در جنگ ویتنام آمریکا تنها نیروی هوایی درگیر بود که فقط با زمین درگیر بود و صبح و شب تمام ویتنام را میکوبیدند و اونقدر ناپالم زدند که ویتنام سیاه شد.ولی با این همه نیروی زمینی آمریکا تحت فشاری بود که قابل توصیف نیست.
ولی در بعضی جاها هم دیده شده که نیروی هوایی خیلی به درد خورده و تونسته دشمن رو فلج کنه و برتیری هوایی تبدیل به یک امتیاز بزرگ شده.
ولی قدرت موشکی رو هم هویج به حساب نیاوریم بهتر است.مثلا موشکی مثل سجیل چیزی نیست که بخوایم همینطوری ازش بگذریم و بگیم به درد نمیخوره،نیرو هوایی نابودش میکنه و...یا خانواده موشک های شهاب.البته اگر قدرت انفجار شهاب 3 را میدیدید در مورد دقت آن چیزی نمیگفتید.اگر 10 عدد موشک شهاب 3 به یه پایگاه بخوره پایگاه یا پادگان تیکه پارچه میشه و به کلی نابود میشه.حالا اگر دشمن را فریب بدهیم(که سپاه شیوه های بسیار متفاوتی در این مورد دارد)آمریکایی ها باید مثلا با باگرام خدا حافظی کنند.
باز هم میگم.قدرت بمب افکن ها و ... بر کسی پوشیده نیست و همه ما میدانیم که چه جنگ افزار های قدرت مندی هستند ولی با گذشت زمان این بمب افکن ها باید جای خودشونو به موشک ها بدن.
مخصوصا زمانی که تمام موشک ها تبدیل به کروز بشن.
)ادامه می دم ودیگه دراین موردصحبتی نمی کنم.