عرض می کنم خدمتتان که من خیلی روی این موضوع فکرکردم چون موضوع بسیار احساسی، منطقی، اخلاقی،طبی، دینی، و اقتصادی است. کشورهای مختلف را ه حلی برای مبادله اندام های درونی بدن یا خیریه دادن آن پیدا کردن.
کشوری مثل آمریکا دارای « شبکه متحد برای اشتراک اندام بدن» یا UNOS هستد که همه ی جراحی مربوط به مبادله اندام بدن مدیریت می کند. در حقیقت، وقتی شخصی از قبل ثبت نام برای گواهینامه رانندگی می کنه، باید تصمیم بگیرد که داوطلب مبادله اندام بدنش باشد یا خیر و روی گواهینامه خود مشخص می کند که داوطلب است یا نه.
در صورت مرگ شخص در بیمارستان، اندام های قابل استفاده داوطلبان به فهرست UNOS سپرده می شود و فوری عضو های جسد به مریضا سپرده یا «حاصل» می شود. اما چون نظام کل مبادله اندام های بدن بر اساس تصمیم خیریه است، کمبود اندامهای بدن وجود دارد.
اجازه فروش اندام بدن یه راه حل بسیار جالب و سازنده ایست. ببینید چون دست اوردهای طب جدید اجازه به دکترها می دهد که اندام های مردم را مبادله کنند، و منشا آن اندام ها از جسد های مرده یا مردم زنده باشد، یه عرضه و تقاضا ایجاد می شود. حالا اگر این نظام بر اساس خیریه باشد دائما کمبود اندام و تقاضای بالا می باشد. اما اگر بازار قانونی و درست و حاسبی باشد، خریدار و فروشنده در بازار ازاد و قانونی، می توانند مبادله منسفانه برای خدامت و کالای خود داشته باشند. فکر می کنم که هر دو طرف منفعت می برند. به سخنی دیگر، این معضل طبی یه راه حل اقتصادی دارد.
می دانم که خرید و فروش اندامهای بدن برای برخی مردم یه موضوع خیلی عجیب و تهوع امیزی باشد اما اگر به کل موضوع نگاه کنید ، متوجه می شوید که در واقع این برنامه ای بسیار عالی است.