مگ گريفين شكارچي جوايز

[Mahdi1944]

از: iritn.com

مگ گريفين به بازار پر ازدحام بازي هاي FPS (بازي هايي كه از زاويه ديد بازيكن دنبال مي شوند) پيوسته است. آيا اين امر براي تداوم كافي است؟

مگ گريفين كه يكي از اعضاي نيروي پليس طراز اول ميان كهكشاني مي باشد، پس از ده سال حبس در مخوف ترين زندان فضايي، آنهم به اتهام جرمي كه هرگز مرتكب نشده، اكنون آزاد گشته و در پي انتقام بر آمده است. گاه، اين سوال در ذهنتان ايجاد مي شود كه آيا اين تيرانداز معمولي با زاويه ديد اول شخص (FPS)، براي عبور از صحنه هاي مختلف و پيشروي به سوي سلاح هاي عظيم، به طرح از پيش تعيين شده اي نياز دارد؟

شايد تنها در مورد Doom Quake بتوانيد از اعمال بدون نقشه يك تيرانداز چشمپوشي كنيد. اما مسئله اينجاست كه اين موضوع مربوط به قرن گذشته است و به نظر مي رسد كه طراحان مگ گريفين Warthog از آن زمان به بعد هيچ بازي كامپيوتري ديگري نساخته اند.

با وجود تمام اين مسائل، نمي توان گفت كه طراحي مگ گريفين داراي مشكل اساسي است، بلكه به عنوان يك بازي چند ساعته FPS با كلي فرار و شليك كاملا سرگرم كننده است.

موضوع اساسي اين است كه هر كاري كه مگ گريفين انجام مي دهد، به خوبي اجرا مي شود، اما غالبا از ويژگي هايي برخوردار است كه مربوط به 4 سال قبل است.

تدبيري كه طراحان مگ گريفين بكار برده اند، تركيب FPS و نبرد فضايي است.

اغلب مراحل از قبيل: پرواز به پايگاه ، تخريب سلاح هاي دفاعي و فرود آمدن و بازگشت به قالب FPS داراي خصوصيات جنگ فضايي هستند و كاملا جالب مي باشند. اما سفينه هاي فضايي مانند كشتي هاي به گل نشسته اند و شما اغلب با دشمناني با قدرت اندك مواجه هستيد.

نبردهاي فضايي به عنوان يك تجربه بازي ساده به نظر مي رسند و قطعا با شبيه سازيهاي فضايي كاملا ساده نظير Freelancer نيز قابل مقايسه نمي باشند. اين نكات دور از خرد و نسنجيده به بخش هاي FPS نيز سرايت مي كنند.

مراحل بازي بسيار يكنواخت هستند و سلاح ها كاملا مطابق تصورتان و يا حتي كمي ساده تر مي باند و داراي تنوع چنداني هم نيستند.

معمولا گذر از مرحله اي به مرحله ديگر تنها با فشار يك كليد و بدون هيچ سرگرمي خاصي انجام مي گيرد. گاهي طراحي نامناسب و كنترل محدود در مرحله اي كه مجبوريد از سكويي بپريد، خود را نمايان مي سازند و موجب سخت شدن كارها مي شوند.

در اين بازي، مراحل مخفيانه، بازيكن هاي متعدد و يا حتي كليدي براي مراقبت هاي اطراف وجود ندارد.

در مجموع بايد گفت: «مگ گريفين، شكارچي جوايز تيرانداز شخص اول ديگري است كه با قابليت هاي نوين همراه نشده است. »

اما اين بازي داراي يك جنبه هوشي پيشرفته است، يعني تعدد مراحل بازي و تنوع درگيري ها آن را به سطحي بالاتر از سطح عوام ارتقاء داده است اما به عنوان يك بازي، تا اندازه اي پيش پا افتاده است كه مورد توجه و علاقه بازيكنان امروزي واقع نمي شود.

مك در تلاش است كه همگام با پيشرفت هاي روز پيش رود

طرح اصلي داستان در ميان صحنه ها و هنگام مواجهه با شخصيت هاي گوناگون در مسيرهاي مختلف بر ما آشكار مي شود. گر چه، در واقع طرح داستان چندان هم پيچيده نيست. البته درك كلي همه رويدادها چندان هم ساده نيست. و در مجموع اگر شما لحظه اي براي خوردن چيزي از بازي جدا شويد، نكته اي را از دست نخواهيد داد.

جا بجايي بين پرواز فضايي و FPS سريع و بدون وقفه صورت مي گيرد. فقط كافيست سوار سفينه شويد، وارد كابين سفينه شده و كنترل را در دست گرفته و به دور دست برويد. و سپس به محل از پيش تعيين شده بعدي پرواز مي كنيد. و اين نهايت كاري است كه مي توانيد انجام دهيد، در حاليكه طراح آن مي توانست اين جنبه از بازي را قوي تر طراحي كند.

جنگ افزار فضايي Tap Spinal: يك تفنگ ساچمه اي چهار لول است اغلب تفنگ هاي ساچمه اي دو لول دارند؟ دقيقا و اين بدان معناست كه آن بهترست؟ خوب، آن تفنگ دو لوله بيشتر از انواع ديگر دارد؟

اينطور نيست؟ مگ گريفين در آينده اي بي قانون ساكن است، فقط خودش و پليس محلي و عوامل اجرائي براي حفظ صلح ميان گروه هاي مختلف انسان ها و نيز بيگانه هاي فضايي، و اين بيگانه هاي فضايي به دو گروه تقسيم مي شوند: موجودات قوي اما نادان و موجودات كوچك اما زيرك.