رانندگی لذتی ؟!

[جعفر طاهري]

 رانندگی لذتی ؟ 
 تا به حال به حركات موزون   راه رفتن يك ژيمناست، يا يك دونده پرشهای سه گام، يا يك فوتباليست فوق العاده حرفه   ايی ، در حين انجام و يا قبل از انجام عمليات دقت و نگاه كرده ايد . مسلم است ، ما   كه نظاره گر ميباشيم، تمام و كمال اين احساس لذت از موزونی را همانند شخص كننده كار،   درك نميكنيم و حتی گاهی تصورات ما ممكن است باعث شود حركات غير حساب شده را نيز جزء   حركات موزون بپنداريم. از اين نظر كه، هركس برای داشتن احساس رضايتمندی از خود ،   وقتيكه ريتمهای اجرا كار را با تانی هايی ناپيدا اما منظم و پيچيده شده در لفافه ای   از سرعت، به سرانجام رساند لذت و زيبائی براي انجام دهنده كار وجود دارد برای هيچكدام از ما شكی نيست 
 در رانندگی حرفه ايی، هنگام اجرای مسابقات نيز حركات موزون وجود دارد ولی نه به   تعداد رانندگی كه نام   آنرا در اين مطلب رانندگی لذتی گذاشته ام . حداكثر سعی   رانندگان مسابقه ايی آن است كه در لبه يا گاه فراتر از محدوده مجاز خودروی خود و يا مسير 
 و قوانين حاكم بر مسابقه و مانورهای ديگران اقدامات خود را انجام   دهند تا به   اينوسيله بدون پيش آمد حادثه اي جدی حتی الامكان از ديگران جلوتر بيفتند. بنابراين   ميتوان گفت قطعا   انجام حركات موزون سرلوحه و مد نظر اينگونه رانندگان نميباشد و   اجرای اعمال را بيشتر به منزله يك كار جدی و سخت حس ميكنند و در مواردی بصورت   ناخواسته و يا خود خواسته از اين محدوده مجاز كه به نوعی بی ريتمی نيز محسوب ميشود   عبور كرده و لذت با برنده شدن در انتهای مسابقه نصيبشان ميشود  .   البته معترف   هستم به علت سرعت عمل گريز از اين وضعيت برای كسب لذت اجتناب ناپذير است و لذت   حين رانندگی را در واقع تماشاگران هستند كه ميبرند. چرا ؟! رانندگان مسابقات بر   خلاف بعضی ازورزشكاران تنها با اندام خود مرتبط نيستند و بيشتر تابع قوانين فيزيك و   مكانيك مرتبط با هدايت خودرو و شرايط محيطی هستند . اما در رانندگی عادی لذتی به   علت كند شدن خود خواسته يكسری از اعمال، صرفا هدف اصلی فقط جلو افتادن از ديگران 
 نيست ( خواهش ميكنم تمجيد از رانندگی پيرمردان را در ذهن بجای منظور ازمطلب جا   ندهيد) و چون قرار بر مبارزه واقعی با يك مبارز وجود ندارد و اگر نيز مبارزی وجود   داشته باشد (منظوراصطلاحا يك كل كل كننده است كه ناگهان سروكله اش پيدا ميشود) هدف   اصلی ، اجرای هارمونی در حركات و پا نگذاشتن از محدوده تعيين شده در ذهن خود شخص   است ، ميتوان گفت تنشهای ناشی از عدم اجرای توازن كمتر بوده و به نوعی موزونی   بيشتری وجود دارد و اين يعنی لذت و احساس خوشايند از رانندگی. بخاطر بياوريد،   مسافرت در يك مسيرطولانی با اتوبوسی با دو راننده را كه گاها يكی از رانندگان استرس   و اضطراب را به مسافران منتقل ميكند. چنين راننده ايی قطعا منهای بوق زدن غير   ريتميك و چراغ زدنهای غير منطقی و تشديد كردن اضطراب با عبور در تقاطع ها و مناطق   پر خطر به شكل ايجاد خطرنزديك به 50 درصدی و كاهشهای سرعت ناگهانی اصطلاحا پله ايی،   يك پله ، بعد سه پله و بعد هشت پله يا بعبارتی ترمزهای زشت و تغيير مسيرهای ناگهانی   ، اصطلاحا با زدن بر سر فرمان و عبور از پيچها با اصلاحهای مكرر فرمان و ترمز در دل   پيچ و ورود به دست انداز با ايجاد حالت احساسی افتادن در شانه جاده در مسافر ايجاد   وحشت و عدم تسلط راننده را القاء ميكند. اما راننده مسلط ديگری را با وجود سرعت   بيشتر با كمترين مقدار ترمزگيری و تغييردر مسيررا با فرمان گردی منظم انجام ميدهد و   حتی استفاده ازبوق اخطار رادر نيمه شب بعلت مهارت در رانندگی ابتدا بصورت ريتميك و   در موضع اصلی با كشيدگی اخطاری بصدا در آورده و باعث عدم وحشت ميشوند . به ياد دارم   مسافرتی را در سالهایی پيش ، در مسير رشت به كرمان در جاده قديم و باريك رشت نه اين   جاده اصلاح و پهن شده ،راننده كمكی پس از صاحب ماشين پشت رل قرار گرفت.از صحبتهای   ردوبدل شده بين او و صاحب ماشين ،متوجه شدم ايشان چند سرويس طی دوهفته گذشته با   اتوبوس ديگری در اين مسير داشته و بر اثر عدم توافق ميزان دستمزد ، قرار بود با اين   ماشين كار كند . اتوبوس در پيچها و تونلهای بين رشت و قزوين بود، از همان ابتدا   سرعت را بهمراه لبه رانی با تعويض دنده های زيبا آغاز كرد بيشتر ورود به پيچها و 
 تونلها را تقريبا تا ميانه آن با چراغ كوچك (سكن) طی ميكرد و به نحو بسيار عالی   هيچگونه انحراف درمسير، پس از روشن كردن چراغهای اصلی ديده نميشد . تصور ميكردم در   يك منحنی سينوسی با گامهای باز حركت ميكند .قدرت تخمين عالی او باعث ميشد كه زاويه 
 گردش هر پيچ را از قبل پيش بينی و با كاهش گاز يا تعويض بسيار عالی دنده و فرمان   دهی مناسب، در پيچها و دست اندازها ،پدال ترمز را ،عنصری كم استفاده نشان دهد .زبان   تحسين راننده صاحب ماشين ، كه خود سالها ،اين مسير را طی ميكرد باز كرده بود 
 .   سبقتهايش بسيار زيبا بود پيش بينی او برای سبقت به نحوی بود، كه وقتی به خودرو   جلوئی ميرسيد دقيقا هنگامی بود كه ميبايست از او رد كند و كمترين معطلی برای عبور   خودرو روبرو و استفاده از ترمز را پيش میآورد. اين از اون دسته رانندگانی بود كه   پاركابی اتوبوس  بنز
 O302   را توی پيچ ميتوانست به زمين بزند بدون اينكه در مسافر ايجاد   دلهره كند . و در تمام مسير از زيبايی رانندگی خود نيز لذت ميبرد. اگر نتوانيم در   خيابان اينگونه رانندگی كنيم ، حداقل ميتوانيم در جاده ها از اين شيوه و موزونی آن   برای كسب لذت و بی خطر بودن رانندگيمان استفاده كنيم   
  ارادتمند شما شهرام اسماعيلي  
  _________________  
  نوشته ها مثل حرفها   نيستند ؛ اونها ميمونند و   بعدها ممكنه  ،   خجالت زده مون كنند .