پر از غربت سالهایی که با خویش زمزمه می کردم
پر از خستگی هایی که بر دوش می کشیدم
آسمان صاف و بی نهایت بود
و چشمان خسته من پر از حس دلواپسی
جاده ها پر از حس همیشگی
و من خسته تر از آن که انتظاری تازه را تاب بیاورم
در امتداد جاده گام بر می داشتم
طنین گامهای سنگینم
دلواپسی های جاده را تشدید می کرد
به خود نهیب می زدم که شاید این همه انتظار را مقصدی باشد
اما هیچ چیز نبود تا این همه انتظار را نوید دهد
گونه های آسمان پر از سرخی شعرم بود
و جاده ها پر از فریادهای خاموشی که مرا می آزارد
باید می رفتم
به پایان این همه انتظار می رسیدم...
تازه از راه رسیده ام
با کوله باری از عشق...
به دور دست ها می نگرم...
هنوز هم باید رفت
من نظر همتونو خوندم و خیلی چیزا یاد گرفتم 
امّا sara جان با اجازه همگی میخواستم بگم مگه غیر از اینه که کفش باید اندازهء پا باشه؟! 
یا لباس باید اندازهء تن باشه؟؟؟؟!!!!!! 
شناخت باید تا حدّی باشه که بشه اعتماد کرد و وقتی اعتماد بوجود بیاد تواضع و گذشت که ثمرشون عشقه از توش گل میکنه 
