا خدا هم ما را یاری کند .
اکنون که در شهر خودمان قدم بر می داریم و جوانان معصوم را می ببینیم که این چنین خود را درگیر اعتیاد کرده اند ، از اعماق وجودمان احساس ناراحتی می کنیم و می گوییم آخر چرا چنین شد..!
یا وقتی در شهر قدم بر می داریم یک نونهال و نوجوان 10 ساله یا 11 ساله یا ... پاک و معصوم و مظلوم را می ببینیم به خود می گوییم ،خدایا آینده این ها چی می شود ، بعد با تمام وجود ، دعا می کنیم که خدایا کمک شان کن .....
این مشکلات نتیجه چیست ؟ آیا نتیجه آن نیست که ما می خواهیم به هر شکل ممکن خود را مشغول کنیم ، مشغول کارهای که سودی ندارن هیچ ، بلکه باعث می شود ، از یاد همدیگر غافل شویم ....(مصادق زیاد است کافیست کمی فکر کنیم)
شاید بعضی ها بگویند ما به دنبال خرجی زندگی هستیم ، درست اما روزی را خدا تضمین کرده ، همان جور که روزی را برای باقی موجودات میرساند برای ما هم میرساند ،(البته با کمی کوشش و تلاش از طرف ما) اما طمع ورزی در روزی باعث شد ، زندگی را بر خود و نزدیکان خود سخت و تنگ و تلخ کنیم، و مشکلاتی نظیر افسردگی و هزاران درد و بلا را رواج دهیم ، ایا واقعا ارزش ان را دارد ؟
تا دیر نشده رفتار گذشته خود را اصلاح کنیم ، با مدیریت صحیح، پول و وقت را صرفع کارهای خدا پسندانه کنیم ، تا که خداوند رحمان از خطاهای ما در گذرد و از دوباره عشق و محبت را سرازیر جامع و خانوداهایمان کند.
در هر کجایی ایران که هستیم به فریاد هم دیگر برسیم ، تا دیر نشده ...
باتشکر
