از سوی دیگر یک راکت با سوخت مایع دارای دو تانک جداگانه ی سوخت مایع و اکسیژن مایع می باشد که بصورت ذخیره نگهداری می شوند تا زمانیکه سوخت و اکسیژن مایع در محفظه ی احتراق راکت مخلوط و مشتعل شده و باعث رانش ان شود. هر دونوع راکت مزایا و معایب مخصوص به خود را دارند اگرچه راکت های سوخت مایع قویتر و با کفایت تر هستند اما راکت های سوخت جامد پیچیدگی کمتری داشته و برای انبار کردن ایمن تر می باشند.
تکنیک های زیادی برای بهبود عملکرد موتور راکت های سوخت جامد وجود دارند که افزودن تکه های الومینیم به مخلوط سوخت جامد و اکسید کننده یکی از عمومی ترین ان تکنیک هاست که بدینوسیله نیروی رانش راکت افزایش می یابد.
موشک فضایی ایران با سوخت جامد
مهندسینی که برای اولین بار این روش را در سال 1950 مورد ازمایش قرار دادند با افزودن مقدار 5% الومینیم شروع کردند که وقتی این مقدار به 20% در صد افزایش پیدا کرد نتایج بدست امده افزایش میزان شتاب گازهای خروجی از محفظه احتراق راکت سوخت جامد را به اثبات رسانید که قابل مقایسه با موشک های سوخت مایع نفت و اکسیژن مایع بود. همچنین افزایش قابل ملاحظه ی ضربه های رانش ( impulse ) افزایش برد راکت ها و موشک های بالستیک سوخت جامد را بدنبال داشت.
امروزه هنوز الومینیم بعنوان مخلوط سوخت جامد در بسیاریاز موشک های ناکتیکی و پلاتفرم موشک های فضایی کاربرد دارد. عمومی ترین نوع الومینیم بکار رفته در سوخت جامد راکت ها، پودر ی متشکل از گلوله های الومینیم به اندازه 5 تا 60 میلیمتر است و معمولا به مقدار 14 تا 20% از وزن سوخت جامد مخلوط می شود.
بعنوان مثال در راکت های بوستر شاتل فضایی حدود 500000 کیلو سوخت جامد بکار میرود که نیرویی در حدود 14.7 میلیون نیوتن رانش ایجاد می کند و حدود 16% از وزن سوخت را الومینیم تشکیل می دهد.
مترجم : shafagh 2