در یکی از روستاههای حاشیه شهر کرمانشاه و در گرمای بالای 40 درجه این شهر خانواده ای بی بضاعتی در زیر چادر به شکل بسیار اسفباری زندگی می کنند که دل هر رهگذری که بر حسب اتفاق از آن مسیر عبور می کند را به درد می آورند.
در حالی که کشور و به تبع آن شهر کرمانشاه به دلیل گرمای بالای 41درجه در تعطیلی کامل به سر می برد و اغلب مردم برای در امان ماندن از گرما یا به مناطق طبیعی خوش آب و هوا مسافرت کرده یا در منزل خود در محیطی مناسب و زیر کولرها گازی و ... تابستان گرم امسال را پشت سر می گذرانند، خانواده ای بی بضاعت و رنج دیده در بیابانهای اطراف کرمانشاه در نزدیکی روستای به نام "کرناچی" زیر چادری فرسوده زندگی مشقت باری را تحمل می کنند.
سرپرست این خانوار که خانمی رنج کشیده است به همراه دو دختر 15و 13ساله و یک پسر نوجوان 17ساله در حالی در زیر این چادر به سختی زندگی می کنند که بعد از پیگیریهای بسیار به دلیل عدم حمایت مسئولان ناچار به روی آوردن به بیابان شده اند.
وضعیت زندگی این خانواده بی بضاعت در زیر چادری فرسوده بدون امکانات بهداشتی اولیه آنچنان دردناک است که شاید در نگاه اول کسی باور نکند که خانواده ای در این چادر یک ماه است زندگی می کند.
برای آگاه شدن از وضعیت این خانواده خبرنگار مهر پس از اصرار فراوان با سرپرست این خانواده گفتگو کرد، وی در ابتدا فکر می کرد که بالاخره از طرف مسئولان برای رسیدگی به وضعیتشان به آنجا رفته ایم، اما وقتی که متوجه شد خبرنگار هستیم اندکی تأمل کرد ولی بعد درد دل خود را آغاز کرد.
بتول پورچراغ سرپرست این خانوار با اشاره به مشکلات عدیده زندگیش و وضعیت پیش آمده برای خود و فرزندانش گفت: شوهرم مدت چهار سال است که از بیماری حاد روانی رنج می برد، طی این مدت تلاش بسیاری برای بهبود وضع وی انجام دادم اما بی فایده بود بالاخره پس از تلاش فراوان سال گذشته موفق شدم او را به کمیسیون پزشکی ببریم تا نسبت به تایید بیماری او و تحت پوشش قرار گرفتن از سوی بهزیستی اقدام شود.
وی افزود: کمیسیون پزشکی بعد از بررسی، بیماری همسرم را تایید کرد و ما را جهت تحت پوشش قرار گرفتن توسط بهزیستی به این سازمان معرفی کردند.
پور چراغ ادامه داد: از سال گذشته تا کنون به طور مکرر به بهزیستی کرمانشاه مراجعه می کنم تا شاید با تحت پوشش قرار گرفتن کمکی به خانواده ما شود اما متاسفانه هر بار که به این اداره مراجعه می کنم در پاسخ به من می گویند که چون بودجه کافی نداریم نمی توانیم خانواده شما را تحت پوشش قرار دهیم.
وی با اشاره به پیگیریهای بسیاری که برای رفع مشکلاتش انجام داده، گفت: به همین منظورنامه ای به رئیس جمهور نوشتم تا شاید به دردها و مشکلاتم از سوی ایشان رسیدگی شود اما متاسفانه تا کنون پاسخی دریافت نکرده ام.
پور چراغ در ادامه مشکلات پیش آمده برای خود و خانواده اش را ناشی از عدم توجه مسئولان دانست و اظهار داشت: عدم حمایت و توجه مسئولان باعث شده که خانواده من به این وضعیت اسفبار دچار شوند، الان نزدیک یک ماه است که خود و دو دختر 15و 13ساله و پسر 17ساله ام در حاشیه این روستا در زیر یک چادر فرسوده زندگی پر مشقتی را می گذرانیم و هر چه پیگیری کردیم کسی به دادمان نرسید.
سرپرست این خانوار بی بضاعت کرمانشاهی خاطر نشان کرد: دیگر تاب و توان برایم باقی نمانده و دیگر طاقت دیدن اشکهای فرزندانم را ندارم.
پسر 17 ساله خانواده بیکار است و هر چه تلاش می کند کاری بیابد موفق نمی شود، البته چندباری برای کارگری و بنایی او را برده اند اما دائمی نیست و از سویی درآمد بسیار کم کفاف سیر شدن شکم پنج نفر را نمی دهد.
مستندات مربوط به بیماری مرد این خانواده و نیز نامه نگاریهای آنها با مسئولان موجود است. این خانواده چشم به راه حمایت مسئولان بهزیستی و پناه گرفتن در سرپناهی هر چند کوچک اما آبرومند است.
فکر میکنید نیاکان ما در مورد حال امروز ما چه می گویند ؟؟؟ 
