ramin-am نوشته شده:یکی از سیاستهای کوروش و داریوش در تسخیر شهرها این بود که خود رو هم دین و هم کیش اون قوم معرفی میکردند تا بتونن اون منطقه رو طبق رسوم اجدادی اونها نگه دارند و فرهنگ هیچ قومی حتی اگر نادرست هم بود خوار ندونستند و نابود نکردند . تا اون قوم از اونها به نیکی یاد کنند و کیش و آیین ایرانی ها به آرامی در بین اون قوم رخنه کنه . همون کاری که ایرانی ها بعد از اسلام (بر خلاف اعراب که فرهنگ قبلی رو نابود میکردند) با هر قومی که وارد این خاک شد همانگونه رفتار کردند و حتی موغلهای خونخوار رو هم با درایت خودشون مسلمان کردند .
اولا این به معنای دروغه و دروغ ولو مصلحتی باشه بده ثانیا کورش تنها این حرف رو در مورد خدای بابل یا مردوک زده و تا انجا که می دونم در مورد خدایان دیگر اقوام نزده است هرچند به خدایان اقوام دیگر احترام گذاشته است
ثالثا پیروی از اهورا مزدا ظاهرا تا اواسط دوران هخامنشی نزد شاهان هخامنشی رایج بوده است ولی بر اساس کتیبه های موجود از این زمان به بعد خدایان دیگر در کنار اهورامزدا یافت می شوند از جمله میترا و مهر
رابعا بر اساس کتیبه داریوش در بیستون حرف شما درست نیست توجه کنید:
برای پی بردن به میزان آزادیهای دینی در عصر هخامنشی یک سند معتبر و دست اول وجود دارد و آن کتیبه داریوش در بیستون است. داریوش در ضمن شرح وقایع سالهای دوم و سوم پادشاهی خود (ستون پنجم کتیبه بیستون) به شرح سرکوب سکاییان میپردازد. او در بندهای چهارم تا ششم ستون پنجم گفته است که با سپاهیانش با سکا حمله برده و عده زیادی از سکاییان را «آنگونه که مرا کام بود»، کشته است. حال پرسش اینجاست که این سکاییان به کدامین گناه کشته شدند؟ داریوش خود پاسخ این پرسش را داده است. پاسخی که بهترین سند برای میزان آزادیهای دینی در عصر هخامنشیان است: «از آن رو که این سکاییان بیوفا/ خائن بودند و اهورامزدا را نمیپرستیدند. اما من اهورامزدا را میپرستیدم. پس به خواست اهورامزدا چنانکه کام من بود با آنان عمل کردم». و سپس یک نتیجهگیری اخلاقی نیز میکند: «کسی که اهورامزدا را بپرستد، چه در زندگی و چه پس از مرگ، رستگار خواهد شد».
برای آگاهی بیشتر از جمله بنگرید به: لوکوک، پییر، کتیبههای هخامنشی، ترجمه نازیلا خلخالی، زیرنظر ژاله آموزگار، تهران، انتشارات فرزانروز، ۱۳۸۲، ص ۲۵۴ تا ۲۵۶؛ شارپ، رالف نورمن، فرمانهای شاهنشاهان هخامنشی، تهران، ۱۳۴۶، صفحه ۷۴ تا ۷۷؛ مرادی غیاثآبادی، رضا، بیستون- کتیبه داریوش بزرگ، چاپ سوم، تهران، ۱۳۸۴، ص ۴۲؛ کنت، رونالد، فارسی باستان، ترجمه سعید عریان، تهران، انتشارات حوزه هنری، ۱۳۷۹، صفحه ۴۳۹ و ۴۴۰٫
King, L. W., and R., Thompson, The sculptures and inscription of Darius the Great on the Rock of Behistûn in Persia : a new collation of the Persian, Susian and Babylonian texts, London, Longmans, 1907, pp. 81- 83.
در این جا خود داریوش اقرار کرده است که سکاها را به خاطر نپرستیدن اهورامزدا سرکوب کرده ام
امیدوارم واقع بینانه به این کتیبه نگاه کنید

جانم فدای پیامبر مهربانی.
پیامبری که برای رهایی آدمیان از گمراهی هیچ اجرتی نخواست در حالی که گمراه کنندگان برای گمراه کردن مردم اجرت مطالبه می کنند.