نبردهاى درياى اقيانوس آرام

[Mr.Amirhessam]

اولين ضربه شديد به ژاپن
چرچيل در تماسهاى متعدد با روزولت رئيس جمهور آمريكا به طور رسمى اعلام كرد گرفتاريهاى انگليس دراروپا آنقدر هست كه نمى تواند در برابر اين قدرت جهنمى جديد از خود دفاع كند. بنابراين آمريكا بايد قبل از آنكه همه چيز كاملاً ازدست برود، به مقابله با ژاپن مى رفت. در ژوئن ۱۹۴۲ پس از آنكه ناوگان عظيم ژاپن به همراه كشتى ياماموتو (بزرگترين نبرد ناو تاريخ) و ۴ ناو هواپيمابر براى فتح هاوايى حركت كردند ( شمال شرق استراليا در اقيانوس آرام) نيروى دريايى آمريكا تصميم گرفت در جزيره «ميدوى» مقاومت كند.
در ۳ ژانويه صدها بمب افكن آمريكايى حمله به ناوهاى ژاپنى را با فرمان مك آرتور آغاز كردند. خلبانان آمريكايى با بهره گيرى از جديدترين تكنولوژى هاى پرتاب اژدر، ناوهاى مهاجم را بشدت دچار مشكل كردند. اين درحالى بود كه ۳ ناو هواپيمابر يورك تاون، هورنت و اينتر پرايز به سرعت درحال تجهيز ۱۰۰ هواپيماى ديگر براى حمله به ناوهاى ژاپنى شدند.
از آن طرف درياسالار نيميتز آمريكايى با بهره گيرى از ناوشكن هاى خود كشتى هاى گرفتار ژاپنى را موردحمله قرارداده و هر ۴ ناو هواپيمابر درياسالار ياماموتو را غرق كردند.
در اين نبرد آمريكا تنها يك ناو هواپيمابر خود را ازدست داد و ژاپنى ها پس از آنكه پى بردند بدون مقابله با «پوشش هوايى آمريكا» قادر به مقابله با ناوهاى درياسالار آمريكايى نيستند، به سمت فيليپين عقب نشستند.
نبرد درياى مرجان (كوراسى)
در مى ۱۹۴۲ سه ماه پس از شكست ميدوى ژاپن براى تلافى، با بسيج ۳ ناو هواپيمابر، ۲۴ رزمناو و كشتى جنگى و ۱۲۵ هواپيما حمله به جزيره گينه را آغاز كردند اما قواى مشترك آمريكا و انگليس متشكل از ۲ ناو هواپيمابر، ۲۴ رزمناو، نبرد ناو و ۱۴۳ هواپيما مانع آنها شدند. نبرد سنگين بين طرفين آغاز شد و تا ۵ روز به طول انجاميد. اين نبرد اگرچه منجر به نابودى يك ناو هواپيمابر آمريكا و ۴۶ هواپيماى متفقين شد اما چون ژاپن نيز ۲۰ هواپيما و يك ناو هواپيمابرخودرا ازدست داد و علاوه بر آن قادر به پياده كردن نيرو در گينه نشد، مى توان گفت نبرد مذكور بدون برنده بود.
اولين حركت آمريكا براى تصرف جزاير منطقه
از دسامبر ۱۹۴۱ تا اوت ،۱۹۴۲ آمريكا ظرف ۹ ماه با اعزام دهها هزار نيروى تازه نفس، صدها ناوجنگى و هزاران هواپيما ۲ تا ۳ برابر نيروهايى را كه در پرل هاربر از دست داده بود،به منطقه آورد. اين درحالى بود كه در جبهه برمه نيز پيشروى ژاپن براى تصرف شرق هند با مشكل جدى مواجه شده بود.
انگليسى ها با اعزام صدها هزار سرباز از سراسر مستعمرات آسيايى خود با چنگ و دندان از «مرواريد» خود يعنى هند دفاع مى كردند.
درماه اوت تفنگداران آمريكا درجزاير سليمان پياده شدند و نشان دادند دوران پيشروى هاى سريع ژاپن گذشته است.
آغاز نبرد فرسايشى
در سراسر زمستان ۱۹۴۲ تا زمستان ۱۹۴۳ سربازان، ناوها و هواپيماهاى آمريكايى و انگليسى حركت ژاپن را در كليه جبهه ها متوقف كرده و با استفاده از شيوه بمبارانهاى بى وقفه و توسعه صنايع هوايى خود، نيروهاى ژاپنى را خسته كرده و آنها را به تحليل بردند.
اكنون مشابه بلايى كه سر آلمان در اروپا مى آمد، برسر ژاپن نازل شده بود. چرخهاى صنعت نظامى آمريكا به گردش درآمده و درحال خردكردن توان اقتصادى _ نظامى ژاپن و آلمان بود.
در ۳۰ نوامبر ۱۹۴۳ پانزده هزار ناوبر آمريكايى در پناه آتش پشتيبانى ۹۰۰ هواپيما ۲ جزيره «تاراوا» و «ماكين» را در مركز اقيانوس آرام موردحمله قرارداده و با وجود مقاومت سرسختانه ژاپنيها كه منجر به غرق شدن يك ناو هواپيمابر آمريكا شد، ۲ جزيره سقوط كرد.
آخرين تلاش ژاپن براى تصرف برمه
در مارس ۱۹۴۴ در ۶۰ كيلومترى مرز هند (شرق هند) صدها هزار سرباز ژاپنى در خاك برمه دست به آخرين تلاش براى نزديك شدن به هند زدند.
نيروهاى هند و انگليس در دفاعى سرسختانه ژاپنيها را متوقف كردند.
اين درحالى بود كه چيان كاى شك، رهبر چين ملى نيز با فشار آوردن بر بخش شرقى سپاه ژاپن مانع تقويت آنها مى شد.
سرانجام سيل كمكهاى متفقين در آوريل ۱۹۴۴ سبب شد آخرين تلاش ژاپن براى پيشروى شكست خورده و هزاران سرباز اين كشور در محاصره قرار بگيرند.
ورق برمى گردد
پس از آنكه ژاپن نيروى تهاجمى خود را ازدست مى دهد، نوبت پيشروى متفقين مى رسد.
در ۱۵ ژوئن ۱۹۴۴ (يك هفته پس از آنكه عمليات عظيم آبى خاكى در اروپاى غربى با موفقيت به پايان مى رسد) متفقين با گشودن همزمان ۳ جبهه بزرگ عليه ژاپن ضربات مرگبار خود را به سربازان «سرزمين آفتاب تابان» واردمى كنند.
در اقيانوس آرام، داگلاس مك آرتور و درياسالار نيميتز قواى دريايى ژاپن را به سمت شرق اقيانوس عقب راندند. در جبهه دوم لرد مونت باتن انگليسى باقيمانده سپاه ژاپن را در برمه و هندوچين به سمت جنوب و شرق جارو مى كند و در چين ميليونها داوطلب چينى با كمك ژنرال چيان كاى شك، جهنمى از مشكلات را نصيب ژاپنيها مى كنند.
در پيكار براى گرفتن يك رشته مجمع الجزاير كوچك آمريكا با ۹۳ رزمناو و ۱۰۰۰ هواپيما، ۱۰۰ هزار سرباز را در جزاير مذكور پياده كرد و قدرت عظيم تسليحاتى خود را نشان داد.
كاميكازه ها
۸ قرن قبل، مغولان، سراسر آسيا را به تسخير درآورده بودند. مردى مقتدر به نام قوبيلاى خان از طوايف مغول سراسر خاك چين، كره، اندونزى و هند را در تصرف خود داشت و تنها جزيره اى كوچك به نام «ژاپن» را نتوانسته بود تصرف كند. اين امپراتور افسانه اى در اوج قدرت خود تصميم گرفت «سرزمين خورشيد» را نيز تصرف كند. او با بسيج هزاران قايق و كشتى بادبانى ناوگان عظيم خود را روانه سواحل ژاپن كرد. در اين زمان در حالى كه مردم وحشت زده ژاپن ديگر اميدى به نجات نداشتند «باد مقدس» يا كاميكازه (موجودى افسانه اى) وزيدن گرفت و كليه ناوگان قوبيلاى را به صخره ها كوبيد و يا در امواج اقيانوس مدفون ساخت.
اكنون ژاپنى ها براى آنكه كشور افسانه اى خود را از دست اين هيولاى آهنين (ايالات متحده) رها كنند تنها به يك معجزه يا نيروى مقدس احتياج داشتند. در ۱۹۴۳ ديگر از توفان مقدس خبرى نبود اما خلبانان شجاع ژاپنى با كسب اجازه از هيرو هيتو امپراتور ژاپن تصميم گرفتند با كوبيدن هواپيماهاى خود ناوهاى آمريكايى را در اقيانوس به آتش بكشند.
درياسالار نيميتز چند مورد برخورد اوليه هواپيماهاى ژاپنى با رزمناوها و ناوهاى هواپيمابر آمريكايى را به حساب اتفاق و يا بدشانسى گذاشت چرا كه براى او و مردانش باوركردنى نبود كسى حاضر باشد براى كشورش چنين از جان گذشتگى كند. اما گذشت زمان ثابت كرد اين يك اتفاق نبوده و موج اصلى حملات كاميكازه ها در راه بود.
در ژوئن ۱۹۴۴ هنگامى كه رزمناوهاى عظيم آمريكايى در حال پشتيبانى ۵۵۰ كشتى نفربر براى انتقال نيرو به سمت فيليپين بودند، ناگهان خود را با دسته هاى كاميكازه روبرو ديدند.
كشتى هاى مذكور با استفاده از هزاران قبضه توپ و مسلسل خود، ديوارى از آتش مقابل مهاجمان ايجاد كردند و گمان بردند اين تعداد قليل هواپيما از سر راه آنها كنار خواهند رفت اما در كمال ناباورى مشاهده كردند پرنده هاى مذكور كه از نوع بمب افكن «زيرو» بودند، ارتفاع خود را كم كرده و مستقيم به سمت رزمناوها حركت كردند. بارش آتش سنگين توپهاى دريايى دسته دسته هواپيماهاى كاميكاز را بر زمين ريخت اما از هر دسته يك يا دو هواپيما فرصت يافت خود رابه ناوهاى چندده هزارتنى آمريكايى بكوبد و همين براى غرق كردن آنها كافى بود هزاران ناو آمريكايى در حركت مهيب كاميكازه ها كشته شدند.
بعدها كاميكازه ها در ارتفاع پايين هم سطح آب قرار مى گرفتند تا پدافند برروى آنها اثر نكند و خود را به تنه ناو زده و آن را دونيم مى كردند.
فتح فيليپين
مك آرتور كه متوجه شرايط سخت جنگ شده بود، تصميم گرفت هر چه زودتر با تصرف فيليپين پايگاههاى هوايى ژاپن را از او بگيرد. چرا كه در دريا ديگر ژاپن ناو هواپيمابر قدرتمندى نداشت. بنابراين در ۲۳ اكتبر با ۲۱۸ كشتى به فيليپين حمله كرد.
در اين زمان ژاپنى ها تنها ۶۴ كشتى در اختيار داشتند. با آغاز جنگ از طرف آمريكاييها، ناوهاى هواپيمابر كوچك ژاپن يكى پس از ديگرى غرق شدند و بمب افكن هاى سنگين آمريكايى نيز با در هم كوبيدن رزمناوهاى ژاپنى شكستى سخت به ناوگان ژاپن وارد كردند در حالى كه در اين ميان تنها كاميكازه ها بودند كه توانستند ضربات مرگبار خود را بر آمريكاييها وارد كنند. دسته هاى كاميكازه اين بار با موقعيت دشوارترى مواجه شدند چرا كه انبوه هواپيماهاى آمريكايى اجازه نزديك شدن به ناوها رابه آنها نمى دادند و شليك بدون انقطاع پدافند نيز فرصتى به آنها براى ورود به حريم ناوها نمى داد.
در نهايت خلبانان از جان گذشته با حركاتى كه با خودكشى فرقى نداشت خود را بى محابا به ناوها نزديك كرده و سعى مى كردند حداقل هواپيماهاى در حال سقوط خود رابه ناوهاى هواپيمابر بكوبند. نيروى دريايى آمريكا تا سالها اجازه پخش تصاوير مستند عمليات كاميكازه ها را نمى داد اين تصاوير نشان مى داد هواپيماهاى مذكور در حالى كه وارد «آتش دفاعى» ناوها مى شدند، به هزاران ذره ريز تبديل مى شدند و از ميان آنها تنها يك يا دو هواپيما خود را درست به وسط عرشه ناو هواپيمابر مى كوبيد.
در اين نبرد نفس گير آمريكاييها ۳ ناو هواپيمابر خود را از دست دادند البته دهها خلبان كاميكازه نيز جان خود را از دست دادند.
سرانجام ارتش آمريكا با قدرت «آتش و زره» در سواحل فيليپين پياده شده و با زحمت فراوان شهر به شهر در فيليپين پيش رفته و در مانيل پايتخت اين كشور درگير جنگ هاى خيابانى شد.
در جزيره كروجيدور (فيليپين) از يك پادگان ۶ هزارنفره حتى يك نفر تسليم آمريكا نشد و در جزيره ايوجيما پادگان ۲۱ هزارنفره ژاپنى ها تا آخرين نفر جنگيد و زير بمباران سنگين هوايى و دريايى ۴ هفته مقاومت كرد و در نهايت ۲۱۳ سرباز به اسارت آمريكاييها درآمدند.
نبرد فيليپين تا فوريه به طول انجاميد و مك آرتور اعلام كرد در درگيرى هاى اخير ۵۰ هزار آمريكايى كشته شدند.
استفاده از بمب اتم
در دريا كاميكازه ها لحظه اى حملات خود را قطع نكردند با وجود از بين رفتن ۳۶۰ هواپيما به همراه خلبانانشان، سيل داوطلبان خلبان براى عمليات كاميكازه سرفرماندهى ژاپن را با مشكل كمبود خلبان براى عمليات «عادى» هوايى مواجه كرد.
در ماه اوت آمريكاييها براى تسخير اوكيناوا، ۷۶۰۰ كشته و ۳۲ هزار زخمى دادند. سرفرماندهى قواى آمريكا در يك برآورد اوليه به ترومن اطلاع داد فتح ژاپن به ۲ ميليون سرباز و ماهها وقت احتياج خواهد داشت. اين درحالى بود كه جنگ در اروپا در ماه مى (۳ماه قبل) تمام شده بود.
سرانجام ترومن رئيس جمهور آمريكا غيرانسانى ترين دستور تاريخ را شخصاً صادر كرد: «بمباران اتمى».
در ساعت ۸‎/۱۳ صبح روز ۶ اوت ،۱۹۴۵ پل تى بتز خلبان هواپيماى غول پيكر بى - ۲۹ آمريكا برروى هيروشيما (شهر صنعتى و پرجمعيت ژاپن) قرار گرفت و با دستور فرمانده خود بمب اتمى را برروى اين شهر رها مى كند. بمب مذكور در ارتفاع ۶۰۰ مترى از سطح زمين منفجر شده و كوره آتشينى با سرعت ۱۲۰۰ كيلومتر در ساعت شهر را در چند دقيقه با خاك يكسان مى كند.
۷۸ هزار غيرنظامى و ۲۰ هزار نظامى در جا كشته و ۱۴ هزار نفر ديگر مفقود مى شوند اما ژاپن تسليم نمى شود. در ۸ اوت شوروى نيز عليه ژاپن وارد جنگ شده و جزاير ساخالين را تصرف مى كند. در ۹ اوت ژاپنى ها با انفجار دومين بمب اتمى در ناكازاكى پى مى برند اگر به مقاومت ادامه دهند، آمريكا كل ۳جزيره اصلى ژاپن (هونشو، هوكايدو و كيوشو) را با بمب اتمى محو مى كند از آن طرف ارتش سرخ از ضعف قواى ژاپن استفاده كرده و پيشروى به سمت شمال ژاپن را اتخاذ مى كند، بنابراين در ۱۵ اوت ژاپن شكست را قبول مى كند.
نتيجه نبرد
نبردهاى اقيانوس آرام حدود ۴ سال به طول انجاميد و موجب مرگ ميليونها سرباز و نابودى صدها شهر شد. ژاپن كه از اواخر قرن ۱۹ مرتباً در حال توسعه بود و در اوايل قرن بيستم مبدل به يك قدرت استعمارى شد با شكست در جنگ دوم جهانى به مانند كشورهايى چون انگليس، آلمان، فرانسه مبدل به قدرتى منطقه اى شد وفضا را براى آمريكا كاملاً خالى گذاشت.
شدت نبردهاى اقيانوس آرام دست كمى از نبردهاى اروپا نداشت اگرچه در درجه اول نبردى دريايى - هوايى بود. جانفشانى سربازان ژاپنى نيز اگرچه تلفات و خسارات آمريكاييها را افزايش داد اما دنيا پى برد آمريكا اگر لازم باشد براى پيروزى، دست به هر اقدامى مى زند. بمباران اتمى، بمباران هوايى و يا هر حركت ضدبشرى ديگر. آمريكا مى توانست به جاى تسليم بى قيد و شرط خواستار پايان جنگ با شرايطى كه خود مى خواست شود و مطمئن باشد كه ژاپن نيز قبول مى كند اما ترجيح داد با در هم شكستن اين ملت مقاوم پيامى واضح به دنيا بدهد.

[Mr.Amirhessam]

منبع:روزنامه ايران