خردل و اعصاب چه بلایی بر سر ایرانیان آورد؟!
بمباران‌ها شیمیایی رژیم بعثی عراق ـ که در نوع خودش جنایتی علیه بشریت بود ـ به صورت رسمی از سال 1361 آغاز شد. در این سال، دیکتاتور عراقی برای در هم شکستن مقاومت رزمندگان ایرانی، در تک‌های شبانه از مقداری سولفور موستارد (عامل تاول‌زا) استفاده کرد.
تابناک - با وجود این که شهر بمباران شده بود، مردم پس از بمباران از پناهگاه‌ها بیرون آمدند و برای دیدن مناطق بمباران شده و کمک به هم نوعان خود، رهسپار این مناطق شدند و خوشحال بودند که کشته و زخمی نداشتند، پس از مدتی بوی سیر گندیده، همه فضای شهر را فرا گرفت. ناگهان پرندگان از بالای درختان روی زمین سقوط کردند و به دنبال آن، مردم یکی یکی به روی زمین افتادند؛ زن و مرد، کودک و نوجوان، یکی پس از دیگری.
از فردا دوشنبه، اجلاس سالانه سازمان منع سلاح‌های شیمیایی به مدت سه روز در «لاهه» هلند برگزار می‌شود و ایران نیز به عنوان یکی از قربانیان عمده این سلاح‌ها، در این اجلاس حضور دارد تا بتواند با همراهی دیگر کشور‌ها، کشوری چون آمریکا را ـ که به رغم تعهداتش، سلاح‌های شیمایی خود را نابود نکرده ـ به نابود کردن سلاح‌های شیمایی‌اش وادار کند تا بار دیگر در تاریخ، جنایتی شبیه آنچه بر ملت و مردم ایران گذشت، رخ ندهد؛ جنایتی که رژیم صدام علیه ایران انجام داد و علاوه بر انبوه بی‌شمار شهدا، هم‌اکنون 45000 جانباز شیمیایی در کشور هستند که به سختی روزگار می‌گذرانند.
مرور تاریخ
بمباران‌ها شیمیایی رژیم بعثی عراق ـ که در نوع خودش جنایتی علیه بشریت بود ـ به صورت رسمی از سال 1361 آغاز شد. در این سال، دیکتاتور عراقی برای در هم شکستن مقاومت رزمندگان ایرانی، در تک‌های شبانه از مقداری سولفور موستارد (عامل تاول‌زا) استفاده کرد.
پس از آن در سال 1362 در «پیرانشهر» و «پنجوین»، سلاح‌های شیمیایی را کامل و مستقیم به کار گرفت تا اینکه در اواخر سال 1363 به علت اعتراض کشور‌های اروپایی و آشکار شدن ابعاد گسترده کاربرد این جنگ‌افزار‌ها در جنگ با ایران، موقتی از به‌کارگیری این سلاح‌ها در جنگ منصرف شد.
اما نخستین اعزام مجروحین شیمیایی ایران به اروپا پس از عملیات فاو در خاک عراق بود. استفاده از سلاح‌های شیمیایی در بعد گسترده توسط عراق، بار دیگر در جریان این عملیات آغاز شد.
اوایل زمستان 1364 ـ که رزمندگان ایران با عملیات گسترده خود، توانستند شهر فاو عراق را تصرف کنند ـ رژیم عراق آتش سلاح‌های شیمیایی را به روی سپاه ایران گشود.
در اسفند ماه همین سال، رژيم بغداد براي نخستين بار در تاريخ جنگ‌هاي دنيا از گاز اعصاب استفاده كرد. اين گاز در جنگ اول جهاني، هنوز كشف نشده بود و در جنگ دوم نيز آلمان‌ها پس از تهيه آن، از بهكارگيري این گاز خودداري كردند. در مجموع، عراق در روزهاي و اسفند ماه سال، سه حمله هوايي براي بهكارگيري عامل اعصاب در منطقه جفير، پاسگاه شهيد برزگر و جزيره انجام داد.
اوایل سال 1366 عراق از جنگ‌افزار‌های شیمیایی به طور انبوه در جبهه مرکزی سومار استفاده کرد. ظرف دو روز هواپیما‌های عراقی مداوم بیش از هزار بمب شیمیایی در صحنه عملیات فرو ریختند.
بمباران‌های شیمایی سردشت و حلبچه
سردشت و حلبچه؛ روز یکشنبه، ساعت 15/4 بعدازظهر، هفتم تیر سال 1366، (برابر با 28 ژوئن 1987) در دو جنایت جنگی، سردشت مورد حمله شیمیایی قرار می‌گیرد؛ چیزی که مردمانش در خواب نیز نمی‌دیدند!
با وجود این که شهر بمباران شده بود، مردم پس از بمباران از پناهگاه‌ها بیرون آمدند و برای دیدن مناطق بمباران شده و کمک به هم‌نوعان خود، رهسپار این مناطق شدند و خوشحال بودند که کشته و زخمی نداشتند. پس از مدتی، بوی سیر گندیده همه فضای شهر را فرا گرفت و ناگهان پرندگان از بالای درختان روی زمین و به دنبال آن، مردم یکی یکی به روی زمین افتادند؛ زن و مرد، کودک و نوجوان؛ یکی پس از دیگری.
روایت خارجی
در 23 مارس 1988، خبرنگار روزنامه انگلیسی «گاردین»، مشاهدات عینی خود را از شهر حلبچه این گونه گزارش می‌کند: «سطح کوچه‌های خاکی و خانه‌های با خاک یکسان شده این شهر دور افتاده، پر از اجساد مردان و زنان و کودکان و احشام و حیوانات است که زخم خون و نشانه‌های انفجار بر آنان دیده می‌شود؛ پوست اجساد به طرز عجیبی بی‌رنگ است، چشم‌ها باز و خیره و از حدقه بیرون زده، آب خاکستری رنگی از دهانشان بیرون زده و انگشتانشان پیچ خورده و معلوم است که درست حین کارهای روزمره، مرگ مانند صاعقه بر سرشان فرویخته است.
برخی تنها آن قدر توان داشته‌اند که خود را به آستانه در برسانند؛ در این جا مادری است که در آخرین لحظه، کودکش را به آغوش کشیده، در آنجا پیرمردی خود را میان طفل شیرخواره و آنچه نمی‌دانسته چیست، سپر کرده است.
این حکایت جنایتی است که با سلاح‌های شیمیایی غرب و به دست صدام حسین علیه ایران انجام شد؛ اما اکنون و در این نشست سه روزه، چه باید کرد تا چنین جنایتی دوباره و برای ملت دیگری تکرار نشود؟
