ماندن یا نماندن؛ مسئله این است

[grimi]

چندین ماه بود که زمزمه های توقیف روزنامه شرق از گوشه و کنار به گوش می رسید. اخطار هیئت نظارت بر مطبوعات مبنی بر لزوم تغییر مدیر مسئول شرق و هجمه هایی که سایتها و روزنامه های نزدیک به اقتدارگرایان در این چند ماه علیه این روزنامه به راه انداخته بودند، همه حاکی از این بود که شرق دیگر ماندنی نیست.

اما همه می دانیم که شرق تفاوتهایی اساسی با بسیاری از روزنامه های توقیف شده قبلی داشت. این روزنامه تمام خط قرمزهای فراقانونی حاکم بر فضای مطبوعاتی ایران را رعایت می کرد و تلاش داشت تجربه ای از روزنامه نگاری تمام حرفه ای را در چارچوب محدودیتهای موجود به نمایش بگذارد. یادم می آید در همان شماره های اول، شرق تکلیف خود را با حاکمیت و خوانندگان مشخص کرد و به هر دو اعلام نمود برای "ماندن" آمده است و لذا تلاش خواهد کرد روی نقطه های حساس حاکمیت پا نگذارد.

با این حال، توقیف این روزنامه نشان داد حساسیتها و خط قرمزهای اقتدارگرایان، اساساً موارد تعیین شده و شمارش شده ای نیستند که بتوان با رعایت آنها و در چارچوب آنها "ماند"؛ اتفاقاً مسئله آنها همین "ماندن" غیر خودیهاست و هر زمان احساس کنند می توانند بساط این ماندن را برچینند تردیدی در این کار به خود راه نمی دهند.

روزنامه شرق در این چند سال با شیوه ای جذاب و با کادر کاملاً حرفه ای توانسته بود قشرهای مختلف طبقه متوسط شهری را به سوی خود جلب کند و حلقه رابطی را میان نخبگان اصلاح طلب و این طبقه ایجاد کند. طیف گسترده نخبگان مرتبط با شرق و شمار فراوان خوانندگان آن، می توانست در انتخابات شوراها و خبرگان پیش رو، مشکلاتی را برای اقتدارگرایان پیش بیاورد و زحمت آنها را برای تصاحب تمام و کمال این دو نهاد، اندکی بیشتر کند. از این رو مانند همیشه بهترین راه حل مسئله را در پاک کردن صورت آن دیدند و با نگاشتن چند خط، حرفه ای ترین روزنامه کشور را به تاریخ غمبار روزنامه نگاری در ایران سپردند.