[FONT=Tahoma,sans-serif]اطلاعات جدیدی که توسط تلسکوپ فضایی هرشل به دست آمده نشان می دهد که کهکشانهایی که در مرکز خود دارای سیاه چاله های بسیار قوی، فعال و ابر غول آسا هستند ستارگان کمتری را نسبت به کهکشانهایی که از سیاه چاله هایی کوچک و ضعیف تر برخوردار هستند، تولید می کنند.
[FONT=Tahoma,sans-serif]اعتقاد بر اینست که سیاه چاله های ابر غول آسا در قلب تمامی کهکشانهای بزرگ ساکن هستند. زمانی که گازها به این غولها برخورد می کنند، مواد اطراف آنها شتابدار و داغ شده و موج بزرگی از انرژی آزاد می گردد. در طی این فرآیند، سیاه چاله های فعال اغلب فوران عظیمی را ایجاد می کنند که بصورت جفت جریانی متشکل از مواد داغ به بیرون پرتاب می گردد. [FONT=Tahoma,sans-serif]ورود گاز به درون کهکشان اغلب شکل گیری ستارگان جدید را تسهیل می کند. مطالعه جدیدی که در باره کهکشانهای دور دست توسط تلسکوپ هرشل صورت گرفته است، نشان می دهد که شکل گیری ستاره و فعالیت سیاه چاله بموازات یکدیگر تا نقطه خاصی افزایش می یابد. ستاره شناسان تصور می کنند که اگر یک سیاه چاله فعال به میزان زیادی اشتعال یابد شروع به پرتو افکنی کرده که در نتیجه از به هم آمیختن مواد خام و ایجاد ستارگان جدید جلوگیری می کند. [FONT=Tahoma,sans-serif]تصویر هنری فوق که توسط تلسکوپ فضایی هرشل از کهکشان داخلی آرپ 220 گرفته شده است، به روشن شدن نتایج بدست آمده از این تلسکوپ کمک می کند. آنچه که در مرکز نورانی کهکشان مشاهده می گردد، بیرون جاری شدن زوج فورانی از مواد داغ است که نشانگر تشدید فعالیت در مرکز سیاه چاله است. [FONT=Tahoma,sans-serif]به همان میزان که سیاه چاله به فعالیت خود شتاب می بخشد، میزان شکل گیری ستاره نیز به نوبه خود در درون کهکشان متوقف می گردد. ستاره شناسان به مطالعات بیشتری نیاز دارند تا بفهمند چگونه شکل گیری ستارگان و فعالیت سیاه چاله ها در هم تنیده است. [FONT=Tahoma,sans-serif]تلسکوپ هرشل که در قالب ماموریت بنیادی آژانس هوافضای اروپا به فضا پرتاب گردیده است، به ابزارهای علمی ای که توسط موسسات تحت نظارت کنسرسیوم اروپایی و مشارکت مهم ناسا فراهم گردیده، مجهز است.
[FONT=Tahoma,sans-serif]
[FONT=Tahoma,sans-serif][External Link Removed for Guests]