امنیتی مونیخ از معتبرترین گردهمایی های مقامات ارشد امنیتی جهان محسوب می شود که با حضورمقامهای دفاعی دهها کشور در شهر مونیخ آلمان هرساله برگزار میشود. کنفرانس امنیتی مونیخ در سال ۱۹۶۲ توسط اوالد هاینریش فون کلایست ، نظامی معروف آلمانی بنیان گذاشته شد.در این کنفرانس هر سال بهطور ویژه به یک موضوع مهم امنیت بینالمللی پرداخته میشود.می توان گفت کنفرانس مونیخ به یکی از مجامع بینالمللی مهم در عرصه امنیت جهانی تبدیل شدهاست و به دلیل تشابه کمی و کیفی و بازتابهای آن با مجمع جهانی اقتصاد، به داووس امنیتی نیز شهرت دارد.در این گردهمایی، سیاستمداران متخصص در امور امنیتی (معمولا وزیران امور خارجه و دفاع)، نظامیان کارشناس امور بینالمللی و نیز برخی از صاحبان صنایع تسلیحاتی از کشورهای مختلف جهان به بحث و بررسی در خصوص مسائل امنیت جهانی میپردازند. هزینههای این کنفرانس توسط وزارت دفاع آلمان و کمکهای مالی صنایع تسلیحاتی تامین میشود.این کنفرانس ابتدا کنفرانس امنیتی بینالمللی و نیز کنگرهٔ دفاع شناسی نام داشت و درخصوص سیاستهای امنیت جهانی فعالیت داشت.با گذشت سال ها از فعالیت کنفرانس امنیتی مونیخ این گردهمایی به محلی بسیار پراهمیت برای بررسی اوضاع امنیت جهانی در آلمان، اروپا و حتی در سراسر جهان تبدیل شده است. اگرچه این کنفرانس در پایان کار قطعنامهای منتشر نمیکند، اما سران کشورها، نخستوزیران، وزرا و متخصصان شرکت کننده این امکان را مییابند تا در کنار هم به تبادل نظر در امور جهانی بپرازند. ولفگانگ ایشینگر، مسئول کنفرانس امنیتی مونیخ، در این باره میگوید: « کنفرانس از این نظر جالب توجه است که زمانی برای پرداختن به مسائل جهانی و یافتن راهکارهایی برای حل مشکلات ارائه میدهد. در این راستا این موضوع که ما مجبور به ارائه نتیجهای مشخص نیستیم، از نکات مثبت کنفرانس به حساب میآید. در این کنفرانس موضوعهای مختلف مطرح میشوند و نمایندگان موافق و مخالف میتوانند دیدگاههای خود را در مورد آنها بیان کنند. در سالهای دهه اخیر موضوعات محوری کنفرانس مونیخ را مبانی وجودی و کارکردی ناتو، نوع رابطه اتحادیه اروپا با این نهاد، سمت و سوی روابط امنیتی و نظامی دو سوی اقیانوس اطلس، "جنگ علیه تروریسم"، حمله آمریکا به عراق و ... تشکیل میداده است. علاوه بر آمریکا و کشورهای اروپایی، اینک نمایندگانی از هند چین و روسیه و برخی دیگر از کشورهای مناطق بحرانخیز خاورمیانه و غرب آسیا نیز در کنفرانس شرکت میکنند. در کنار بحثها و سخنرانیهای گاه مهم و تعیینکننده، مذاکرات و رایزنیهای دوجانبه و چندجانبه غیررسمی میان نمایندگان و مقامات کشورها در باره عمدهترین بحرانها و مناقشات نیز، از دیگر شاخصهای کنفرانس مونیخ است. گفتنی است هر چند برگزارکنندگان این کنفرانس ادعا می کنندکه برگزاری آن به کاهش تهدیدات درجهان کمک خواهد کرد،اما برخی کارشناسان این کنفرانس را توجیه کننده سیاست های غرب در جهان توصیف می کنند. البته با پایان یافتن جنگ سرد و کاهش تنش بین غرب و شرق، این کنفرانس تاحدودی سعی کرد تا از جریان سازی خیلی روشن به نفع غرب خودداری کرده و در برخی مسایل به طرف مقابل نیز اجازه دفاع از خود را بدهد. کنفرانس امسال:روندی که در چهل و هفتمین دوره این کنفرانس که از4 تا 6 فوریه با شرکت 350میهمان از 80 کشور جهان برگزار گردید به کنار گذاشته شد و این کنفرانس عملا به جریان سازی برعلیه کشورهای مستقل و مخالف با سیاست های توسعه طلبانه و یکجانبه گرایانه غرب بدون توجه به چالش ها و تهدیدات امنیتی جهانی تبدیل شد.طبق اعلام برگزار کنندگان این کنفرانس امسال ناآرامیها در کشورهای عرب منطقه یکی از بحثهای داغ کنفرانس بود. از جمله موضوعات دیگر این کنفرانس روابط ناتو و روسیه و همچنین اوضاع افغانستان بوده و در حاشیه بحثهای کنفرانس نیز هیلاری کلینتون، وزیر امور خارجه آمریکا، در بحثهای گروه چهارگانه صلح خاورمیانه، متشکل از آمریکا، اتحادیه اروپا، سازمان ملل و روسیه شرکت کرد. وی به همراه سرگئی لاوروف، وزیر امور خارجه روسیه، قرارداد امضا شده موسوم به "استارت جدید" را که به تایید پارلمان های دو کشور رسیده، به طور رسمی اجرایی کردند.روسیه نیز در کنفرانس امنیتی مونیخ بر این نکته تاکید ورزید که سپر دفاعی آمریکا در اروپای شرقی تنها از طرف آمریکا و ناتو نباشد و مشارکت این کشور نیز در این امر تحقق یابد. هرچند یکی از موضوعات مهم جهانی در دو هفته اخیر اعتراضات مردمی در مصر و درخواست کناره گیری مبارک از قدرت بوده است، امادر این کنفرانس به این درخواست به صورت کافی و لازم پرداخته نشد.سخنرانان غربی این کنفرانس در سخنان خود به صراحت به خواسته مردم مصر و لزوم کناره گیری مبارک از قدرت اشاره ای نکردند و با سخنانی دوگانه به این خواسته اصلی توجه نکردند. صدراعظم آلمان بدون اشاره به درخواست مردم مصر برای کناره گیری مبارک، حتی برگزاری انتخابات زودهنگام را در این کشور رد کرد و گفت: نباید در این مساله عجله کرد. نماینده رسمی آمریکا در امور مصر نیز گفت: مبارک باید در دوره انتقالی در راس قدرت بماند تا این مرحله انتقالی انجام شود. میزان توجه سخنرانان به مساله مصر در حد همین گونه سخنان و بیشتر از دید منافع رژیم صهیونیستی بود. این در حالی بود که هیچ نماینده ای از معترضین مصر، حتی دولت این کشور و یا دنیای عرب درباره این تحولات و اعتراضات مردم در منطقه سخنرانی نکرد.این در حالی است که بنیانگذاران این کنفرانس همواره یکی از اهداف آن را گسترش دمکراسی در جهان و توجه به حقوق بشر و حقوق اساسی توصیف می کنند. از دولت های عربی تنها معاون وزیر خارجه عربستان در این کنفرانس صحبت کرد که او هم به تنها مساله ای که اشاره نکرد وضعیت مصر ، تونس و اعتراضات در دیگر کشورهای عربی منطقه بود. مساله مهم در دنیای عرب خشم و نفرت مردم این کشور ها از حکومت های دیکتاتوری خود، به ویژه رژیم صهیونیستی است که سخنرانان به آن اشاره نکردند، درحالی که به گفته دبیرکل ناتو تحولات دنیای عرب می تواند به شکل گیری نظم نوینی بینجامد. سیاست های توسعه طلبانه و تجاوزکارانه رژیم صهیونیستی در منطقه، بی توجهی این رژیم به قطعنامه های سازمان ملل و توافقات صلح، انفعال حکام عرب در برابر این رژیم و حمایت آمریکا و غرب ازسیاست های رژیم صهیونیستی از موضوعاتی است که در این کنفرانس اشاره ای به آنها نشد. این در حالی بود که دومین روز این کنفرانس عملا به میدان تاخت و تاز نماینده های رژیم صهیونیستی، آمریکا، آلمان و دیگر کشورهای غربی علیه برنامه صلح آمیز هسته ای ایران تبدیل شد. معمولا در چنین کنفرانس هایی باید نمایندگانی از دو طرف صحبت کنند، در حالیکه نماینده ای از کشورمان حضور نداشت و مسوولان کنفرانس زمینه سخنرانی یک کارشناس مسایل ایران را که بتواند دیدگاه های جمهوری اسلامی را مطرح کند، در آن فراهم نکرده بودند. تقریبا صحبت ها و سوالات در رابطه با ایران اغلب با میدان داری نمایندگان رژیم صهیونیستی و یا عناصر تندرو آمریکایی و آلمانی مثل سناتور جان کایل از حزب جمهوری خواه و یا معاون وزیر خارجه آمریکا که بیشتر به نظر می رسید، نماینده دولت جورج بوش است، صورت گرفت.یک ناظر مسایل سیاسی در آلمان که این کنفرانس را از نزدیک دنبال می کرد، گفت: مک کین سناتورجمهوری خواه و تعدادی از ژنرال ها و فرماندهان نظامی سابق و فعلی ناتو پای ثابت این کنفرانس بوده و آن را به یک برنامه تبلیغاتی علیه کشورهایی که از دید آنها دوست نیستند، تبدیل می کنند. این کارشناس گفت: این کنفرانس بیشتر و بیشتر به سمت تامین منافع استراتژیک و سیاست های غرب حرکت می کند. وی با اشاره به نگاه منفی مردم مسلمان منطقه به رژیم صهیونیسیتی و وابستگی حکام آنها به آمریکا، گفت: عامل اصلی قیام مردم این منطقه علیه حاکمان همین مساله است در حالیکه به نفرت و دلایل آن اشاره ای نشد. به گفته وی حتی مساله افغانستان نیز که ناتو با بیش از 130هزار سرباز به صورت مستقیم درگیر آن است، در آخرین ساعات این کنفرانس مطرح شد و آن هم بیشتر در دفاع از سیاست های غرب بدون انتقاد از کشته شدن مردم بر اثر حملات هوایی و وخیم شدن وضعیت امنیتی در این کشور. در این کنفرانس سعی شد تا تصویر مثبتی از افغانستان نشان داده شود.در گذشته برخی مطبوعات مستقل آلمان، کنفرانس امنیتی مونیخ را به عنوان کنفرانسی برای پیشبرد اهداف استراتژیک ناتو و رایزنی ها در این جهت لقب داده بودند، نامی که به گفته یک استاد علوم سیاسی دانشگاه برلین نظر می رسد همچنان شایسته این کنفرانس باشد. برخی مخالفان کنفرانس امنیتی مونیخ به دلیل حضور مدیران و نمایندگان مجتمع های عظیم تسلیحاتی جهان در کنفرانس مونیخ و نیز برخی جنبههای کارنامه ۴۵ ساله آن، براین نظرند که مضمون و سمت و سوی کنفرانس را تامین منافع غرب و شرکتهای تسلیحاتی و مالی آن تشکیل میدهد و بحثهای آن نیز درخدمت تامین صلح در جهان نیست.یکی دیگر از انتقادهای مخالفان این است که، گرچه دولت آلمان سالانه با یک بودجه ۳۳۰ میلیون دلاری در تامین مالی کنفرانس سهم مهمی دارد، اما نهادهای مدنی و سازمانهای غیردولتی اجازه شرکت در آن را ندارند و حتی برخی از احزاب حاضر در پارلمان نیز از فرستادن و کارشناسان امنیتی و نظامی خود به آن محرومند.ظاهرا برای کاستن از این فشارها و انتقادات، مدیریت کنفرانس برای اولین بار در سال ۲۰۰۷ از نماینده یک سازمان غیردولتی، یعنی از رییس "سازمان دیدهبان حقوق بشر" نیز، برای شرکت در آن دعوت به عمل آورد.انتقاد و اعتراض به کنفرانس مونیخ معمولا در عرصه حرف باقی نمیماند و هر سال در هفته منتهی به برگزاری آن، مونیخ شاهد تظاهرات گاه گسترده و گاه کمابعاد گروههای متعددی از هوادارن صلح، منتقدان جهانیشدن و احزاب چپ از طیفهای گوناگون است. [External Link Removed for Guests]