به گزارش فارس پايگاه خبري آنتيوار در مقالهاي به قلم فيليپ جيرالدي تحليلگر مسايل بينالملل نوشت: اين مثل قديمي را به ياد ميآوريد كه ميگويد انسان عاقل از يك سوراخ 2 بار گزيده نميشود؟ منظور آن اين است كه پس از اينكه يك بار فريب خورديد، هرگز نبايد آنقدر سادهلوح باشيد كه براي بار دوم فريب بخوريد. خوب، با اين معيار جامعه و رسانههاي آمريكا بايد از خودشان خجالت بكشند زيرا در آستانه گزيده شدن مجدد از همان سوراخ هستند. چشمپوشي از اين واقعيت كه واشنگتن به سمت يك مواجهه با ايران پيش ميرود كه مطمئنا به جنگ منتهي خواهد شد، مشكل است.
براي يك لحظه در اين مورد فكر كنيد كه استدلال در مورد استفاده از نيروي نظامي عليه ايران به طريقي شكل ميگيرد كه خيلي شبيه استدلالي است كه براي تدارك جنگ با عراق مورد استفاده قرار گرفت. اول از همه احمدينژاد به عنوان تهديدي براي صلح جهاني معرفي شده و ادعا ميشود كه مصمم به تثبيت سلطه ايران بر سراسر منطقه خليج فارس است. رسانههاي اسرائيل و آمريكا مكررا وي را با هيتلر مقايسه كردهاند.
در سالهاي 2002 و 2003 نيز داستان مشابه همين بود. صدام حسين به عنوان ديوانه آدمكشي توصيف ميشد كه صلح جهاني را تهديد ميكرد و درصدد تثبيت سلطه عراق بر خليج فارس بود. او نيز با هيتلر مورد مقايسه قرار ميگرفت.
* ايران برخلاف آمريكا هيچگاه كسي را تهديد به حمله نظامي نكرده است
اما در هر دو مورد، واقعيت كاملا متفاوت بوده و هست. ارتش صدام پس از سال 1991، يك پوكه خالي بود و كشور او بواسطه تحريمها فلج شده بود. كنترل ارتش ايران در دست احمدينژاد نبوده و او اين اختيار را ندارد كه حتي اگر بخواهد جنگ را آغاز كند. احمدينژاد شخصا هرگز تهديد نكرده كه به كسي حمله خواهد كرد، به جز در تلافي حمله ديگران و ايران از سال 1747 بدين سو جنگ تجاوزكارانهاي را آغاز نكرده است. به استثناي اغراقهايي كه از سوي برخي روزنامهنگاران و سياستمداران عنوان شده است، نه احمدينژاد و نه صدام حسين، هيچيك با هيتلر كه رهبر يك قدرت نظامي و صنعتي جهان بود، وجه تشابهي ندارند.
و آنگاه نوبت به سلاحهاي اتمي ميرسد. ادعا ميشد كه صدام در حال توسعه آنها بود و "ابر قارچي شكل " شهرهاي آمريكا را تهديد ميكرد و همين ادعاها در مورد ايران نيز عنوان ميگردند. واقعيت اين است كه وقتي آمريكا به صدام حسين حمله كرد، او هيچ برنامهاي در مورد سلاحهاي اتمي نداشت و ايران نيز در حال حاضر چنين برنامهاي ندارد. ايران بر روي حق خود براي استفاده از انرژي مسالمتآميز هستهاي تحت نظارت بازرسان آژانس پافشاري ميكند، حقي كه همه كشورهاي امضا كننده NPT از آن برخوردارند. آمريكا اذعان ميكند كه ايران حق توليد برق را دارد اما از طرفي هم روي اين موضوع كه تهران نبايد قادر به كنترل روند غنيسازي اورانيوم باشد، با اسرائيل توافقنظر دارد. اين در حالي است كه اسرائيل، پاكستان و هندوستان كه همگي "دوستان " آمريكا بوده و NPT را امضا نكردهاند، بدون مواجه شدن با الفاظ تند از جانب واشنگتن، اورانيوم را آزادانه غنيسازي كرده و در ساخت بمب اتمي مورد استفاده قرار ميدهند.
در سال 2002، دولت بوش تصريح كرد كه عراق با داشتن يك صنعت بزرگ از سلاحهاي غيرقانوني شامل سلاحهاي متعارف، شيميايي و ميكروبي و سامانههاي انتقال آنها از جمله هواپيماهاي بدون سرنشيني كه قادر به عبور از اقيانوس اطلس هستند، يك كشور مجهز و آماده به جنگ است. در سازمان ملل تصاويري نشان داده شد كه ادعاهاي واشنگتن را "ثابت " ميكردند. اكنون بسياري از همان كارشناسان ادعا ميكنند كه ايران در حال تبديل خود به يك ابرقدرت منطقهاي است كه يك روز ميتواند با موشكهايش اروپا را مورد حمله قرار دهد.
* ساخت و تحويل سلاح هستهاي به تروريستها از سوي ايران امكان ندارد
مجددا، حقايق برخلاف تبليغات هستند. صدام هيچ يك از سلاحهايي را كه به او نسبت ميدادند، در اختيار نداشت. سازمان ملل، آمريكا و ديگر سازمانهاي اطلاعاتي غربي ميدانستند كه عراق عملا خلع سلاح شده و امكانات نظامي خود را بازسازي نكرده است اما از اين حقايق كه با برنامه آنها همخواني نداشتند چشمپوشي كردند. ايران نيز بودجهاي نظامي معادل يك درصد بودجه نظامي آمريكا و همچنين بسيار كمتر از بودجه همسايه اتمي خود يعني اسرائيل دارد.
در سال 2002، بر اساس شواهد جعلي، به طور گستردهاي گزارش شد كه صدام حسين احتمالا سلاحهاي كشتار جمعي خود را در اختيار تروريستها قرار خواهد داد. هماكنون نيز ادعا ميشود كه ايران سلاح اتمي خواهد ساخت و سپس آن را در اختيار گروههاي افراطي خواهد گذاشت تا در جايي از دنيا منفجر كنند. واقعيت اين است كه سناريوي تروريستها داستاني كاملا غيرمحتمل است، مگر اينكه فرض كنيم عراق آن موقع و ايران امروزي، هر دو قصد خودكشي داشته باشند. منفجر كردن يك بمب اتمي كاري نيست كه بشود در گمنامي انجام داد. آن يك امضاي فني دارد كه مشخص ميكند از چه نوعي بوده است و از آن اطلاعات ميتوان تعيين كرد چه كسي آنرا ساخته است. حمله اتمي از سوي يك گروه تندرو با مشكلات عظيم تداركاتي در انتقال اين بمب سنگين به محل هدف و راهاندازي آن مواجه است اما حتي اگر انجام هم ميشد بلافاصله رديابي ميگرديد.