امريكا در دنيا به‌عنوان يكي از مجهزترين ارتش‌ها در بخش نيروي دريايي شناخته مي‌شود و هرگاه نيز قرار است با ابزار تهديد عليه كشوري فضاسازي شود، از اين نيرو استفاده ويژه‌اي مي‌شود.
گزارش رجانيوز، به‌عنوان نمونه در قبال ايران، در طول سال‌هاي گذشته چند بار با حركت دادن ناوهاي نيروي دريايي ارتش امريكا فضاسازي شده است اما گزارش يك پايگاه اينترنتي راهبردي نشان مي‌دهد كه اين نيرو عملاً در حال فروپاشي است.
اینترنتی استراتژی پِیج در اين زمينه مي‌نويسد: «نیروی دریایی ارتش امریکا با مشکلات جدی در نگهداری از رزم ناوها و همچنین آموزش پرسنل خود روبرو است. سه سال پیش بود که نیروی دریایی ارتش امریکا متوجه شد میزان آمادگی رزم ناوهای این کشور به میزان هشدار دهنده ای کاهش یافته است و ناکارآمدی هشت درصد کشتی ها نیز پس از بازرسی محرز شد.
از آن زمان تاکنون شرایط وخیم تر شده است و اکنون 24درصد کشتی های جنگی قادر نیستند در مرحله بازرسی تایید بگیرند. هم اکنون 40 درصد از کشتی های فعال نیروی دریایی ارتش امریکا در یکی از سامانه هایشان دچار نقص عمده هستند.
نیمی از بالگردهای نظامی و جنگنده های نیروی دریایی این کشور نیز بازدهی کامل را ندارند. این مسئله دریاسالارها و سایر فرماندهان نیروی دریایی ارتش امریکا را واداشت تا برای بررسی علت مشکل تشکیل جلسه دهند. به‌زودی مشخص شد که ابعاد مشکل وسیع تر از آن چیزی است که تصور می شد.
میزان خدمه رزم ناوها رو به کاهش است و نیروی دریایی امریکا نتوانسته است نیازهایش در زمینه تعمیرات و نگهداری را با شرایط تازه وفق دهد. البته این روند اکنون بیش از یک قرن است که ادامه دارد.
اوایل قرن نوزدهم، یک کشتی جنگی متوسط با 3500 تن وزن، بین 800 تا 900 ملوان داشت. به بیان دیگر، کشتی به ازای هر 1000 تن وزنش، 240 ملوان داشت. با گذشت 100 سال و در قرن بیستم، بسیاری از کشتی های غول پیکر، به استفاده از موتور بخار و دستگاه های مکانیزه روی آوردند و شمار خدمه کشتی ها کاهش یافت.
رزم‌ناو 12 هزار تنی پیش از آغاز جنگ جهانی اول حدود 750 خدمه (رقمی معادل 62 ملوان به ازای هر تن وزن) داشت. اما در طول قرن بیستم، ظاهرا پیشرفت چندانی در کاهش نیروی کار کشتی‌ها حاصل نشده است. ناوهای هسته ای فعلی در ارتش امریکا اکنون به ازای هر 1000 تن وزن، 57 ملوان دارند.
در رزم ناوهای کرانه ای جدید موسوم به اِل سی اِس، این رقم به 25 نفرکاهش یافته است. پیشرفت در استفاده از دستگاه های مکانیزه و به کارگیری هواپیماهای بدون سرنشین در 10 سال اینده، زمینه لازم برای استفاده از فقط 1000 ملوان در یک ناو هواپیمابر را فراهم می کند. بدین معنا که کشتی به ازای هر 1000 تن وزن، فقط 10 ملوان خواهد داشت و در آن بیشتر از روبات و تجهیزاتی استفاده می شود که نیاز چندانی به نظارت انسان ندارند.
دریایی ارتش امریکا اکنون دیرزمانی است که از طریق فناوری موشک با این مفاهیم آشنایی دارد، زیرا موشک ها اغلب در کانیتنرهای مهر و موم شده و با حداقل هزینه نگهداری، تحویل داده می شوند.
روندهایی اکنون مدتی است که آغاز شده و در آینده نیز ادامه خواهد داشت. اگرچه استفاده از فناوری های جدید، پر هزینه است اما باید توجه داشت که استخدام ملوان ها نیز هزینه بالایی دارد. هزینه سالانه استخدام یک ملوان در امریکا تقریبا 100 هزار دلار است که این رقم برای ناو هواپیمابر با پنج هزار و 700 خدمه، بالغ بر 500 میلیون دلار در سال خواهد بود. با این میزان پول می توان تجهیزات مکانیزه زیادی خریداری کرد و نیروهای انسانی را نیز از خطر دور نگه داشت.
مشکل اینجا است که تجهیزات خودکار ساخته شده، اغلب پاسخگوی نیازهای نظامی نیست. این مشکل دقیقا زمانی بروز کرده است که نیروی دریایی ارتش امریکا با کسری بودجه روبرو است و نمی تواند هزینه لازم را برای افزایش سازگاری تجهیزات خودکار با شرایط جنگی بپردازد.
از سوی دیگر، ساعات آموزش نحوه استفاده از دستگاه های خودکار به ملوانان نیز کاهش یافته است. نیروی دریایی ارتش امریکا هم اکنون برای پرداخت هزینه سالانه نگهداری و مرمت کشتی و هواپیماها، 500 میلیون دلار کسری بودجه دارد. بخش زیادی از بودجه نیروی دریایی نیز صرف ساخت کشتی های جدید برای جایگزینی کشتی های متعلق به دوران جنگ سرد می شود.
مربوط به فرماندهی نیز مزید بر علت شده است. تا پیش از جنگ سرد، اگر نیروی دریایی امریکا با مشکلی در نگهداری از ناوگان کشتی های خود مواجه می شد، علت مسئله را از فرماندهان در رده های مختلف جویا می شد. اما اکنون اوضاع تفاوت دارد.
10 سال گذشته، افسران دیگر رغبت چندانی به پرسیدن سوال از فرماندهان خود نشان نداده اند. سیاست شکیباییِ صفر که از پایان جنگ سرد تاکنون در نیروی دریایی ارتش امریکا حکمفرما شده، افسران را واداشته است تا شخصا مسئولیت نظارت مستقیم را که قبلا به عهده فرماندهان بود، بر عهده بگیرند.
فرماندهان دیگر ان نفوذ، قدرت و مسئولیت گذشته را ندارند. مشکل اینجاست که با شکیبایی صفر، یک خطا ممکن است به قیمت بیکار شدن افراد تمام شود. در گذشته این گونه نبود و می توان گفت بسیاری از دریاسالاران سرشناس دوران جنگ جهانی دوم هرگز نمی توانند در شرایط فعلی نیروی دریایی ارتش امریکا، دوام بیاورند. مثلا ناوشکن بیل هیسی در دوران جنگ جهانی اول به گل نشست اما او هرگز شغل خود را به خاطر این حادثه از دست نداد.
دیگر آن است که افسران، دیگر مانند گذشته برای مدتی طولانی در دریا نیستند و فرماندهی را نیز به عهده ندارند. بیشتر وقت آن‌ها برای یادگیری در کلاس ها و به دور از تجربه شرایط واقعی در کنار ملوانان صرف می شود. به عنوان مثال، اگرچه شمار کشتی های نیروی دریایی امریکا در سال 1930 میلادی از الان بیشتر بود اما در آن زمان، نیروی دریایی ارتش امریکا پرسنل کمتری داشت. علت آن است که در آن دوران، 80 درصد از پرسنل نیروی دریایی ارتش موظف به خدمت درکشتی ها بودند و شرایط کار را از نزدیک تجربه می کردند.»
[External Link Removed for Guests]
