در سال1884م، اخترشناسي سوئيسي به نام «آرند» با ادعاي موضوعي شگفت‌انگيز جنجال‌هاي بسياري را بوجود آورد، وي اعلام کرد در پس مدار «نپتون» موفق به کشف سياره‌اي شده که مکعبي شکل است. واضح است که حتي در سال1884م، نيز همه مي‌دانستند که اين خبر، خبري پوچ و بي‌معني است. «تئودور ونکرک» فيزيکداني است که براي اولين‌بار احتمال وجود سياره مکعب شکل را رد کرد و با ارائه توضيحاتي کاملا علمي اين ادعا را به سخناني بي‌ارزش و پوچ تبديل کرد.تمام دلايلي که به غيرممکن بودن وجود يک سياره مکعب بازمي‌گردد، با گرانش در ارتباط است. در سياره کروي زمين، نيروي گرانش بصورت يکنواخت زمينيان را بسوي مرکز جرم سياره مي‌کشد، از اينرو انسان‌ها بر روي يک منطقه مسطح مي‌توانند صاف بايستند. اما در مقابل يک سياره فرضي مکعبي از 6 وجه برخوردار است که در برابر مرکز هر يک از اين وجه‌ها تنها نيروي گرانش به سمت بالا و پايين وارد مي‌شود. به اين شکل زماني‌که فردي به لبه‌هاي اين وجه‌ها نزديک‌تر شود، صاف ايستادن براي او دشوار خواهد شد زيرا کشش گرانشي فرد را بسوي مرکز جرم اين مکعب بزرگ خواهد کشيد که اين مرکز نيز مستقيما در زير پاهاي فرد قرار نگرفته است. «کارن مسترز» کيهان‌شناس معاصر نيز موضوع سياره‌هاي مکعبي را موضوعي بسيار جالب مي‌داند، وي با توضيح ويژگي‌هاي فيزيکي چنين سياره‌اي مي‌گويد تمامي 6 وجه اين سياره مي‌توانند منجر به نوسانات شديد آب و هوايي شوند، تمامي آب را در مرکز سياره متمرکز مي‌شود و هيچ يک از وجه‌ها از آب و هواي استوايي و قطبي برخوردار نخواهند بود. همچنين گوشه‌هاي تيز چنين سياره از ميان اتمسفرش بيرون خواهد زد.
به نوشته ديسکاوري؛ در صورتي‌که اتمسفر سياره زمين کروي شکل در ارتفاع هزار کيلومتري از سطح آن در نظر گرفته شود، در حالي‌که شعاع آن 6400 هزار کيلومتر است، کل فضاي موجود از مرکز سياره تا بالاي اتمسفر 7400 هزار کيلومتر خواهد بود. در اين شرايط مکعبي به حجمي برابر سياره کروي از وجهي 10هزار کيلومتري برخوردار خواهد بود که در اين‌صورت گوشه‌هاي آن قطب‌ها از اتمسفر بيرون خواهند زد.
