یک گام دیگربرای رسیدن به لحظه حمله نظامی به ایران

[HORLIKAN]

امکانات،- از جمله امضای فرمان اجرای مجازات های مصوبه کنگره امریکا توسط اوباما- بطور سیستماتیک، یکی پس از دیگری به میان کشیده می شوند تا بتوانند بی حاصل بودن آنرا به نمایش بگذارند. دست آخر یگانه راه حلی که باقی می ماند “عملیات نظامی است“. خطر بزرگی که وجود دارد، اینست که دولت آمریکا در چند ماه آینده دست به تحریکات نظامی در دریا بزند و سپس جنگ هوائی علیه ایران را آغاز کند. قطعنامه مصوبه شورای امنیت در نهم ژوئن که بازرسی کشتی های ایرانی را مجاز می شمارد، می تواند زمینه این کار را فراهم آورد. دولت ایران هشدار داده است که در خلیج فارس و تنگه هرمز واکنشی متقابل نشان خواهد داد. وقت آنست که چین و روسیه خود را از “پیوند دائمی” با آمریکا آزاد ساخته و رفتاری مستقل در پیش گیرند.


اوباما روز جمعه، قوانینی تازه ای را که کنگره آمریکا برای مجازات ایران به تصویب رسانده بود امضاء و با باجرا گذاشتن آنها موافقت کرد. این قوانین مکمل مجازات هائی هستند که شورای امنیت سازمان ملل متحد روز9 ژوئن بتصویب رسانده بود. “رابرت گیس”، سخنگوی کاخ سفید روز پنجشنبه اذعان کرد که این تنبیهات وسیله ای تضمین شده برای به زانو در آوردن ایران نیستند. قبل از او هم “لئون پانتا” رئیس سازمان سیا با صراحت گفته بود که به اثر بخشی این اقدامات معتقد نیست.
البته همه این نظرات مانع آن نیستند که اوباما هنگام امضای این قانون جسورانه اعلام نکند: “ما با این تنبیهات ضربه را به قلب توانائی های ایران می زنیم که نتواند هزینه برنامه اتمی خود را تامین کند و به آن ادامه دهد”.

روشن است که این ها حرف های جدی نیست. اگر دولت ایران، آنطور که شما بدون ارائه هیچ مدرکی پیوسته و مکرر ادعا می کنید، واقعا در کار تولید بمب اتمی می بود ، کمبود پول بطور قطع، آخرین مشکلی بود که می توانست مانع این کار شود. اگر آنطور که پانتا، رئیس سیا ادعا می کند ایران فقط دوسال با بمب فاصله دارد، قطعا این تنبیهات اقتصادی قادر نیستند ایران را فلج کنند، بلکه بر عکس بر شتاب کار آنها خواهند افزود. عراق تحت شرایطی بمراتب نامناسب تر از ایران 12 سال محاصره اقتصادی، انزوا و شدیدترین محاصره دریائی را از سر گذراند. بر اثر این خفه گیر شدن اقتصادی و مالی صدها هزار کودک عراقی از پای در آمدند، که از نظر”مادلن اولبرایت”، وزیرخارجه اسبق آمریکا آن اقدامات آمریکا به این تلفات می ارزید.

دولت آمریکا که از هم اکنون مطمئن است این اقدامات علیه ایران بی تاثیر است، باچه هدفی این کار را دنبال می کند؟ در واقع این همان تئاتر خالی از محتوائی است که اوباما همیشه بازی می کند: پیشنهاد گفتگو.

امکاناتی که وجود دارند بطور سیستماتیک، یکی پس از دیگری به میان کشیده می شوند تا بتوانند بی حاصل بودن آنرا به نمایش بگذارند. دست آخر یگانه راه حلی که باقی می ماند “عملیات نظامی است”. مخاطره بزرگی که وجود دارد این است که دولت آمریکا در همین چند ماه آینده دست به تحریکات نظامی در دریا بزند و با دامن زدن به آن جنگ هوائی علیه ایران را آغاز کند. قطعنامه مصوبه شورای امنیت در نهم ژوئن که بازرسی کشتی های ایرانی را مجاز می شمارد، می تواند زمینه این کار را فراهم آورد. دولت ایران هشدار داده است که در خلیج فارس و تنگه هرمز واکنشی متقابل نشان خواهد داد. هنوز راهی که ترکیه و برزیل برای میانجیگری مذاکرات مجدد پیشنهاد کردند باز است. برای آنکه این امکان از بین نرود وقت آنست که چین و روسیه خود را از “پیوند دائمی” با آمریکا آزاد سازند و رفتاری مستقل در پیش گیرند.